Αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα είναι αναγνωρισμένη στους κόλπους της ΕΕ, και ομολογείται από τους ηγέτες της και άλλους ιθύνοντες, με τον όρο της «ύπαρξης κρατών με διαφορετικές ταχύτητες» ή «πολλαπλές ταχύτητες», παρά τις προπαγανδιστικές κορόνες ηγετών κρατών με υποδεέστερη θέση, όπως του Κ.Σημίτη, που κάνει λόγο για συμμετοχή της Ελλάδας «στον σκληρό πυρήνα» και «στην πρώτη ταχύτητα», λόγω συμμετοχής στην ΟΝΕ και το Ευρώ. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, αφού η Βρετανία, η Σουηδία, η Δανία που δε συμμετέχουν στην ΟΝΕ και το Ευρώ, βρίσκονται σε διαφορετική, υψηλότερη θέση μέσα στην ΕΕ από την Ελλάδα.
Η πραγματικότητα των πολλών ταχυτήτων είναι που επιδιώκεται να αποτυπωθεί και στην προετοιμαζόμενη Διακυβερνητική Διάσκεψη για τη θεσμοθέτηση των οργάνων λειτουργίας και δράσης της ΕΕ και την προοπτική της «πολιτικής ενοποίησης» παρά την ύπαρξη διαφορετικών προτάσεων ως προς τη μορφή της, που εκφράζει και τις διαφορετικές στρατηγικές των ιδιαίτερων συμφερόντων του κεφαλαίου κάθε ηγετικού, στην ΕΕ, κράτους.
Το θέμα της διεύρυνσης είναι σημείο τριβής, ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η Βρετανία, η Σουηδία και εν μέρει η Ισπανία θέλουν γρήγορα τη διεύρυνση και χαλαρές σχέσεις, σε αντίθεση με τη Γερμανία και τη Γαλλία που επιθυμούν πρώτα την εμβάθυνση. Βεβαίως, η Γερμανία ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή της Τσεχίας, της Ουγγαρίας και ίσως της Πολωνίας, λόγω των δικών της τεράστιων επενδύσεων σ' αυτές της χώρες.
Στο ζήτημα της διεύρυνσης τοποθετήθηκε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Πράγα (21.9.2000), αφού κάλεσε την ΕΕ να καθορίσει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τα νέα μέλη και να διασαφηνίσει τους όρους ένταξης. Φαίνεται ότι το ΔΝΤ Ενδιαφέρεται για τη γρήγορη ένταξη των πρώην σοσιαλιστικών χωρών στο καπιταλιστικό άρμα της ΕΕ για να προλάβουν λαϊκές αντιδράσεις που αρχίζουν να εμφανίζονται και σε αυτές τις χώρες από τους εργαζόμενους, αλλά και κάτω από την επίδραση των προβλημάτων της ΕΕ (πτώση Εύρω, διεύρυνση φτώχειας κ.ά.).
Ενδεικτικές ως προς αυτό είναι, πρόσφατες δηλώσεις του συντηρητικού "φιλοευρωπαϊστή" ηγέτη της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν σε γερμανική εφημερίδα ότι, τελικά, η ένταξη της χώρας του στην ΕΕ συνεπιφέρει περισσότερα μειονεκτήματα παρά πλεονεκτήματα για τους Ούγγρους.
Οι πρωθυπουργοί Βρετανίας Τόνι Μπλερ και Σουηδίας Γιόραν Πέρσον σε κοινό άρθρο τους στους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" (21.9.2000) εκφράζουν τις ίδιες απόψεις για τη διεύρυνση ότι δηλαδή πρέπει να καθορίσει η ΕΕ ημερομηνία για τις πρώτες προσχωρήσεις, βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και προτρέπουν τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους να μη λησμονούν το νόημα και τη σημασία που έχει η διεύρυνση για το μέλλον.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας Ερκι Τούομιογια δήλωσε στη γερμανική εφημερίδα "Βελτ αμ Ζόντακ" ότι "είναι πεντακάθαρο πως αρνούμαστε ένα διαχωρισμό της ΕΕ σε άνισες ομάδες χωρών".
Βεβαίως, οι όποιες διαφορές σχετικά με την προοπτική της διεύρυνσης αλλά και της ενοποίησης, συγκλίνουν τουλάχιστον σαν πρώτο βήμα, στη λογική της ΕΕ υπό την ηγεμονία ενός "σκληρού πυρήνα", γύρω από τον οποίο διαμορφώνονται ομόκεντροι κύκλοι.
Αντικειμενικά, πέρα από τις οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στα ηγετικά καπιταλιστικά κράτη, είναι υπαρκτές και οι αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών και των αδύνατων κρατών. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνονται ακόμη περισσότερο από τις εδνοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο λεγόμενο «σκληρό πυρήνα. Γεγονός που κάτω από την επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, και της κρίσης, δημιουργεί τους κινδύνους της διχοτόμησης ή τριχοτόμησης της ίδιας της ΕΕ, με γενικότερες συνέπειες για την ίδια την πορεία της ΕΕ. Αυτή η οξύτητα των αντιθέσεων οξύνει και τις ταξικές αντιθέσεις, γεγονός που συμβάλλει στην πάλη της εργατικής τάξης και των λαών σε κάθε κράτος - μέλος και στην κοινή τους πάλη, η οποία μπορεί να κετευθύνεται στην ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.