ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ (του ανταποκριτή μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Με στόχο την άμεση κινητοποίηση όλων των χωρών του κόσμου για την έμπρακτη αντιμετώπιση του σοβαρότατου προβλήματος των ναρκωτικών, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πραγματοποιεί τριήμερη (8-10 Ιουνίου) ειδική σύνοδο, στην έδρα του Οργανισμού στη Νέα Υόρκη, στην οποία θα πάρουν μέρος πολλοί εθνικοί ηγέτες, καθώς και εμπειρογνώμονες, ώστε να εξετάσουν από κοινού όλες τις πλευρές αυτού του θέματος και να καταστρώσουν μια πραγματικά οικουμενική στρατηγική για τον έλεγχό του.

Το θέμα αυτό έχει εξεταστεί αρκετές φορές από παρόμοιες συσκέψεις του ΟΗΕ, που έγιναν από το 1961 μέχρι σήμερα, υπό την αιγίδα του Συμβουλίου για το Διεθνή Ελεγχο των Ναρκωτικών, στις οποίες μάλιστα υπογράφτηκαν και σχετικές συμβάσεις, χωρίς όμως τα αναμενόμενα πρακτικά αποτελέσματα, γιατί πολλές κυβερνήσεις δεν προχώρησαν στην εφαρμογή τους.

Σε σχετική ανακοίνωση του Οργανισμού τονίζεται μεταξύ άλλων:

• Σήμερα, το παράνομο εμπόριο των ναρκωτικών μας αφορά όλους. Καμιά χώρα δεν είναι απρόσβλητη από τις συνέπειές του. Γι' αυτό, ολοένα και πιο πολλές χώρες αναζητούν λύσεις στα δικά τους ιδιαίτερα προβλήματα ναρκωτικών.
• Δεδομένου ότι το εμπόριο των ναρκωτικών έχει πάρει οικουμενικές διαστάσεις - από την Ασία και την Ευρώπη έως την Αφρική και τη Βόρεια και Νότια Αμερική - οι χώρες αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να χειριστούν το πρόβλημα των ναρκωτικών από κοινού, σαν μια συνεκτική δύναμη.

Η ανακοίνωση αναφέρει κατόπιν ότι σήμερα πάνω από 200 εκατομμύρια άτομα χρησιμοποιούν ναρκωτικά, από τα παιδιά του δρόμου που εισπνέουν από τη μύτη διάφορες ουσίες έως τη χρήση της σκληρής ηρωίνης. Από το 1985, η παραγωγή του οπίου τριπλασιάστηκε και της κοκαϊνης διπλασιάστηκε. Τα συνθετικά ναρκωτικά, όπως τα "Εκσταση" και "Αϊς", είναι τα ναρκωτικά με τη μεγαλύτερη διάδοση στις βιομηχανικές χώρες.

Σήμερα, όμως, η χρήση ναρκωτικών και η απορρέουσα από αυτή διόγκωση του εγκλήματος, έχει εισχωρήσει και στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Η ειδική σύνοδος της ΓΣ - κατά την ίδια πάντα ανακοίνωση - θα εγκρίνει μια Πολιτική Διακήρυξη, με την οποία οι κυβερνήσεις θα αναλάβουν τη δέσμευση να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα για τη μείωση τόσο της ζήτησης, όσο και του εφοδιασμού με ναρκωτικά, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Επίσης, θα εξετάσει ένα σχέδιο δράσης για την εξάλειψη ή τη σημαντική μείωση των παράνομων εσοδειών ναρκωτικών έως το έτος 2008.

Σχετικά με τους διακινητές ναρκωτικών, εξηγεί ότι εξασφαλίζουν τεράστια ποσά και κατόπιν γίνεται το λεγόμενο "πλύσιμό" τους διαμέσου χρηματιστικών και τραπεζικών συστημάτων. Και στο σημείο αυτό, παρατηρεί ότι για τα αρμόδια όργανα επιβολής του νόμου η επισήμανση της πορείας του χρήματος αυτού είναι συχνά πιο αποτελεσματική από ό,τι ο εντοπισμός των ναρκωτικών. Ας έρθουμε, όμως, σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Οπως γράφει η εφημερίδα "Κρίστιαν Σάιανς Μόνιτορ" (CSM), αξιωματούχοι των ΗΠΑ υπολογίζουν ότι 15 δισεκατομμύρια δολάρια προερχόμενα από την παράνομη πώληση ναρκωτικών στο Μεξικό διοχετεύονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μέσω 12 μεξικανικών τραπεζών, οι οποίες ενέχονται σ' αυτό το "ξέπλυμα". Από την πλευρά τους, οι Μεξικανοί διαμαρτύρονται για την κατηγορία αυτή κατά της χώρας τους, όταν, όπως λένε, σύμφωνα με υπολογισμούς, στις ίδιες τις ΗΠΑ γίνεται "ξέπλυμα" χρήματος από ναρκωτικά ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή το ένα τρίτο του συνολικού ποσού των 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το "ξέπλυμα" τέτοιου χρήματος σε παγκόσμια κλίμακα.

Και πράγματι, στις ΗΠΑ η διακίνηση αυτή έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. "Κάθε χρόνο", γράφει σχετικά σε άρθρο του στην "CSM" ο Πατ Χολτ, πρώην διευθυντής της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, "ξοδεύουμε περισσότερο χρήμα, προσλαμβάνουμε περισσότερους πράκτορες, κατάσχουμε περισσότερα ναρκωτικά, ρίχνουμε περισσότερους ανθρώπους στη φυλακή - και βλέπουμε τη χρήση ναρκωτικών να μεγαλώνει" και προσθέτει: "Δεδομένου του γεγονότος ότι οι μεγιστάνες του χρήματος έχουν σχεδόν την ίδια πείρα, όπως η CIA, στο ξέπλυμα χρήματος και στη συγκάλυψη των αποτυπωμάτων στο χαρτί, δε θα ήταν εκπληκτικό αν αποδειχθεί ότι ένα μέρος αυτού του χρήματός τους δόθηκε με τη μορφή πολιτικών συνεισφορών στα δύο κόμματα στην Ουάσιγκτον". Το μεγαλύτερο θύμα αυτής της μάστιγας είναι τα Αμερικανόπουλα. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι αυξάνεται ολοένα και περισσότερο ο αριθμός των παιδιών, για τα οποία τα ναρκωτικά - περιλαμβανόμενης της κοκαϊνης και της ηρωίνης - γίνονται μέρος της καθημερινής ζωής τους, μεγαλώνοντας έτσι την ανησυχία πως "η χώρα μπορεί να προχωράει σε μια περίοδο χρήσης ναρκωτικών, που δεν παρουσιάστηκε μετά τη δεκαετία του '70".

Το χειρότερο από όλα είναι ότι πολλοί έφηβοι βρίσκουν τα ναρκωτικά πιο εύκολα στο σχολείο τους, παρά στη γειτονιά τους, όπως βεβαιώνει μια άλλη έρευνα: 41% των μαθητών γυμνασίου είπαν ότι έχουν δει να πωλούνται ναρκωτικά στο σχολείο τους. Κι ακόμα, το ποσοστό των μαθητών γυμνασίου, σε εθνική κλίμακα, που είναι χρήστες ηρωίνης, διπλασιάστηκε - φτάνοντας το 2% όλων των μαθητών της χώρας.

Η ραγδαία διάδοση των ναρκωτικών ανάμεσα σε ανήλικα παιδιά έχει κυριολεκτικά πανικοβάλει τους γονείς τους, πολλοί από τους οποίους τα υποβάλλουν σε ειδική κατ' οίκον εξέταση - παίρνοντας τα απαραίτητα εφόδια από τα φαρμακεία - για να εξακριβώσουν αν είναι χρήστες. Οσο για τη χρήση της μαριχουάνας, τα παιδιά λένε στους γονείς τους: "Μα, και εσείς τη δοκιμάσατε, και δε σας έβλαψε". Οπως γράφτηκε, γύρω στα 70 εκατομμύρια Αμερικανοί - ανάμεσά τους και πολλοί σημερινοί γονείς - έχουν καπνίσει μαριχουάνα.

Οπως είναι επόμενο, σε πολλές περιπτώσεις ακολουθούν τραγικές συνέπειες, όπως έγινε - για να περιοριστούμε σε ένα συγκλονιστικό περιστατικό - στην πόλη Πλάνο του Τέξας, όπου το 1996 και 1997 πέθαναν από μεγάλη δόση ηρωίνης 10 νεαρά παιδιά - το ένα μόλις 14 ετών.

Και όχι μόνο αυτό. Πολύ συχνά, διάφορες συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών χρησιμοποιούν νεαρότατα παιδιά για την πώληση ναρκωτικών σε πελάτες τους. Μέλη μιας από τις συμμορίες αυτές, με το νταηλίδικο όνομα "Πλήρωμα Κόβουμε το Λαρύγγι", όπως έγραψαν οι "Τάιμς της Νέας Υόρκης" (16/5), έπιασαν μια 18χρονη τοξικομανή νέα στην κάτω ανατολική περιοχή της Νέας Υόρκης, τη βασάνισαν, προσπάθησαν να τη βιάσουν σεξουαλικά και κατόπιν την έριξαν από την οροφή ενός υψηλού διαμερίσματος στο δρόμο σκοτώνοντάς τη, γιατί είχε αγοράσει από αυτούς ηρωίνη, αλλά δεν τους είχε εξοφλήσει. Τα κτήνη αυτά, που στρατολογούσαν ακόμα και 14χρονα παιδιά, για να προωθούν την πολύτιμη "πραμάτεια" τους, αντιπαλεύοντας μια άλλη παρόμοια συμμορία σ' αυτή την περιοχή, έβγαζαν 150.000 δολάρια τη βδομάδα από το "εμπόριο" αυτό.

Για να πάρει ο αναγνώστης μια πληρέστερη εικόνα για το τι γίνεται στην υπερατλαντική επικράτεια, θα αναφέρουμε δύο άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Την Κυριακή 15/3, όταν ο ιερέας Τσέστερ Λαρβ, μιας επισκοπελιανής εκκλησίας στο Μπρούκλιν, ανέβηκε στον άμβωνα για να κάνει το κήρυγμά του, έγινε δεκτός με αποδοκιμασίες από ορισμένους εκκλησιαζόμενους. Ενας φώναξε: "Ντροπή σου, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να βρίσκεται εδώ!". Και παραλίγο να γίνει μεγάλος σαματάς. Τι είχε συμβεί; Ο Λαρβ είχε δεχτεί πέρσι επίθεση από δύο διαρρήκτες στο διαμέρισμά του. Οταν αστυνομικοί κατέφθασαν αργότερα, τον βρήκαν με την εκκλησιαστική αμφίεσή του, να κάθεται μπροστά στο τραπέζι του και να συντάσσει το κήρυγμά του, ενώ κάπνιζε αρειμανίως την πίπα του, που περιείχε κρακ. Στις 6/3 καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Ηταν η πρώτη φορά που ξαναγύριζε στην εκκλησία του μετά την καταδίκη του.

Η άλλη περίπτωση έχει ως εξής: Στο τέλος του 1997 πιάστηκαν στη Νέα Υόρκη τρεις ραβίνοι, που χρησιμοποιούσαν μια εβραϊκή θρησκευτική σχολή στο Μπρούκλιν σαν έδρα τους για το "ξέπλυμα" εκατομμυρίων δολαρίων από πώληση κοκαϊνης από την Κολομβία. Αποτελούσαν μέρος μιας διεθνούς θρησκευτικής επιχείρησης, που μετατράπηκε σε έναν τέτοιο "οργανισμό". Είναι οι: Μαχίρ Ρέις, ραβίνος και πρόεδρος μιας εταιρίας ακινήτων με κεφάλαιο 700 εκατομμύρια δολάρια. Ο αδερφός του, ραβίνος Αμπρααμ Ρέις, ιδιοκτήτης κτιρίων στο Μανχάταν - στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Και ο Μπέρναρντ Γκρούνφελντ, ραβίνος και μεγαλοϊδιοκτήτης κτιρίων. Οι τρεις κατηγορούνται ότι, για το ρόλο τους αυτό, έπαιρναν προμήθεια για τη διακίνηση ναρκωτικών, κυμαινόμενη από 12% μέχρι 15%.

Αυτά λοιπόν, για τους 4 αυτούς άγιους πατέρες, που δεν είναι, βέβαια, οι μόνοι, που επιδίδονται σε τέτοιου είδους θεάρεστα έργα.

Ας σημειωθεί ότι στις κομπίνες αυτές χρησιμοποιούνται και άλλα συγκαλυμμένα μέσα. Κι εδώ ένα παράδειγμα: Στις 16/3, οι αρχές έκλεισαν ένα γραφείο στην περιοχή Μπρονξ της Νέας Υόρκης, από το οποίο γινόταν - τηλεφωνικά - διακίνηση ναρκωτικών, υπολογιζόμενη σε 125.000 δολάρια τη βδομάδα. Το γραφείο αυτό εμφανιζόταν σαν σταθμός ταξί αυτοκινήτων. Πιστεύεται ότι λειτουργούσε επί 10 περίπου χρόνια. Ο περιφερειακός εισαγγελέας Ρόμπερτ Τζόνσον, που διέταξε τη σύλληψη των τριών υπευθύνων αυτού του γραφείου, δήλωσε ότι, όπως φαίνεται, τα πρόσωπα αυτά είχαν τακτικούς πελάτες, οι οποίοι τηλεφωνούσαν, οπότε ένα ταξί τους έφερνε την παραγγελία στο σπίτι τους. "Μερικές μέρες", είπε ο Τζόνσον, "εξυπηρετούσαν 100 τέτοιους πελάτες".

Τα ναρκωτικά κυκλοφορούν, σχεδόν άνετα, και στις φυλακές. Στις 26/5 πιάστηκε στη Νέα Υόρκη ο δεσμοφύλακας Ρόι Τόμας, 35 ετών, με την κατηγορία ότι δωροδοκήθηκε με 1.500 δολάρια για τον εφοδιασμό με ναρκωτικά ενός κρατουμένου στις αναμορφωτικές φυλακές, στο Μανχάταν, που είχε καταδικαστεί για διακίνηση ναρκωτικών. Ο ίδιος προσφέρθηκε μάλιστα να μεσολαβήσει στη διαμάχη του ίδιου κρατουμένου με αντίπαλους του διακινητές ναρκωτικών, προσθέτοντας ότι πρώην κρατούμενοι, που τους είχε βοηθήσει, του έδωσαν τη δυνατότητα "να εξοντώνει οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, απλά με το να κάνει ένα τηλεφώνημα". Τον περσινό Μάη, ο Τόμας συμφώνησε να βοηθήσει στην κλοπή 120 κιλών κοκαϊνης από την αποθήκη στο Μπρούκλιν ενός διακινητή ναρκωτικών, ο οποίος όφειλε χρήματα στον ίδιο παραπάνω κρατούμενο.

Θα κλείσουμε το θέμα αυτό, παραθέτοντας και ένα άλλο στοιχείο, πολύ σημαντικό, για τις διαστάσεις που έχει πάρει στην Αμερική το φοβερό αυτό πρόβλημα. Ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι τήρησης του νόμου έχουν δηλώσει ανοιχτά ότι παρατηρείται μια πολύ ανησυχητική τάση σε όλη τη χώρα: η ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή του προσωπικού των αμερικανικών αεροδρομίων και λιμανιών στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών.

Ας γνωρίζουν ότι τα εκφυλιστικά αυτά γεγονότα να χτυπιούνται απεργοί εργάτες και αγρότες δύνανται να οδηγήσουν σε σκοτεινές καταστάσεις του παρελθόντος που όλοι θέλουν να ξεχαστούν.

****

Δεν είναι μόνο η αθλιότητα του γεγονότος αυτού καθεαυτού να ξυλοκοπιούνται άνθρωποι που θέλουν να εξασφαλίσουν τη ζωή των οικογενειών τους. Δεν είναι ένα απλό συνδικαλιστικό παζάρι διεκδικήσεων πέντε πάνω - πέντε κάτω και τα βρίσκουμε στη μέση. Πρόκειται για το βάθεμα της διάλυσης της κοινωνίας και του έθνους.

"Οταν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, πρέπει να διαβρώσεις την πολιτιστική του παράδοση. Οταν αυτή η διάβρωση επεκταθεί και στην οικονομική του ανάπτυξη, τότε, η καταστροφή του είναι καθολική και αμετάκλητη". Περί αυτού πρόκειται. Η πολιτιστική διάβρωση συντελείται από πολλού χρόνου με τους "αρουραίους" των Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας. Η οικονομική διάβρωση συντελέστηκε με την εγκληματική πολιτική των τραπεζών έναντι μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τις οδήγησε στη χρεοκοπία με τη μέθοδο των πανωτοκίων.

****

Οι κοινοί συμμορίτες της οικονομίας της βούτας και της αρπαχτής βγήκαν για ολοκληρωτικό πλιάτσικο. "Βγήκαν τα παλιομάχαιρα και οι γειτονιές αχολογάνε". Είναι η βαρβαρότητα της Νέας Τάξης σε κοινωνικό επίπεδο. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο ρόλος του μαχόμενου ειρηνιστικού κινήματος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Οπλισμένο με τη γενική του αρχή, ότι κάθε μορφή κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης είναι αιτία πολέμου, να βγει στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και στα γιαπιά και να δεθεί με το εργατικό κίνημα. Οι μαχητές της ειρήνης, μετά των Μαραθώνια Πορεία - σταθμό του κινήματος, να βγουν στους δρόμους, στις γειτονιές. Πόρτα την πόρτα, γείτονα το γείτονα, να εξηγήσουν το εθνικό έγκλημα που συντελείται εις βάρος της Ελλάδας, από έναν εσμό οικονομικών και πολιτικών παραγόντων. Συναγωνίστριες και συναγωνιστές του μαχόμενου κινήματος ειρήνης, θυμηθείτε: Ο αγώνας για την ειρήνη είναι αγώνας για την ελευθερία. Θέλουν να μας επιβάλουν την ειρήνη της σιωπής, που γεννά την πείνα και το φόβο. Θέλουν να πάρουν και την τελευταία μπουκιά από το στόμα των εργαζομένων. Μας θέλουν άθλιους κιοτήδες. Πρωτοστατήστε στη δημιουργία του κοινωνικού μετώπου. Αγωνιζόμαστε για εθνική ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο αγώνας μας είναι υπόθεση χρέους προς την Ελλάδα και τα παιδιά της.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Μέσα στο γενικευμένο κλίμα της υλικής φτώχειας και του εκφυλισμένου ηθικού, γίνεται ένα σύγχρονο παιδομάζωμα υποψηφίων πραιτοριανών. Τα συνδικαλιστικά όργανα των αστυνομικών οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους, ανοιχτά και δημόσια, χωρίς τσιριμόνιες και μισόλογα.

Ας γνωρίζουν ότι εκφυλιστικά φαινόμενα να χτυπιούνται απεργοί εργάτες δύνανται να οδηγήσουν σε σκοτεινές καταστάσεις του παρελθόντος που όλοι θέλουν να ξεχαστούν.

****

Δεν είναι μόνο η αθλιότητα του γεγονότος αυτού καθεαυτού. Δεν είναι ένα απλό συνδικαλιστικό παζάρι διεκδικήσεων πέντε πάνω - πέντε κάτω και τα βρίσκουμε στη μέση. Πρόκειται για το βάθεμα της διάλυσης της κοινωνίας και του έθνους.

"Οταν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, πρέπει να διαβρώσεις την πολιτιστική του παράδοση. Οταν αυτή η διάβρωση επεκταθεί και στην οικονομική του ανάπτυξη, τότε, η καταστροφή του είναι καθολική και αμετάκλητη". Περί αυτού πρόκειται. Η πολιτιστική διάβρωση συντελείται από πολλού χρόνου με τους αρουραίους των Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας. Η οικονομική διάβρωση συντελέστηκε με την εγκληματική πολιτική των τραπεζών έναντι μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τις οδήγησε στη χρεοκοπία με τη μέθοδο των πανωτοκίων.

****

Οι κοινοί συμμορίτες της οικονομίας της βούτας και της αρπαχτής βγήκαν για ολοκληρωτικό πλιάτσικο. "Βγήκαν τα παλιομάχαιρα και οι γειτονιές αχολογάνε". Είναι η βαρβαρότητα της Νέας Τάξης σε κοινωνικό επίπεδο. Σε αυτές τις συνθήκες ο ρόλος του μαχόμενου ειρηνιστικού κινήματος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Οπλισμένο με τη γενική του αρχή, ότι κάθε μορφή κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης είναι αιτία πολέμου, να βγει στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και στα γιαπιά και να δεθεί με το εργατικό κίνημα. Οι μαχητές της ειρήνης, μετά τη Μαραθώνια Πορεία - σταθμό του κινήματος, να βγουν στους δρόμους, στις γειτονιές. Πόρτα την πόρτα, γείτονα το γείτονα, να εξηγήσουν το εθνικό έγκλημα που συντελείται εις βάρος της Ελλάδας από έναν εσμό οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Συναγωνίστριες και συναγωνιστές του μαχόμενου κινήματος ειρήνης, θυμηθείτε: Ο αγώνας για την ειρήνη είναι αγώνας για την ελευθερία. Θέλουν να μας επιβάλουν την ειρήνη της σιωπής, που γεννά την πείνα και το φόβο. Θέλουν να πάρουν και την τελευταία μπουκιά από το στόμα των εργαζομένων. Μας θέλουν άθλιους κιοτήδες. Πρωτοστατήστε στη δημιουργία του κοινωνικού μετώπου. Αγωνιζόμαστε για εθνική ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο αγώνας μας είναι υπόθεση χρέους προς την Ελλάδα και τα παιδιά της.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Οι ιδιωτικοποιήσεις, η ευέλικτη εργασία και η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων παραμένουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, την οποία, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, εφαρμόζουν με ιδιαίτερη σκληρότητα οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Σχετικά, κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η οποία, κατά τους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού, δημιουργεί θέσεις εργασίας στα πλαίσια του "ευέλικτου παράγοντα εργασίας...". Τώρα, ποιες επιπτώσεις έχουν οι τέτοιου είδους νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, εύκολα και συγκεκριμένα, θα μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει στο πολυδιαφημισμένο "μοντέλο" της Ολλανδίας.

Η χώρα αυτή, στα πλαίσια εφαρμογής μιας πολιτικής σκληρής λιτότητας, κατόρθωσε να εκπληρώσει τα κριτήρια που έχει επιβάλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και να είναι μια από τις πρώτες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που έχει εξασφαλίσει την ένταξή της στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Νόμισμα. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η ευέλικτη εργασία και η απορύθμιση είχαν ως ένα βαθμό αποτέλεσμα να "πιεστεί η ανεργία...". Την "επιτυχία", όμως, αυτή την πλήρωσαν και εξακολουθούν ακόμα να την πληρώνουν πάρα πολύ ακριβά οι Ολλανδοί εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, με την καταλήστευση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων και την αισθητή μείωση του βιοτικού τους επιπέδου.

"Το μυστικό του ολλανδικού θαύματος" βρίσκεται στη συμφωνία των αποκαλούμενων κοινωνικών εταίρων, δηλαδή των συνδικάτων και των επιχειρηματιών, η οποία πραγματοποιήθηκε πριν 15 χρόνια. Η ηγεσία των ολλανδικών συνδικάτων, κάνοντας μια εντελώς απαράδεχτη υποχώρηση σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, έσπευσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών, σύμφωνα με τις οποίες, θα έπρεπε να μειωθούν αισθητά οι μισθοί των εργαζομένων. "Αντάλλαγμα" του βασικού αυτού συμβιβασμού θα ήταν η υπόσχεση των μεγαλοεπιχειρηματιών για δημιουργία θέσεων εργασίας, κάτι που στην πράξη θα σήμαινε: Ευέλικτη εργασία, μείωση του χρόνου απασχόλησης και, πριν απ' όλα, δραστικές περικοπές σ' όλους ανεξαίρετα τους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας. Ετσι, λοιπόν, εδώ και 15 χρόνια, όλες οι ολλανδικές κυβερνήσεις εφάρμοζαν και εφαρμόζουν μια πολιτική σκληρής λιτότητας, όπως αυτή συμφωνήθηκε μεταξύ της ηγεσίας των συνδικάτων και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια η Ολλανδία ίσχυε σαν παράδειγμα "κράτους κοινωνικής πρόνοιας" στον καπιταλιστικό κόσμο, του οποίου κύρια πηγή χρηματοδότησης ήταν τα κέρδη που εξασφάλιζε η χώρα αυτή από τις εξαγωγές της και βασικά από το φωταέριο. Η κύρια, όμως, εξήγηση ήταν το γεγονός ότι, κάτω από την πίεση συνδικαλιστικών αγώνων ολόκληρων δεκαετιών, οι μεγαλοεπιχειρηματίες αναγκάστηκαν να προβούν ως ένα βαθμό σε σοβαρές οικονομικές υποχωρήσεις απέναντι στους εργαζόμενους. Κατά τη διάρκεια, όμως, των τελευταίων δέκα χρόνων, οι κοινωνικές επιχορηγήσεις και οι κατώτατοι μισθοί μειώνονταν αισθητά, φθάνοντας έτσι στο 15%.

Ταυτόχρονα, συνέπεια της σκληρής πολιτικής λιτότητας ήταν η μείωση του χρηματιστικού ελλείμματος από 9,5% στο 3%, όπως δηλαδή επιτάσσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Οι κατώτατοι μισθοί στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων από 66% του μέσου όρου των μισθών, που ήταν, μειώθηκαν στο 54%. Παράλληλα, από τα μέσα της δεκαετίας του '80 είχαν δημιουργηθεί ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και το ποσοστό της ανεργίας από 12% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που ήταν, έπεσε στο 5,5%.

Από την αρχή, όμως, του 1996, η πολιτική της σκληρής λιτότητας, που επέβαλε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, οξύνθηκε ακόμα περισσότερο... Προκειμένου δε οι επιχειρηματίες να "εκπληρώσουν πιο ευέλικτα..." το σύνολο των παραγγελιών τους, υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να δουλεύουν πολύ σκληρά ακόμα και 60 ώρες τη βδομάδα. Ταυτόχρονα, τα επιδόματα για την υγειονομική περίθαλψη είχαν μειωθεί κατά το ένα τρίτο. Κατά συνέπεια, οι εργαζόμενοι, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν έστω και στοιχειώδεις προϋποθέσεις για τη διασφάλιση της υγείας τους, αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε ιδιωτικές ασφαλίσεις, οι οποίες στοίχιζαν πολύ ακριβά...

Αυτή η κατάσταση δημιούργησε πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα, ιδιαίτερα για εργαζόμενους με σοβαρές ασθένειες. Αυτοί δε γίνονται δεκτοί από τις ιδιωτικές ασφαλίσεις, παρά το γεγονός ότι έχουν κάποιες δυνατότητες να καταβάλουν το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Ετσι, είναι αναγκασμένοι να εργάζονται συνεχώς, προκειμένου να συντηρούν τις οικογένειές τους, αν και γνωρίζουν ότι πολύ σύντομα θα πεθάνουν... Αναφορικά δε με τις αναπηρικές συντάξεις, αυτές έχουν μειωθεί δραστικά...

Από το Γενάρη του 1997, οι μακροχρόνια άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να δέχονται μια οποιαδήποτε εργασία που τους προτείνεται. Οι αποδοχές τους, όμως, είναι πάρα πολύ χαμηλές, αφού αυτές μόλις φθάνουν στο 70% του κατώτατου μισθού. Οι συνεχιζόμενες ιδιωτικοποιήσεις, το δραστικό ξήλωμα του δικτύου κοινωνικής πρόνοιας, η μείωση των πραγματικών μισθών και η αισθητή πτώση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων Ολλανδών εργαζομένων είχαν σαν αποτέλεσμα η φτώχεια να προσλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Από την άλλη πλευρά, η δυσαρέσκεια που γίνεται όλο και πιο έκδηλη, προμηνύει, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, στο άμεσο μέλλον συγκεκριμένες μορφές αντίστασης ενάντια στη σκληρή εκμετάλλευση εκ μέρους του μεγάλου κεφαλαίου της Ολλανδίας.

Ν. Η. - Η.

Σήμερα, το παράνομο εμπόριο των ναρκωτικών αφορά όλους μας. Καμιά χώρα δεν είναι απρόσβλητη από τις συνέπειές του. Γι'αυτό, ολοένα πιο πολλές χώρες αναζητούν λύσεις στα δικά τους ιδιαίτερα προβλήματα ναρκωτικών

Η ηγεσία των ολλανδικών συνδικάτων, κάνοντας μια εντελώς απαράδεκτη υποχώρηση σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, έσπευσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών, σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να μειωθούν αισθητά οι μισθοί των εργαζομένων