Αμέσως μετά την εισηγητική τοποθέτησή της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Παραθέτουμε τον διάλογο:

Σε ερώτηση για τη σχεδιαζόμενη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι δε θα τα αυξήσει, η Αλ. Παπαρήγα απάντησε:

«Οπως ξέρετε, και προεκλογικά ένα από τα βασικά μας θέματα ήταν το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Είπαμε στους εργαζόμενους ότι πρέπει να υιοθετήσουν τα δικά τους "δεν", να μην έχουν καμία εμπιστοσύνη σ' αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση προεκλογικά, μετεκλογικά και μέχρι σήμερα.

Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα μιλήσει ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Εμείς είμαστε βέβαιοι τι θα αντιμετωπίσουμε. Οι αγώνες των εργαζομένων που έγιναν τους υποχρέωσαν ενδεχομένως να βγάλουν από το σακούλι κάποια μέτρα για να τα φέρουν αύριο και μεθαύριο. Ενδεχομένως να είχαν σκεφτεί πολύ περισσότερα, αλλά θα είναι λάθος να αρχίσει μία συζήτηση αν αυτά είναι λάιτ μέτρα, ή δεν είναι, αν είναι ήπια ή μη ήπια.

Ετσι κι αλλιώς αυτά που θα ακούσουμε αύριο, ακόμα και αν είναι ένα μέρος και κάποιων άλλων που θα έρθουν, θα σηματοδοτήσουν το εξής: Διάφορους τρόπους για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης σχετικούς και συγκεκριμένους.

Ετσι κι αλλιώς η κυβέρνηση έχει ένα θεσμικό πλαίσιο, που το προετοίμασε ο "νόμος Ρέππα", που λέει μέχρι τα 65 και όποιος θέλει κάθεται μέχρι τα 67. Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος να υποχρεώσουν τους εργαζόμενους να μείνουν παραπάνω, η μείωση των συντάξεων. Οι συντάξεις θα μειωθούν. Να μην αναλύσω τώρα τους μηχανισμούς και με ποιο τρόπο θα μειωθούν.

Επομένως, μειώνονται οι συντάξεις. Οι ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, η εναλλαγή μεταξύ δουλειάς και ανεργίας, θα οδηγήσουν μέχρι και τα 67 τη συνταξιοδότηση για πολλούς. Θα υπάρχει και απόλυτη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στις γυναίκες που έπαιρναν σύνταξη νωρίτερα, αλλά θα υπάρχει και αυτό το πράγμα, δηλαδή μέσω της μείωσης των συντάξεων.

Ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί πλήρως αυτός ο νόμος. Θέλουν να τον υλοποιήσουν, δηλαδή συνταξιοδότηση μέχρι τα 67, να εξασφαλίσουν ότι θα γίνει αυτό σ' αυτό το ζήτημα. Και μείωση των συντάξεων θα έχουμε.

Δεν πρόκειται να ισχύσουν αυτά τα διάφορα "δεν".

Επιπλέον, προχωράνε σε ενοποιήσεις των Ταμείων και αρχίζουν: Ενοποιούμε Ταμεία που δεν είναι ελλειμματικά, να πάρουμε ένα ποσοστό απ' αυτά τα Ταμεία ώστε να κατατίθεται στο ΙΚΑ για να συμπληρώνουν τα ελλειμματικά Ταμεία. Δεν ξέρω αν θα το φέρει ακριβώς αυτό, αλλά μέχρι τώρα αυτό κάνουν.

Κοιτάξτε, αυτό δεν έχει σχέση με την αλληλεγγύη του κλάδου. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων πρέπει να εκφραστεί αλλιώς. Ολοι μαζί σαν μια γροθιά, με κοινούς στόχους, και όχι πάρε από το ένα Ταμείο και ανακάτεψε άλλο.

Μετά έχουμε την επικουρική σύνταξη. Επίσης, βαίνουμε προς μείωση της επικουρικής σύνταξης. Εν πάση περιπτώσει θα τα ακούσουμε αύριο, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι σε μία τέτοια ρότα θα πάμε».

Παρεμβαίνοντας ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε: «Τι αποσιωπούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Αποσιωπούν την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί μείωση των συντάξεων έχουμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα που γίνεται συζήτηση για χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ. Με την έννοια ότι πριν, η σύνταξη υπολογιζόταν στο 80% του τελευταίου μισθού και σήμερα και στην πορεία του χρόνου υπολογίζεται και θα υπολογίζεται στο 70% των μισθών της τελευταίας 5ετίας.

Αυτό είναι μείωση πολύ χαρακτηριστική και μεγάλη. Αλλά είναι ταυτόχρονα και κατάργηση μιας κατάκτησης που δημιουργεί ένα γεγονός τετελεσμένο, που δημιουργεί το έδαφος για να φέρουν ακόμα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα.

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στην τακτική τους και γι' αυτό που λένε, "επέκταση του εργάσιμου βίου στα 67 ή στα 68". Είναι αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με πειθαναγκασμό, που στηρίζεται στην αύξηση της φτώχειας από τις χαμηλές συντάξεις. Με πειθαναγκασμό που στηρίζεται στη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων και στην αδυναμία των εργαζομένων να συγκεντρώσουν τις προϋποθέσεις για σύνταξη.

Συνολικά όλο αυτό το πακέτο είναι καλά σχεδιασμένο για πολλά χρόνια. Είναι αντεργατικό και επικίνδυνο για τους εργαζόμενους και εδώ μπαίνει ο παράγοντας οργανωμένη αντίσταση, οργανωμένη πάλη και διεκδίκηση αυτών των αιτημάτων που έθεσε η Αλέκα Παπαρήγα σήμερα».

Σε άλλη ερώτηση σχετικά με το πώς πρέπει από δω και πέρα οι εργαζόμενοι να σταθούν απέναντι στην αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης, μετά και την απεργιακή κινητοποίηση της 13ης του Φλεβάρη, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε:

«Για να πούμε τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος, πρέπει να πούμε κατ' αρχήν τι έπρεπε να είχε γίνει από σήμερα και προς τα πίσω.

Εδώ πρόκειται για μία καταιγίδα, η οποία είναι όπως οι τυφώνες στην αμερικάνικη ήπειρο. Εκεί είναι κάθε χρόνο, σε εμάς κάθε δύο ή τρία χρόνια. Ξεκινάμε από την πρώτη περίοδο της Νέας Δημοκρατίας, πάμε στην περίοδο ΠΑΣΟΚ, μετά στην πρώτη τετραετία της Νέας Δημοκρατίας και τώρα έχουμε τη δεύτερη.

Εμείς έχουμε ήδη εδώ και πολλά χρόνια μιλήσει και κάθε φορά λέμε όλο και περισσότερα. Δεν προετοιμάστηκε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, και ολόκληρο το λαϊκό - γιατί αφορά και τους αυτοαπασχολούμενους και την αγροτιά - να αντιμετωπίσει μία επίθεση-καταιγίδα. Και δε μιλάμε να προετοιμαστεί μια και έξω, αλλά χρόνο με το χρόνο να αποκτά όλο και μεγαλύτερη ικανότητα. Και να πω μια πλευρά συγκεκριμένα: Πώς χειρίστηκαν τα θέματα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Πότε πήγαιναν στον "κοινωνικό διάλογο", πότε...

Αλλά για να μη λέω πάρα πολλά, από το '90 τα θέματα τα χειρίστηκαν στη λογική του δικομματικού καυγά. Ανάλογα ποιοι ήταν κυβέρνηση και ποιοι δεν ήταν και πάντα χωρίς να έχουν κύριο στόχο την εργοδοσία, την καπιταλιστική εργοδοσία, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που αυτοί επιβάλλουν τους κανόνες τους πάνω απ' όλα και στα θέματα αυτά.

Επομένως, υπάρχει πρόβλημα προσανατολισμού και γραμμής πλεύσης συνολικά του κινήματος. Και ευτυχώς βεβαίως που υπάρχουν ταξικές δυνάμεις που αντιστέκονται. Και εμείς χαιρόμαστε γιατί είμαστε μαζί μ' αυτές τις δυνάμεις που δημιούργησαν προϋποθέσεις να υπάρχουν αντιστάσεις, αλλά και αν θέλετε, να τα πούμε και καθαρά, αυτές οι ταξικές δυνάμεις άσκησαν πίεση και στις ηγεσίες.

Οι ηγεσίες και της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και της ΓΕΣΑΣΕ και της ΓΣΕΒΕΕ έπαιρναν υπόψη ότι υπάρχουν δυνάμεις μέσα στις δομές τους, που αντιστέκονται και έπαιρναν και αυτές κάποιες αγωνιστικές αποφάσεις. Δεν ξέρω αν θα το κάνανε αυτό αν δεν υπήρχε και αυτή η πίεση.

Το λέω γιατί λέγεται "όλοι μαζί πάμε για το χορό του Ζαλόγγου". Για να το δούμε. Εγινε χτες η απεργία. Το έχουμε πει δέκα χιλιάδες φορές και αν θέλετε το έχουμε πει και στην αντιπροσωπεία της ΓΣΕΕ όταν είχε έρθει στα γραφεία μας. Κάθε τόπος δουλειάς πρέπει απέξω να έχει και μία απεργιακή επιτροπή που να είναι όλοι μέσα. Και κομμουνιστές και μη κομμουνιστές και "ροζ" και "πράσινοι" και "γαλάζιοι", όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στην απεργία. Απεργιακές επιτροπές για να στηρίξουμε τους ανθρώπους οι οποίοι φτάνουν μέχρι τη γωνιά και όταν δουν ότι δεν υπάρχει απεργιακή επιτροπή κάτω από το φόβο μπαίνουν. Επειδή φοβούνται δε σημαίνει ότι δεν έχουν προβλήματα και δε θέλουν να παλέψουν.

Με σποτάκια και δηλώσεις μπροστά στις κάμερες και μεγάλα λόγια; Εδώ, σ' αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που χτες από τις 03.00 το πρωί ήταν έξω από τόπους δουλειάς.

Ετσι γίνονται οι εκδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις; Εδώ πρέπει να υπάρξει κλιμάκωση με πολυμορφία, σχεδιασμό και όλοι μαζί για τα κοινά αιτήματα. Αυτό τώρα, ο κάθε κλάδος να πηγαίνει από δω, να πηγαίνει από εκεί, δε βοηθάει.

Στο δημόσιο, πόσες καμπάνιες έχει κάνει η ΑΔΕΔΥ μέσα στα υπουργεία; Τόσα σωματεία υπάρχουν εκεί. Οταν λέω καμπάνιες, συνελεύσεις, συζητήσεις, να υπάρχουν αντιπαραθέσεις μέσα στις μαζικές συνελεύσεις. Αυτό σημαίνει κινητοποίηση των εργαζομένων, συσπείρωση. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες.

Και να πω και ένα τελευταίο: Δεν είναι επαναστατικό να παίρνεις αποφάσεις για πολυήμερες απεργίες και ούτε τα συνδικαλιστικά σου στελέχη να μην παίρνουν μέρος στις απεργίες.

Πρέπει να σας πω, είτε εμείς συμφωνούμε με την άλφα ή τη βήτα μορφή πάλης, με την έννοια ότι είμαστε υπέρ των ανεβασμένων και αυξημένων μορφών πάλης αλλά θέλουν καλή οργάνωση για κλιμάκωση, οι κομμουνιστές πάντως τα μεροκάματα τα χάνουν και στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο. Δεν πάνε να γράφουν απουσίες ή άδεια λόγω ασθένειας, τα χάνουν. Και καλά κάνουν. Ετσι πρέπει να κάνουν, δε ζητάμε ρέστα από κανέναν, αυτό επιλέξαμε. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να είναι συνεχείς. Τώρα πρέπει να κλιμακωθούν με μεγαλύτερη ένταση αλλά πρέπει να στηριχτούν ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και με άλλους τρόπους, να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή στις πρώην ΔΕΚΟ.

Εξω από τις τράπεζες τις ιδιωτικές. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι με νέες εργασιακές σχέσεις. Στηρίζονται;

Η απεργία δεν είναι φιγούρα, είναι η ανώτερη μορφή πάλης στο συνδικαλιστικό κίνημα».