Επιπλέον, σε συνέντευξή του στο «Euroactiv» δήλωσε πρόθυμος αυτού του είδους την αιματηρή για τον λαό διαχείριση να την ασκήσει σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, δίχως να αποκλείσει για μια ακόμα φορά τη συνεργασία με τη ΝΔ, την οποία αν και καταρχάς αρνήθηκε, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «η συνεργασία των δυο βασικών πόλων μπορεί να συμβεί μονάχα σε πάρα πολύ έκτακτες περιόδους εθνικού κινδύνου, εθνικής ανάγκης».

Επανακαταθέτοντας τα διαπιστευτήριά του στο εγχώριο κεφάλαιο χαρακτήρισε κρίσιμο ζήτημα που πρέπει «να απασχολεί τούτη την ώρα τις οικονομικές ηγεσίες της Ευρώπης» την «αναπτυξιακή προοπτική και την κοινωνική συνοχή». Οπως είπε, «χρειάζεται για ένα μεγαλύτερο διάστημα απ' ό,τι είχε προβλεφθεί επεκτατικές πολιτικές (...) Χρειάζεται αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που ήταν προσαρμοσμένο σε μια άλλη αντίληψη για την οικονομία και για την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Μάλιστα, με το βλέμμα στραμμένο στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων κόμπασε ότι η σημαντικότερη παρακαταθήκη της κυβέρνησής του ήταν η ρύθμιση του χρέους, «επίτευγμα» που ο λαός πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά και συνεχίζει να πληρώνει, ζητώντας «να μην την ξοδέψουμε, να μη συνεχίσουμε αλόγιστα να σπαταλάμε τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, τους πόρους». Νωρίτερα, σε άλλη του συνέντευξη στην Εφ.Συν είχε ξιφουλκήσει για τους πόρους που νέμονται «10 μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι» και ζηλεύοντας τη δόξα του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή αναφώνησε: «Νταβατζήδες τέλος».

Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξη, έφτασε να ισχυριστεί: «Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να υποσχεθούμε ότι την επόμενη τετραετία θα φέρουμε τον σοσιαλισμό, αλλά δεσμευόμαστε ότι θα σώσουμε την κοινωνία από τη βαρβαρότητα». Ετσι, από τις φαιδρότητες του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ όπου το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», σε μια προσπάθεια να παραμυθιάσει για άλλη μια φορά αριστερούς, προοδευτικούς ανθρώπους ότι η αντιλαϊκή του πολιτική έχει σοσιαλιστική προβιά, ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξη αυτή δηλώνει ...σωτήρας του λαού από τη βαρβαρότητα, όταν ο ίδιος είναι θιασώτης - για παράδειγμα - της βάρβαρης πολιτικής της «πράσινης μετάβασης» που έχει βυθίσει τον λαό στη φτώχεια. Και βέβαια, τη βάρβαρη πολιτική του την βίωσαν οι εργαζόμενοι επί 4 χρόνια ως κυβέρνηση. Και είναι απορίας άξιο αν όταν ο Αλ. Τσίπρας μιλά για σωτηρία από τη βαρβαρότητα, εννοεί ότι θα το κάνει και μαζί με τη ΝΔ που άλλωστε αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συνεργαστούν εάν υπάρχει «περίπτωση έκτακτης ανάγκης»...

Αναφερόμενος στο σκηνικό που ενδεχομένως διαμορφωθεί μετεκλογικά, ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε κρίσιμο το «να γίνει μια συζήτηση, πού συμφωνούμε και πού διαφωνούμε, τι θέλουμε να κάνουμε, τι δεν θέλουμε να κάνουμε». Παρουσίασε την προοπτική μιας κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ σαν αντίδοτο στην πολιτική της ΝΔ, στην οποία ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει στις βασικότερες πλευρές της και στην αντίληψη του Κυρ. Μητσοτάκη ότι «τα πάντα μπορεί να τα ρυθμίζει η αγορά και ότι τα πάντα πρέπει να κρίνονται όχι με βάση και στόχευση την κοινή ωφέλεια, αλλά με τις τιμές στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου και ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν μπορούμε να παρέμβουμε στα μεγάλα κέρδη των επιχειρήσεων», καλλιεργώντας την αυταπάτη μιας παρέμβασης του κράτους τέτοιας που να ψαλιδίζει τα επιχειρηματικά κέρδη προς όφελος του λαού και μιας κυβέρνησης που «θα νοιαστεί για το συμφέρον των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων».

Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε για πολλοστή φορά τη Συμφωνία των Πρεσπών λέγοντας ότι «ξαναέβαλε τα Δυτικά Βαλκάνια σε τροχιά σταθερότητας και την περιοχή μας σε μια προοπτική ειρήνης και συνεργασίας, μακριά από τις επιρροές τρίτων δυνάμεων στην περιοχή, όπως η Τουρκία και η Ρωσία», επικρίνοντας την ΕΕ γιατί τρενάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις βαλκανικών κρατών.

Τέλος, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «επιπόλαιη στάση» της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, υποστηρίζοντας ότι εν αντιθέσει εκείνος κρατούσε ανοιχτό τον δίαυλο επικοινωνίας με την Τουρκία, ενώ επανέλαβε ότι «εμείς επιδιώκαμε σταθερά να έχουμε τη διπλωματική συμβολή των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ. Δεν πιστεύω ότι θα είναι εύκολο να υπάρξει συμβολή στο πεδίο, σε κάθε περίπτωση», καλώντας τους «εταίρους» «να δώσουν σαφέστατα εγγυήσεις ασφαλείας στην Ελλάδα έναντι της τουρκικής παραβατικότητας και της τουρκικής προκλητικότητας».

Τη διεξαγωγή προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή, στις 6 Ιούλη, «για όλα τα ζητήματα που αφορούν την κοινωνική πολιτική», ανακοίνωσε χτες στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου, σε μια ακόμη κίνηση προεκλογικού χαρακτήρα.

Δίνοντας μια «γεύση», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διαφήμισε, μεταξύ άλλων, τα μέτρα - ψίχουλα για την Ενέργεια και την αύξηση - φιλοδώρημα στον κατώτατο μισθό, τα οποία «εξατμίστηκαν» πριν καν δοθούν από τη ραγδαία αύξηση της ακρίβειας, που κατατρέχει τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η συζήτηση στη Βουλή και οι αναμενόμενες εκεί κυβερνητικές πομφόλυγες εντάσσονται στην εντεινόμενη εκλογολογία, με στελέχη άλλωστε της ΝΔ να δίνουν ημερομηνίες για κάλπες όπως 18 ή 25 Σεπτέμβρη ή 2 Οκτώβρη.

Εξάλλου, ο Οικονόμου ερωτηθείς σχετικά στην ενημέρωση, δεν απέκλεισε ακόμα και τρίτες κάλπες, αν και ξανάβαλε πρόταγμα τη σταθερότητα για την οικονομία του κεφαλαίου: «Η δική μας πρόθεση είναι ότι σε καιρούς αστάθειας, σαν κι αυτούς που ζούμε, χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα. Οι παρατεταμένες εκλογικές αναμετρήσεις, προφανώς και δεν συμβάλλουν σ' αυτήν την κυβερνητική σταθερότητα», είπε και επανέλαβε ότι εκείνο που επιδιώκει η κυβέρνηση, «με τη δεύτερη εκλογή, είναι να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση αντίστοιχη με αυτή που συγκροτήθηκε το 2019. «Από κει και πέρα η βούληση του ελληνικού λαού θα διαμορφώσει τις συνθήκες της διακυβέρνησης του τόπου, μετά από αυτές τις εκλογές», πρόσθεσε, δείχνοντας ως πιθανότητα την κυβέρνηση συνεργασίας, πάνω στη στρατηγική στοίχιση των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα ζητούμενα των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε σχόλιό του για τα εκλογικά σενάρια, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει: «Ο λαός αντιλαμβάνεται ότι λύση στα αδιέξοδά του δεν μπορεί να δώσει ούτε ο εκβιασμός της ΝΔ για "σταθερές και αυτοδύναμες" κυβερνήσεις, ούτε η κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ για τις δοκιμασμένες και ψευδεπίγραφες "προοδευτικές" κυβερνήσεις.

Παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές, και οι δύο αυτές επιλογές είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες με τις αιτίες της ενεργειακής ακρίβειας και φτώχειας, με τις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το σύνολο της βάρβαρης πολιτικής που φορτώνει τον λαό με νέα βάρη και μεγάλη ανασφάλεια. Γι' αυτό άλλωστε και συντηρούνται αντιλαϊκά σενάρια για κυβερνήσεις "εθνικής συνεννόησης, συνεργασίας και ανοχής", ακόμα και "μεγάλου συνασπισμού" σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».