Σήμερα φιλοξενούμε τις απόψεις τριών συναγωνιστών, υποψήφιων βουλευτών στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ. Απευθυνθήκαμε στον Κώστα Δρούτσα από την Κίνηση Πολιτών Θεσσαλονίκης, στον Θεοχάρη Παπαμάργαρη, με δραστηριότητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και πρόεδρο της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΑΑ) και τον Ιορδάνη Παυλόσογλου, διδάκτορα Βιομηχανικής Μεταλλουργίας, πρώην καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ στην Αγγλία, με τρία ερωτήματα: 1. Ποιοι οι λόγοι συμπόρευσης με το ΚΚΕ; 2. Ποιοι παράγοντες θεωρείτε ότι μπορούν να ενισχύσουν τη λαϊκή αντίσταση για τη δημιουργία προϋποθέσεων διεξόδου για τα λαϊκά στρώματα; 3. Τι χρειάζεται να γίνει μετά τις εκλογές;

Ημουν και είμαι σοσιαλδημοκράτης στην ιδεολογία. Μόνο που μετά το '89 η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά, ο τρίτος δρόμος, είναι σε κώμα, σε αναστολή, σε βαθιά κατάψυξη. Ξέρετε, το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε μόνο πάνω στις ηγεσίες και τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ενωσης. Επεσε και πάνω στα κεφάλια όλων όσοι θέλουμε να δηλώνουμε αριστεροί, είτε είμαστε μαρξιστές - λενινιστές, είτε μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες. Μετά το '89 ενέσκηψε στην Ευρώπη (και στον κόσμο) ένας τυφώνας νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας, που μέσα από άγριες μορφές αναδιαρθρώσεων απειλεί το σύνολο των λαϊκών και εργατικών κατακτήσεων.

Στο νέο αυτό μεσαίωνα που μας έχουν βάλει, δεν έχει κανείς πολλές επιλογές: είτε πας σπίτι σου, είτε συμπορεύεσαι με εκείνους που με συνέπεια, συνέχεια και μαζικότητα λένε ένα βροντερό, καθαρό, τίμιο ΟΧΙ στις νεοκαπιταλιστικές βαρβαρότητες της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην ΟΝΕ, στο ΝΑΤΟ και στις σφαγές των λαών της Παλαιστίνης, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Συμπορεύεσαι δηλαδή, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Στα πλαίσια αυτού του αγώνα κεντρικός στόχος στη χώρα μας πρέπει να είναι ο απεγκλωβισμός προοδευτικών στρωμάτων από τη μέγκενη του δικομματισμού, η απαλλαγή λαϊκών στρωμάτων και αγωνιστών από ψευδαισθήσεις για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο.

Ενα ενισχυμένο ΚΚΕ, όχι μόνο μπορεί αλλά και πρέπει μετεκλογικά να ακολουθήσει εκείνη την τακτική που θα επιτρέψει σε σημαντικά κοινωνικά στρώματα να συμπορευτούν μαζί του σ' ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο με στόχο τη λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ, κρατώντας τις βασικές πολιτικές του θέσεις και φυσικά, την ιδεολογία του, είναι σε θέση πλέον να ακολουθήσει μετεκλογικά εκείνα τα βήματα τακτικής που μαζί με τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, θα προωθήσουν το στόχο ενός δημοκρατικού μετώπου, θα δώσουν ελπίδα και όραμα σε εκείνους που διψούν για πραγματική αλλαγή. Η 8η Μάρτη θα είναι, με μια έννοια, πιο δύσκολη για το ΚΚΕ από ότι η 7η Μάρτη. πιστεύω ότι θα ανταποκριθεί σωστά, όπως έχει κάνει πολλές φορές στην 85χρονη ιστορία του.

Motion Team

Κύρια και βασική επιλογή μας ήταν η εξυπηρέτηση του πολίτη, στην κυριολεξία της, υπηρεσία στον πολίτη τον Ελληνα, σ' αυτόν που συνθέτει με καθημερινούς κόπους, προσπάθεια, αγωνία το λαό, που εισπράττει καθημερινά απογοητεύσεις, στέρηση και, περισσότερο από όλα, εμπαιγμό καθολικά αναγνωρισμένων δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία της έκφρασης, η διεκδίκηση στοιχειοθετημένων δικαιωμάτων, από τη σύνταξη, την ανθρώπινη, ξεκινώντας, τις αμοιβές, την ίση ευκαιρία στο δικαίωμα της εργασίας, στην "ανθρωπιά", με δύο λόγια.

Η ιμπεριαλιστική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και τελευταία στο Ιράκ, μας βρήκε στο ίδιο χαράκωμα. Και, ανάλογα, "μας στιγμάτισε" από την άλλη πλευρά, την αμερικανοκίνητη και τους "ισχυρούς της ΕΕ". Εμείς, μπορεί να διαφωνούμε με το ΚΚΕ, επειδή πιστεύουμε στην Ευρώπη των λαών, ότι έχουν δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι, Ιταλοί, Βρετανοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, Πορτογάλοι, κλπ., κοινές απαιτήσεις και πρέπει να βρισκόμαστε "εκεί", στην Ευρώπη. Σήμερα είναι μάλλον πρόβλημα τύπου και όχι ουσίας, όπως και ο Κ. Μαρξ ίσως θα επισήμαινε στις μέρες μας. Τούτο, τώρα, έρχεται δευτερεύον.

Το κύριο είναι ζήτημα, πώς στην επέλαση του αμερικανικού αυτοκρατορικού (ιμπεριαλιστικού) δόγματος για την παγκοσμιοποίηση, αντιστεκόμαστε; Ας μη γελιόμαστε. "Παγκοσμιοποίηση" σημαίνει αμερικανική κυριαρχία. Με δύο λόγια, το ΚΚΕ έχει δώσει και έχει εκφράσει την πλέον καθαρή αταλάντευτη στάση, ώστε οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι και όχι ανδράποδα του Μπιλ Γκέιτς, του Ράμσφελντ, του Τσένι, όπου οι "απώλειες" - άνθρωποι - είναι απλά μαθηματικά δεδομένα, όπου όσοι χάνονται, ψυχές, θέσεις εργασίας, συντάξεις, άνθρωποι, γίνονται απλοί αριθμοί.

Η "Κίνηση Πολιτών", με εμένα ως εκπρόσωπο, θα ήταν ανάξια του ονόματός της, αν δεν εκφραζόταν με την Αριστερά και ιδιαίτερα με το ΚΚΕ, τον πύργο της Αντίστασης».

Αυτή είναι η ευθύνη μας ατομικά και συλλογικά. Παράδειγμα. Ολοι βρισκόμαστε, ευτυχώς - δυστυχώς, "δυστυχώς" θα έλεγα, υπό τον έλεγχο, τις κατευθύνσεις, τις επιλογές, ακόμη και τα παιχνίδια εξουσίας των ΜΜΕ. Ειδικά η τηλεόραση, μεγεθύνει, σμικρύνει, "εξαφανίζει", σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, το τι πραγματικά συμβαίνει. Αντίθετα από ό,τι εξαγγέλλεται, η "ανεργία του Λαυρίου", η "ευτυχία", η κατάντια των σεισμοπλήκτων, η "ευτυχία" τους, ως προς την "ευκαιριακή" αποκατάσταση, παίζεται.

Που θυμούμαστε τον Οτσαλάν, τα ερείπια της "Ρικομέξ", τη "φούσκα" του Χρηματιστηρίου, όπου ένας προϋπολογισμός έτους χάθηκε με λεφτά, όλων, κυρίως φτωχών. Γιατί η ανημπόρια, και η μαζική χειραγώγηση οδηγεί, ως "σωτήρα", στα τυχερά παιχνίδια.

Νομίζω ότι καίρια επιδίωξη, μολονότι το ΚΚΕ είναι επαναστατικό κόμμα, "κόμμα αλλαγής", στην πραγματικότητα και όχι στις "φανφάρες", είναι η ανάδειξη του σκληρού πυρήνα νόμων, επιδιώξεων, αντιλήψεων και κυρίως πρακτικών, ως συνέπεια των προηγουμένων, με την "εφαρμογή" της "κείμενης" νομοθεσίας. Περίπου κανείς, όπως υποθέτω ως Βορειοελλαδίτης, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ένα βήμα προς αυτά».

Μα, δεν είναι έτσι! Παράλληλα, γίνονται πολλά καλά, μπαλέτα, επιδόσεις στις καλές τέχνες, ιδιοφυίες στις νέες τεχνολογίες, τις καινούριου τύπου φιλοσοφικές συλλήψεις και αυτές ως εικόνες, μένουν για τις πρωινές αργόσχολες, στον καιρό μας.

Τείχος περιβάλλει τη ζωντανή πραγματικότητα!

Μετά τις εκλογές τι;

Ποιος φοβάται το λιοντάρι; Εκ προοιμίου δύσκολο, αλλά εξαιρετικά εύκολο στη διατύπωσή του ερώτημα. Είμαστε 6% στις σφυγμομετρήσεις. Θέλουμε να είμαστε τόσοι; Εννοείται, τις εκλογικές σφυγμομετρήσεις. Με τους αγωνιστές του 1943 - '50, τους άλλους, εμάς τους υπόλοιπους; Ας κλείσουμε τα κενά, ας διατυπώσουμε νέο λόγο, ας βαστάξουμε στους ώμους τις παρακαταθήκες του Χ. Φλωράκη».