«Δεν πρόκειται να επηρεάσει κανέναν τωρινό συνταξιούχο, αλλά ούτε και τους ασφαλισμένους που συνταξιοδοτούνται με το υφιστάμενο σύστημα», αναφέρει μεταξύ άλλων η κυβέρνηση, στη γνώριμη προσπάθεια που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις, καλλιεργώντας το ερώτημα «ποιον πιάνουν οι αλλαγές» στην αντιασφαλιστική επίθεση. Ουσιαστικά στέλνουν σε παλιούς ασφαλισμένους το μήνυμα «εσείς μη διαμαρτύρεστε, δεν σας αφορά». Ομως, η διακοπή εισφορών των νέων ασφαλισμένων προς το ισχύον σύστημα (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών - ΕΤΕΑΕΠ) θα δημιουργήσει μια νέα οικονομική «μαύρη τρύπα» στην επικούρηση, ύψους 56 δισ. ευρώ, η οποία θα φορτωθεί και πάλι στους φορολογούμενους και θα θέσει σε κίνδυνο τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων και των ασφαλισμένων που θα παραμείνουν σε αυτό.

Ισχυρίζονται επίσης ότι οι αποδόσεις του νέου συστήματος «θα είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικές και σίγουρα πολύ υψηλότερες από τις αποδόσεις των διανεμητικών συστημάτων», επικαλούμενοι γενικά και αόριστα αριθμούς που έχουν προκύψει «από την εμπειρία ανεπτυγμένων χωρών». Πρόκειται ουσιαστικά για τεχνική «πώλησης» του ασφαλιστικού προϊόντος, του τζογαρίσματος δηλαδή των εισφορών των εργαζομένων, το οποίο μετατρέπει τους χιλιάδες «ατομικούς κουμπαράδες» που διαφημίζει η κυβέρνηση σε μια μεγάλη δεξαμενή με πάνω από 70 δισ. ευρώ, διαθέσιμη στο μεγάλο κεφάλαιο για τη χρηματοδότηση των επενδύσεών του. Αλλωστε το ομολογούν και οι ίδιοι όταν λένε ότι «οι προβλέψεις με τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα είναι παρακινδυνευμένες». Από την άλλη, φορείς της ΕΕ και του ΟΑΣΑ και στελέχη ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών προειδοποιούν για τα ήδη υπαρκτά αρνητικά επιτόκια και τις αρνητικές αποδόσεις που θα έχουν, οδηγώντας ακόμα και ασφαλισμένους να χάσουν τη σύνταξή τους.

Πουλώντας «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» λένε ότι «στην απίθανη περίπτωση των αρνητικών αποδόσεων, το κράτος θα συμπληρώνει τη διαφορά και θα εγγυάται ότι η επικουρική σύνταξη αντιστοιχεί στις εισφορές του». Το βάρος του κυβερνητικού λόγου, αρά και των εγγυήσεων που δίνει, καταρρέει από το βάρος της πραγματικότητας. Πρώτον, πώς μπορεί να εγγυηθεί μια κυβέρνηση το 2021 τι θα κάνει μια άλλη αστική κυβέρνηση το 2062, όταν πιθανώς θα έχει σκάσει ένα «κανόνι» στο επενδυτικό χαρτοφυλάκιο όπου μπήκαν τα χρήματα των ασφαλισμένων; Δεύτερον, έχει αποδειχθεί ότι ειδικά σε περιόδους κρίσης, οποιεσδήποτε «εγγυήσεις» των αστικών κυβερνήσεων και των κρατικών θεσμών πήγαν περίπατο. Είναι ακόμα νωπό στις μνήμες των εργαζομένων το τεράστιο «κούρεμα» δισεκατομμυρίων ευρώ από τα αποθεματικά και τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων νοσοκομείων, τα οποία δόθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες. Τρίτον, η επιστροφή των εισφορών είναι ψίχουλα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη σύνταξη που χάθηκε λόγω αρνητικών αποδόσεων.

Πρόσχημα για την εισαγωγή του νέου συστήματος είναι η αντιμετώπιση των κινδύνων που προκύπτουν από τη γήρανση του πληθυσμού. Ομως η επίκληση του δημογραφικού γίνεται από όλες τις κυβερνήσεις σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες εδώ και 30 χρόνια, χωρίς να πάρουν κανένα μέτρο για να το αντιμετωπίσουν. Από την άλλη, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε συζήτηση για την ανεργία, ενώ γνωρίζουν ότι αποτελεί σοβαρό παράγοντα μείωσης των συντάξιμων αποδοχών και των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Πώς μπορούν να επικαλούνται τους κινδύνους του δημογραφικού όταν στην Ελλάδα μένουν εκτός παραγωγής ένα εκατομμύριο άνεργοι και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, με μισθούς ψίχουλα και μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, «χτυπάνε κόκκινο»;

Στην πραγματικότητα, για τους εργαζόμενους το νέο σύστημα επικουρικής σύνταξης αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη μετατροπή της σε «ατομική επιλογή και ευθύνη» και στην απαλλαγή του κράτους από την υποχρέωση προστασίας των συνταξιούχων. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι θα συγκεντρώνονται υποχρεωτικά οι εισφορές των εργαζομένων, δημιουργώντας ένα τεράστιο κομπόδεμα δισεκατομμυρίων ευρώ για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι συγκεντρωμένες εισφορές μετατρέπονται σε κεφάλαιο που υπόκειται στον κίνδυνο τον αγορών, και άρα μπορεί να έχει αρνητικές αποδόσεις. Ο «επενδυτής» εργαζόμενος μπορεί να χάσει τη «σύνταξή» του. Από την άλλη, ακόμα και στην περίπτωση των θετικών αποδόσεων αυτοί που θα καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος θα είναι οι καπιταλιστές, που στη συνέχεια θα πετάνε τα «κοκαλάκια» στους εργαζόμενους. Ετσι, οι εισφορές που βγαίνουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων θα είναι καθορισμένες μέχρι και το τελευταίο σεντ, αλλά οι «παροχές» θα είναι όπως στα στοιχήματα, ανάλογα με το πώς πάνε οι «αποδόσεις».

Με ολίγο από Μπάιντεν, ο οποίος ...αμφισβητεί, σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, το μοντέλο της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», εκκλήσεις να εφαρμοστούν οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» του τσακίσματος των εργασιακών δικαιωμάτων για «να γίνουμε Ευρώπη», γενικόλογες διακηρύξεις και κυρίως με δεσμεύσεις για «τάξη» στην εργασιακή ζούγκλα, παρουσιάστηκαν χτες οι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα Εργασιακά.

Κατά την παρουσίαση των προτάσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον πρώην πρωθυπουργό (ακολούθησαν παρεμβάσεις από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τον δημοσιογράφο Πέτρο Παπακωνσταντίνου, τον πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ κ.ά.), προτάθηκε ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», διαφημίζοντας επί της ουσίας την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις και να εφαρμόζονται πιο εύκολα τα αντεργατικά μέτρα.

Το σχέδιο διακηρύττει ως στόχο την «καταπολέμηση των ανισοτήτων» κρατώντας βέβαια άθικτο όλο το αντεργατικό πλαίσιο των τελευταίων χρόνων, στο οποίο έχει βάλει τη σφραγίδα του ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παρουσιάστηκε ως «βήμα» η πρόθεση της κατάργησης του νόμου Χατζηδάκη, αφού πρώτα ψήφισε σχεδόν τα μισά άρθρα του.

Χτες στην εκδήλωση προτάθηκε επίσης η εφαρμογή του «35ωρου» «πιλοτικά σε ορισμένους κλάδους», κάτι που για την Κουμουνδούρου μπορεί να αποτελέσει «ισχυρή αναπτυξιακή πρόταση», χωρίς βέβαια να γίνεται αναφορά στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, που άλλωστε ήταν αυτός που ως κυβέρνηση την εφάρμοσε, με τη ΝΔ να έρχεται να αποτελειώσει τη βρώμικη δουλειά. Στις γενικόλογες διακηρύξεις περιλαμβάνεται ακόμα η «ενίσχυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας», αν και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που υπόσχεται να εφαρμόσει, κάτι που άλλωστε έκανε και ως κυβέρνηση εφαρμόζοντας το νόμο κατάργησής τους και απορρίπτοντας το σχέδιο νόμου που κατέθεσαν πάνω από 500 σωματεία στη Βουλή για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Δεν έλειψαν και οι δεσμεύεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού, όχι στα 751 αλλά στα 800 ευρώ αυτήν τη φορά (!), που βέβαια παραμένουν κενό γράμμα όχι μόνο επειδή οι εργαζόμενοι τις έχουν ξανακούσει, αλλά επειδή την ίδια στιγμή μένουν άθικτες όλες εκείνες οι αντιλαϊκές διατάξεις που ροκανίζουν «αυτομάτως» το λαϊκό εισόδημα εξανεμίζοντας ακόμα και τις όποιες αυξήσεις δίνονται. Είναι φανερή η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να «κορφολογήσει» σε αιτήματα του εργατικού κινήματος και να απονευρώσει τις διεκδικήσεις εργαζομένων. Στο πλαίσιο αυτό οποιαδήποτε αναφορά του σε αυξήσεις μισθών συνοδεύεται πάντα από την εξήγηση ότι πρόκειται για «αναπτυξιακό μέτρο» για την «τόνωση της αγοράς».

Στη γενίκευση και νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της εργασιακής ζούγκλας αποσκοπούν ρυθμίσεις που εισηγείται ώστε να υπάρχει η απαραίτητη «κάλυψη» στην εργοδοσία. Οπως η ρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της τηλεργασίας, σε συνέχεια του νόμου που ψήφισε η ΝΔ ή οι ...ριζικές τομές για τους εργαζόμενους σε επισφαλείς μορφές απασχόλησης, τις οποίες βέβαια διατηρεί στο ακέραιο, εννοώντας τα σκλαβοπάζαρα των εργολαβικών - ενοικιαζόμενων εργαζομένων.

Τέλος, ο άξονας του προγράμματος για την αναχαίτιση της ανεργίας στηρίζεται στη γνώριμη συνταγή της έντασης της εκμετάλλευσης και της παροχής «κινήτρων», δηλαδή τζάμπα εργατικού δυναμικού στην εργοδοσία. Οι προτάσεις κατανέμονται σε δύο φάσεις, της εξόδου - ανάκαμψης απ' την κρίση και της σταθεροποίησης της ανάκαμψης. Και στις δύο το «φάρμακο» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαζικά προγράμματα επιδοτήσεων στην εργοδοσία για «διατήρηση θέσεων εργασίας», προγράμματα εργασίας νέων πτυχιούχων για «απόκτηση εργασιακής εμπειρίας» κ.λπ.