Με αφορμή κάποιες απόψεις του Κώστα Ζουράρι
Τέτοιες φωνές, όπως του Κώστα Ζουράρι, συνεργαζόμενου με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και συγκεκριμένα το ψηλό 86,55 ποσοστό του δικομματισμού, το 5,53 του ΚΚΕ και το 3,2 του ΣΥΝ και 2,7 του ΔΗΚΚΙ, με αναλύσεις του στιλ:
«Μα, πώς μακροθυμείτε προς πάντας, όταν ξανακατορθώσατε να ξαναπαρουσιαστείτε ενώπιον του βαριεστημένου και περιφρονητικού πια, προς εσάς, λαού σας, σκορποχώρι εσείς της Αριστεράς, τέσσερα κόμματα εσείς, κόμμα περίκλειστον έκαστον, καθ' έκαστον κομματάκι όλα σας και μοναχικό κόμμα σε κώμα; Που το "μακροθυμείτε προς πάντας", όταν το καθ'ένα κομματίδιον της Αριστεράς έχει συνεχώς δίκιο, καθ' ολοκληρίαν, εις βάρος όλων των άλλων κομματιδίων και τούμπαλιν; Και όταν με αναντίρρητον τη δυσκοιλιότητα ολωνών τους, το κάθε αριστερό κομματίδιον διαπιστώνει "αγεφύρωτες" τις διαφορές του με τα άλλα κομματίδια χτίζοντας μόνο του και αυτιστικό τη δική του "σωστή" γέφυρα προς τη Νεφελοκοκκυγία...» (από άρθρο του Κ. Ζουράρι στην Ελευθεροτυπία, 12-4-2000).
Κάθε άνθρωπος, κάθε αγωνιστής σε αυτή εδώ τη χώρα, που πονά την Αριστερά, το μέλλον, την προοπτική του εργαζόμενου λαού, την πατρίδα, τους λαούς όλου του κόσμου, βλέπει ότι δεν είναι ώρα και για άλλες απογοητεύσεις με μακροχρόνια μάλιστα αρνητικά αποτελέσματα. Τεχνητές συγκολλήσεις προεκλογικού ή μετεκλογικού χαρακτήρα, πομπώδεις παραινέσεις και προπόσεις για «ενότητα», «συνεργασία» της Αριστεράς και άλλα εύηχα, δε λύνουν το πραγματικό πρόβλημα πάνω στη συζήτηση που έτσι κι αλλιώς γίνεται χρόνια τώρα γύρω από μικρά και μεγάλα ζητήματα, πάνω σε υπαρκτά και όχι ανύπαρκτα προβλήματα, μέσα στη δράση κι όχι γύρω από καναπέδες φτιαγμένους μάλιστα σε εργαστήρια της αστικής εξουσίας.
Γιατί κανένα από αυτά τα κόμματα δε δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι τάσσεται ενάντια στα μισθοφορικά στρατεύματα που η Ελλάδα στέλνει έξω από τα σύνορά της, όπως στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και αύριο πιθανόν και σε άλλα μέρη του κόσμου κατά την εκάστοτε βούληση του επικυρίαρχου; Γιατί ανέχονται με τη στάση τους Ελληνόπουλα να υπηρετούν κάτω από αμερικανοΝΑΤΟικές σημαίες;
Γιατί αντί να εξεγείρονται κατά της δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού μισθοφόρων, την επικροτούν; Γιατί κι όταν ακόμα κατά διαστήματα κάνουν κάποια δήλωση καταδίκης των Ευρωενωσιακών και των Αμερικανών δολοφόνων, αυτή μένει κενό γράμμα, άψυχο δελτίο Τύπου σε κάποια φαξ, δε μετουσιώνεται σε αντίσταση, σε πράξη, σε δράση;
Πού είναι η απαιτούμενη σήμερα σθεναρή εναντίωση του ΣΥΝ, του ΔΗΚΚΙ, σε βασικές αντιλαϊκές επιλογές, όπως είναι οι περιβόητες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα οράματα των πολυεθνικών για μετα-ΟΝΕ «παραδείσους» βαρβαρότητας; Είναι αριστερή πρόταση η καλλιέργεια της τέλειας αυταπάτης για πιθανότητα καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής του λαού με «άλλες πολιτικές στα πλαίσια της ΟΝΕ και του ευρωπαϊκού σπιτιού των λαών»;
Μήπως είναι άρθρωση αριστερής πρότασης, εναλλακτικής μορφής εξουσίας, το να τείνεις συνεχώς «χείρα βοηθείας» στο ΠΑΣΟΚ, προς την εκάστοτε εξουσία, να τρέφεις προσδοκίες για κεντροαριστερές συνεργασίες; Να μη διδάσκεσαι τίποτα από αντίστοιχες ευρωπαϊκές εμπειρίες, στιλ Ζοσπέν, ντ' Αλέμα, Μπλερ κλπ., όπου συνεργαζόμενοι σε κυβερνητικά σχήματα -αριστεροί όντες κι αυτοί - βομβάρδιζαν ανελέητα 78 μέρες τα γυναικόπαιδα στη Γιουγκοσλαβία, δικαιολογώντας χωρίς ίχνος τσίπας το έγκλημα ως «επιχείρηση αποκατάστασης της δημοκρατίας κατά του ολοκληρωτισμού»;
Εχουμε όμως την υποχρέωση, και το δικαίωμα φυσικά, να απαιτούμε και από τους άλλους να ακούνε, να σκέπτονται και να συζητούν υπεύθυνα τις θέσεις και τις απόψεις μας. Και για τον επιπλέον λόγο ότι δεν είμαστε απλά κάποιοι αριστεροί, αλλά κομμουνιστές. Οτι το ΚΚΕ δεν είναι ένα από τα αριστερά κόμματα, αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και μην το εκλάβει κάποιος ως έπαρση. Είναι απλά γεγονός, που μας γεμίζει δικαιολογημένη πιστεύουμε περηφάνια, όχι στενά κομματική, αλλά περηφάνια πατριωτική και διεθνιστική. Και οπωσδήποτε μας γεμίζει και με μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις. Κυρίως για το αύριο. Για να προχωρήσει πιο γρήγορα η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουμε ειλικρινά ότι έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα μας.