Για να μπορεί, λοιπόν, κατ' αρχήν να μιλά κανείς σήμερα για κίνημα, θα πρέπει να στέκεται στη μαζικότητα των αγώνων, στην ενότητά τους, στη διάρκεια και στην έντασή τους, στον προσανατολισμό ενάντια στους ενόχους και στην ικανότητα οι αγώνες αυτοί να αγκαλιάζουν, να βρίσκουν συμμάχους σε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, δίνοντας, παράλληλα, και τη διέξοδο, το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί ώστε τα λαϊκά συμφέροντα να εξυπηρετούνται.

Αγώνες που αποκτούν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά γίνονται εξαιρετικά «αποτελεσματικοί» και «επικίνδυνοι», γεγονός, που επιβεβαιώνεται από τους μαθητικούς αγώνες μόνο και μόνο από τη λυσσαλέα επίθεση της κυβέρνησης να τους καταστείλει με το καθεστώς «στρατιωτικού νόμου», «τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», με τους εισαγγελείς ακόμα και τα ΜΑΤ στα σχολεία.

Ενας από τους λόγους, πλην των αρνητικών συσχετισμών (δυνάμεις ΔΑΠ - ΠΑΣΠ τα αναχώματά τους) είναι το ότι δεν έχει κατακτηθεί τέτοια ενότητα, οργάνωση και συντονισμός των αγώνων στα Πανεπιστήμια, αντίστοιχος με αυτόν των μαθητικών αγώνων, κάτι στο οποίο συμβάλλει και η αδράνεια των φοιτητικών συλλόγων και της ΕΦΕΕ.

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η κατάσταση στα ΑΕΙ, με ακόμη και, άγνοια που έχει η πλειοψηφία των φοιτητών στις μέρες μας γύρω από τη λειτουργία της ΕΦΕΕ ή ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη (ή μάλλον ανυπαρξία της) μετά από 5 χρόνια διάλυσής της.

Γιατί μέσα και από την ΕΦΕΕ οι αγώνες των φοιτητών στις δεκαετίες του '70 και του '80, με την καθοριστική παρέμβαση της Πανσπουδαστικής, ενώνονταν με τους αγώνες του λαού μας και κατάφεραν να οικοδομήσουν τη στοιχειώδη δομή της Δημόσιας και Δωρεάν Εκπαίδευσης που γκρεμίζεται σήμερα στη χώρα μας. Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει και μέσα από το πρόσφατο παρελθόν του φοιτητικού κινήματος, στην αναλαμπή του '94-'95, όταν η υλοποίηση των τότε μέτρων αναστάλθηκε κάτω από τους αγώνες που αναπτύχθηκαν, στους οποίους συνέβαλε και η ΕΦΕΕ.

Αν και οι τότε συσχετισμοί στην ΕΦΕΕ υπήρξαν αρνητικοί (ΔΑΠ -ΠΑΣΠ - πλειοψηφία), η ΕΦΕΕ κάτω από την πίεση της αγανάκτησης που έφεραν στο φοιτητικό κόσμο τα περί κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων, τα περί πιστωτικών μονάδων και διάλυσης της ενότητας των σπουδών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων, καταδίκασε το Νομοσχέδιο και ανέλαβε το ρόλο συντονισμού του αγώνα. Ο αγώνας αυτός στηρίχτηκε στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων, οι οποίες άσκησαν πίεση στην ΕΦΕΕ να κηρύξει μεταξύ άλλων και πανελλαδικές κινητοποιήσεις, οι οποίες βοήθησαν να μπουν σε αγωνιστική κίνηση χιλιάδες φοιτητές, παίζοντας έτσι ένα ρόλο συντονιστή των αγώνων.

Πετυχαίνουν έτσι, οι συγκεκριμένες «δυνάμεις», να κρατούν το «απερχόμενο» Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ (του οποίου πλέον η μόνη καταστατική λειτουργία του είναι να προκηρύξει συνέδριο για την ανάδειξη νέου ΚΣ), ως γλάστρα, χρησιμοποιώντας το κατά περίσταση. Αποτρέπουν, όμως έτσι και την αποτύπωση των νέων συσχετισμών που αναδεικνύουν οι φοιτητικές εκλογές από το '95 έως σήμερα που δείχνουν από τη μια τη σαφέστατη ενίσχυση των ΠΚΣ χρονιά με τη χρονιά όσο και τη συρρίκνωση ΔΑΠ - ΠΑΣΠ και ΕΑΑΚ από την προ '95 δύναμή τους.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, διαλυμένο φ.κ. χωρίς οργάνωση, ενότητα και συντονισμό και διαλυμένη ΕΦΕΕ, μόνο την υλοποίηση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης εξυπηρετούν.

Η ΕΦΕΕ ως ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο του φοιτητικού κινήματος, με το σημερινό της καταστατικό, βγαλμένο μέσα από τους αγώνες του κινήματος μετά το «Πολυτεχνείο», στηριγμένη στις αγωνιστικές αποφάσεις των ΓΣ των συλλόγων, με την προϋπόθεση της αλλαγής των συσχετισμών μέσα στο φοιτητικό κίνημα, δείχνει, πως θα μπορούσε να συμβάλλει στην οργάνωση, στο συντονισμό και στην ενότητα του φ.κ. πανελλαδικά ενάντια στην πολιτική που διαλύει τη δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση. Καθιστά τα Πανεπιστήμια παραμάγαζα των πολυεθνικών, τα πτυχία χωρίς αξία, διαβατήρια για την ανεργία και την πλειοψηφία των φοιτητών σ' αυτά φτηνό, ευέλικτο και απασχολήσιμο επιστημονικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα.

Το φ.κ. δεν είναι ξεγραμμένη υπόθεση. Ο μονόδρομος της συγκρότησης περνάει όμως μονάχα μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, ώστε οι συσχετισμοί στο φ.κ. ν' αλλάξουν προς μια ακόμα πιο αγωνιστική κατεύθυνση με την αλλαγή κατ' αρχήν των συσχετισμών στους φοιτητικούς συλλόγους.

ΕΙΝΑΙ χαρά να σε θυμούνται οι σύντροφοι της ζωής και του αγώνα και να σε καλούν τέτοιες μέρες γιορτινές, λαμπριάτικες στον τόπο τους, στο σπιτικό τους. Είναι μια βεβαίωση πως το αντάμωμα, όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια είναι στέρεο, αντέχεις στο χρόνο.

ΑΠΟ την Αράχωβα, τα ψηλώματα του Παρνασσού, η συντροφική πρόσκληση για το φετινό μεγάλο πανηγύρι της. Καθώς της λαμπρής η γιορτή σμίγει με τον Αϊ-Γιώργη τον πολιούχο του χωριού. Εχει ομορφιά, και φαίνεται, πως την κρατάει και σήμερα η πολιτεία, στην αετοφωλιά της.

ΣΤΑ δρομάκια της, μπροστά από τα σπίτια συντροφιές - συντροφιές ψήνουν τ' αρνιά τους, ενώ πυκνός καπνός - θαρρείς πως η μικρή αυτή πολιτεία πυρπολείται - σηκώνεται από τη θράκα, που πέφτει από τις κληματόβεργες. Κι ολόγυρα μαζεμένοι όλοι παρακολουθούν το ψήσιμο του οβελία, που έτσι φαντάζει σαν τελετή γύρω από αρχαίο βωμό.

Η ΑΡΑΧΟΒΑ εντυπωσιάζει και με τα αθλητικά της. Καμιά εικοσαριά φουστανελοφόροι γέροι παρατάσσονται σε μια ανηφορική πλαγιά. Κι εκεί γίνεται ο καθιερωμένος δρόμος των γερόντων. Και στο νικητή προσφέρεται έπαθλο ένα αρνί που το τρώνε σε κοινό τραπέζι. Θυμάμαι για πολλά χρόνια το γέρο Τζελεπή, που έβγαινε πάντα νικητής στης πλαγιάς την όχι εύκολη δοκιμασία.

ΔΕΛΦΙΚΟ πρελούντιο η Αράχοβα για όσους σκαρφαλώνουν στον Παρνασσό. Ο ταξιδιώτης, που για πρώτη φορά κάνει τη γνωριμιά μαζί της, βαστάει στα μάτια, στη μνήμη τη μοναδική, την προνομιακή εκείνη εικόνα, καθώς η πέτρινη πολιτεία αναπάντεχα σε κάποια στροφή του δρόμου ξεπετιέται μπροστά του.

Σ' ΕΝΑ τοπίο μεγαλόπρεπο Ρουμελιώτισσα πυργοδέσποινα βιγκλίζει τους ελαιώνες. Και τη γαλάζια μπορντούρα στου Κορινθιακού τη θάλασσα. Κάποτε στα μακρινά, τα προπολεμικά χρόνια και λίγο πιο ύστερα την έζωναν τ' αμπέλια της. Κι ήταν μπόλικο και περιζήτητο το αραχοβίτικο κοκκινέλι, αυτό που προσφερόταν στις ταβέρνες και συντρόφευε το κοκορέτσι της.

Η ΑΡΑΧΟΒΑ εντυπωσιάζει, τότε, τους ξένους ταξιδιώτες που φτάνουν στο χωριό. Ενας Αγγλος περιηγητής θα γράψει: «...Τα καλύτερα αμπέλια του Ρήνου δεν είναι πιο επιδέξια, ούτε πιο καλλιεργημένα από τα αμπέλια της Αράχοβας, που βρίσκονται στα νότια πλάγια του Παρνασσού...». Αλλά μήπως ο Σικελιανός δεν κυνηγούσε το κρασί της και δεν γευόταν στο σαγανάκι τη φορμαέλα της;

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ του ξεσηκωμού, στα χρόνια του Εικοσιένα της Αράχοβας το όνομα δέθηκε άρρηκτα με τον Καραϊσκάκη και τη μάχη που σ' αυτήν νίκησαν κατά κράτος τους Τούρκους, το Νοέμβριο του 1826. Η μεγάλη αυτή νίκη της Αράχοβας στάθηκε από τις πιο σημαντικές και μάλιστα ύστερα από την πτώση του Μεσολογγιού αναφτέρωνε το ηθικό στις ελληνικές δυνάμεις για να συνεχίσουν τον αγώνα.

ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ και κάτι ακόμη, ίσως να είναι και τόσο γνωστό πως ένας δήμαρχός της (Κ. Παπαϊωάννου) το 1874 χτυπημένος κατακέφαλα - δεν ήταν βέβαια κι ο μοναδικός - από στείρα προγονοπληξία θέλησε να την ξεβαφτίσει και να την ονομάσει Ανεμώρεια. Από το όνομα αρχαίου οικισμού, που βρισκόταν εκεί.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ όμως της μετονομασίας δεν πέρασαν. Το χωριό κράτησε το όνομά του και σ' άλλες παρόμοιες προσπάθειες που έγιναν κι αργότερα. Κι είναι πολύ χαρακτηριστική η απάντηση που δόθηκε στα απανωτά διαβήματα να την ξεβαφτίσουν: «Ενώπιον της δόξης της Αραχόβης επισκιάζεται οιουδήποτε άλλου ονόματος η λάμψις, όσο κι αν είναι τούτο αρχαίον»...

ΑΠΟΨΕ στο προαύλιο του Αϊ-Γιώργη ο χορός των γερόντων ανοίγει, όπως κάθε χρόνο, το τριήμερο πανηγύρι της Αράχοβας. Κι έπειτα νιάτα όμορφα μπαίνουν στο χοροστάσι. Οι κοπέλες, με τις κεντημένες στολές τους, κι από κοντά νέοι, σε ξέχωρο κύκλο, χορεύουν και τραγουδάνε «Πανηγυράκι γίνεται ψηλά στου Αϊ-Γιώργη...». Οι οβελίες ψήνονται στις ρούγες του χωριού. Κι απ' ολούθε η φιλόξενη πρόσκληση μ' ένα ποτήρι αραχοβίτικο κοκκινέλι.

ΝΑ πούμε ευχαριστώ στους ακριβούς φίλους για την πρόσκληση, που μας στείλανε. Οργωσε μακρινές μνήμες στην όμορφη αυτή πολιτεία, στου Παρνασσού τα πλάγια. Να 'μαστε καλά... θα την περιμένουμε και του χρόνου.