Μπόλικο υλικό συσσωρεύεται, όπως φαίνεται, για την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που συνεδριάζει το Σαββατοκύριακο, καθώς όλες σχεδόν οι τάσεις του κόμματος καταθέτουν τις προτάσεις τους για το συντομότερο δρόμο προς το Μαξίμου και παίρνουν θέση μάχης μπροστά στη διαφαινόμενη αναδιάταξη δυνάμεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία προανήγγειλε κατά κάποιο τρόπο ο Αλ. Τσίπρας στη συνεδρίαση της ΠΓ την Τετάρτη, υπερασπιζόμενος την ανάγκη σαρωτικών αλλαγών στον καταμερισμό αρμοδιοτήτων.

Μετά τους «53» και το κείμενο Μητρόπουλου - Τεμπονέρα, έγινε γνωστό πως οι τελευταίοι δεν εκφράζουν τη «Σοσιαλιστική Τάση», η οποία κατέθεσε χτες δικό της κείμενο - παρέμβαση. Ολα τα κείμενα έχουν κοινό παρονομαστή το στόχο της αστικής διακυβέρνησης, με έναν ΣΥΡΙΖΑ όσο το δυνατόν πιο ενισχυμένο. Οι διαφωνίες τους αφορούν στον τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, στο πού θα πρέπει να στραφεί το κόμμα για άντληση νέων δυνάμεων, ποιες συμμαχίες είναι ικανές να δώσουν ώθηση στο στόχο του.

Μάλιστα, οι Γ. Μιχελογιαννάκης, Π. Κουρουμπλής, Κ. Χρυσόγονος, Δ. Τσουκαλάς, Α. Κοτσακάς, που υπογράφουν το κείμενο της «Σοσιαλιστικής Τάσης», παραδίδουν μαθήματα χειραγώγησης του λαού απ' την εμπειρία του ΠΑΣΟΚ των αρχών του '80.

Καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει «αν πρέπει να επιδιώξει την περαιτέρω συρρίκνωση των όμορων χώρων σε συνάρτηση με την ανάγκη πολιτικών συμμαχιών, άμεσα ή μεσοπρόθεσμα», υποδεικνύοντάς του μάλιστα τι «έχει λαμβάνειν»: «...Από αριστερά και αντιμνημονιακά κόμματα ακόμα 3,4% και από τα υπόλοιπα κόμματα 1%. Αν αυξήσει και τη συσπείρωση της εκλογικής του βάσης λόγω πόλωσης στο 85-90%, μπορεί να κερδίσει ακόμα 2,5% (...) Η τεράστια αποχή σε συνδυασμό με την αρνητική άκυρη και λευκή ψήφο (...) Αν κατορθώσουμε να πείσουμε τους μισούς από αυτούς, θα οδηγούμασταν σε ποσοστά πάνω του 40% και σε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία».

Τον προτρέπουν να μην εκχωρήσει την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής που είναι «μια σοβαρή παράμετρος, που δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους», ούτε την πατριδοκαπηλία στη ΧΑ «καταπιέζοντας τις δικές του πατριωτικές αναφορές». Επισημαίνουν μάλιστα: «Δυστυχώς η μεταπολιτευτική Αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της ανέπτυξε δυσανεκτική σχέση με κάθε τι που περιέχει γεωγραφικό και εθνοτικό προσδιορισμό. Είναι αυτός ο βαθύς και εμμονικός ταξισμός που οδήγησε στη συρρίκνωση της παραδοσιακής αριστεράς μετά το 1974 και επέτρεψε στον Ανδρ. Παπανδρέου να ενσωματώσει με επιτυχία την πατριωτική παράδοση της αριστεράς και του ΕΑΜ».

Προτείνουν να μην προσανατολιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμμαχία με το κέντρο, αλλά στη «συγκρότηση ενός Κοινωνικού Μετώπου Ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής», ως μετωπικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας μάλιστα ότι αν είχε «έγκαιρα προχωρήσει θα είχε συμβάλει καθοριστικά στις μάχες για τους κοινωνικοσυνδικαλιστικούς χώρους, τους Δήμους και τις Περιφέρειες και θα αποτελούσε σήμερα τη βάση της κοινωνικής μας συμμαχίας».

Κατά τη γνώμη τους ο ΣΥΡΙΖΑ για να οδηγηθεί με ασφάλεια στον κυβερνητικό θώκο «θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι μοναδική του επιδίωξη σήμερα αποτελεί η συγκρότηση μιας πλατιάς Δημοκρατικής και Πατριωτικής κοινωνικής συμμαχίας όσων έχουν πληγεί από τις μνημονιακές πολιτικές, που θα ξεκινά από το χώρο του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα φτάνει στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας (...) Η συμμαχία αυτή μπορεί να καταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμο».

Ομολογώντας ότι ο ρόλος μιας τέτοιας «συμμαχίας» δεν θα είναι άλλος απ' αυτόν του «βατήρα» για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, παρακάτω συμπληρώνουν ότι αυτό κάθε άλλο παρά αποκλείει άλλες κολεγιές: «Ενα τέτοιο ενδεχόμενο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε πολιτικό αυτισμό. Αντιθέτως, πρέπει να συγκροτήσουμε κυβερνητικό πολιτικό μέτωπο με βάση τη νέα πολιτική πραγματικότητα και με τις δυνάμεις που θα συμφωνούν μαζί μας προγραμματικά».

Τέλος, διεκδικούν αναβάθμιση στο εσωκομματικό πεδίο αναφέροντας ότι «η εκλογική διαδικασία στους Δήμους ανέδειξε τα όρια παρέμβασης του παραδοσιακού στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ». Οτι «ένα κόμμα 35.000 περίπου μελών» δεν μπορεί «να εξασφαλίσει την απαραίτητη στήριξη στην αυριανή διακυβέρνηση» και ότι «η βάση του ΣΥΡΙΖΑ και οι ΟΜ έχουν ακόμα χαρακτηριστικά κλειστού και φοβικού κόμματος, όσο διαρκεί αυτό, οι προοπτικές για τη διεύρυνση του κόμματος επιδεινώνονται».

Υποστηρίζουν ότι «στο μεσαίο στελεχιακό δυναμικό και στα απλά μέλη έχει διαμορφωθεί σχέση δυσανεξίας και φοβικά σύνδρομα σχετικά με ό,τι προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ», αλλά, όπως γράφουν, «η μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων εντοπίζεται σε αυτόν ακριβώς το χώρο. Αν θέλουμε να προσελκύσουμε τα απλά στελέχη και ψηφοφόρους της βάσης που παραδοσιακά ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ σε ένα βαθμό απαιτούνται και οι απαραίτητοι συνδετικοί κρίκοι».

Στο μεταξύ, το παζάρι μεταφέρθηκε και στις Βρυξέλλες, όπου από μέρες τσακώνονταν για το ποιος θα αναλάβει την προεδρία της ευρωομάδας GUE/NGL, θέση την οποία κατείχε ευρωβουλευτής του γερμανικού Die Linke. Τελικώς κατέληξαν σε συμβιβασμό: Η ευρωβουλευτής του Die Linke, Γκάμπι Τσίμερ, θα διατηρήσει την προεδρία της ευρωομάδας για τα επόμενα 2,5 χρόνια και ο Δ. Παπαδημούλης θα καταλάβει τη θέση του αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου. Μετά το πέρας των 2,5 χρόνων η ευρωομάδα θα επανεξετάσει τη συγκρότησή της, καθώς, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ, «η μεγάλη πλειοψηφία των συνιστωσών αντιπροσωπειών της Ομάδας του αναγνώρισε το δικαίωμα να έχει προβάδισμα στην πρόταση για την εκλογή νέου προέδρου».

Για να αποδείξουν το παραπάνω, χρησιμοποιούν ανάμεσα σε άλλα τι έγραψε ο Παπαχελάς το 2012 και ο Ψυχάρης το 2013 στο «ΒΗΜΑ». Δυστυχώς, όμως, ήρθαν δεύτεροι, γιατί τους πρόλαβαν άλλοι προβοκάτορες και συγκεκριμένα οι ναζί χρυσαυγίτες. Σε ανάρτηση πριν από περίπου ένα χρόνο, στην ανεπίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής «ethnikismos.net», αναφέρεται σχετικά με το ίδιο άρθρο πως «υποστηρίζει -και πολύ σωστά!- ότι τα κόμματα της αριστεράς -παρά τις... επαναστατικές φανφάρες που εξαπολύουν από καιρού εις καιρόν- όχι μόνο δεν αποτελούν κίνδυνο για το σύστημα, αλλά είναι και όργανά του και αφετέρου ότι ο μόνος κίνδυνος για το σύστημα προέρχεται από τη Χρυσή Αυγή». Ας ψαχτούν λίγο εκεί στον «Εργατικό αγώνα» γι' αυτήν την ταύτιση απόψεων που παρουσιάζουν με τους φασίστες.

Παρακάτω διαβάζουμε πως «εδώ και ένα χρόνο, έχει αλλάξει η συμπεριφορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης απέναντι στο ΚΚΕ. Τους καλούνε πλέον στις εκπομπές. Πανελίστες που για 20 και πλέον χρόνια τους είχανε αποκλεισμένους από τις εκπομπές τους, φιλοξενούν σήμερα εκπρόσωπους του κόμματος».

Ξεχνούν όμως την επίθεση που οργάνωσαν όλα τα ΜΜΕ και οι μηχανισμοί τους το Μάη και τον Ιούνη του 2012 ενάντια στο ΚΚΕ. Ξέχασαν την προκλητική προβολή τότε του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, της ΧΑ, των ΑΝΕΛ, όλων εκτός του ΚΚΕ. Ολων όσων δηλαδή ήταν και είναι χρήσιμοι για να παγιδεύουν τη λαϊκή οργή και να συνεισφέρουν στη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών του 2009, οι εμφανίσεις εκπροσώπων του ΚΚΕ σε τηλεοπτικά πάνελ αστικών ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας ήταν 171 (89 στην κρατική τηλεόραση και 82 στα ιδιωτικά), ενώ στους δύο περίπου μήνες της διπλής εκλογικής μάχης Μάη - Ιούνη του 2012, συνολικά οι εμφανίσεις ήταν 209 (70 στην κρατική ραδιοτηλεόραση και 139 στα ιδιωτικά). Στις φετινές τριπλές εκλογές του Μάη 2014, οι εμφανίσεις όλων των εκπροσώπων και υποψηφίων του ΚΚΕ (συμπεριλαμβανομένων των υποψηφίων σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές) ήταν μόλις 83(!) (μόνο στα ιδιωτικά, λόγω μη συμμετοχής εκπροσώπων στη ΝΕΡΙΤ). Δηλαδή, υπάρχει σταθερή και αισθητή μείωση από εκλογές σε εκλογές, από το 2009 και μετά, αν υπολογιστεί το γεγονός ότι οι εκλογές του 2012 ήταν διπλές και του 2014 τριπλές.

Μετά τις τελευταίες εκλογές και σε διάστημα περίπου ενός μήνα, οι εμφανίσεις εκπροσώπων του ΚΚΕ σε κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας είναι μόλις 14, ενώ υπάρχουν καθημερινά πάνω από 7 τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ στους πανελλαδικούς σταθμούς, που έχουν φιλοξενήσει εκατοντάδες εκπροσώπους άλλων κομμάτων.

Πρόσφατα, τον Απρίλη του 2014, επιβλήθηκε μάλιστα από το ΕΣΡ πρόστιμο σε γνωστό Τ/Σ πανελλαδικής εμβέλειας για παραβίαση της πολιτικής πολυφωνίας, στην προβολή του ΚΚΕ, στο διάστημα Οκτώβρη - Δεκέμβρη 2013.

Μιλάμε δηλαδή για τέτοια προνομιακή μεταχείριση από τα αστικά ΜΜΕ στο ΚΚΕ!

ΥΓ: Αλήθεια, αν ισχύουν τα όσα λένε οι συγκεκριμένοι για το ΚΚΕ, που ως υπαρκτή πολιτική δύναμη είναι μονίμως αποκλεισμένο από τα αστικά ΜΜΕ, τότε για τον ανύπαρκτο «Εργατικό αγώνα», για τον οποίο αστικά ΜΜΕ φιλοξενούν τακτικά εκτενή αφιερώματα (με τελευταίο αυτό το ολοσέλιδο άρθρο του Λ. Σταυρόπουλου στο «ΒΗΜΑ» της Κυριακής ή το άρθρο του Α. Μαραθιά σε γνωστό site όπου το ΚΚΕ είναι συνήθως απόν), τι ακριβώς ισχύει; Η αλήθεια είναι ότι ο «Εργατικός αγώνας» εξελίσσεται σε κέντρο προβοκάτσιας και συκοφάντησης του ΚΚΕ, με τακτικές που θα ζήλευε και ο Μανιαδάκης.

• Αναδημοσίευση αποσπασμάτων άρθρου από το portal «902.gr»