«Ζορίζεται» ο πρωθυπουργός, γιατί είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με τα μικρά και καθημερινά, αυτός ο μέγας αστέρας της διεθνούς πολιτικής σκηνής, στην οποία πρωταγωνιστεί, όπως νομίζει. Δίπλα του (στον πρωθυπουργό), στρατιές τα παπαγαλάκια «τιτιβίζουν» επίμονα ότι «έξω πάμε καλά», γιατί, ως γνωστόν, «πες, πες κάτι θα μείνει στο τέλος».

Ας δούμε, λοιπόν, πόσο καλά τα πάει η κυβέρνηση του κύριου Σημίτη έξω, απαριθμώντας τις μεγάλες της επιτυχίες:

Υπό την πεφωτισμένη προεδρία του κ. Σημίτη, η Ευρωπαϊκή Ενωση νομιμοποίησε την εισβολή και, κατόπιν, την κατοχή του Ιράκ. Μάλιστα, ο Γιώργος Παπανδρέου, με την ιδιότητα του προεδρεύοντος του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, καλούσε τον Σαντάμ να αναλάβει την ευθύνη για την καταστροφή των όπλων μαζικής καταστροφής. Τώρα, βέβαια, που αποδείχτηκε η απάτη των Αμερικανοβρετανών για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, ο Ελληνας υπουργός το «παίζει» Γιωργάκης, που «μικρός είναι, άρα δεν ξέρει τίποτα, δε θυμάται τίποτα»! Ούτε ο «μεγαλύτερος» φίλος του, ο Πάουελ, άλλωστε, θυμάται τίποτε, τώρα που τελείωσε η δουλιά στο Ιράκ.

Στο πλαίσιο αυτών των μεγάλων εξωτερικών επιτυχιών, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το non paper της ελληνικής κυβέρνησης προς τους Αμερικάνους, με το οποίο εξηγείται λεπτομερώς πόσο καλοί σύμμαχοι είμαστε και πόσο διευκολύναμε τις αμερικανικές δυνάμεις να εισβάλουν στο Ιράκ. Στόχος αυτής της «περήφανης» ενέργειας στην εξωτερική πολιτική των κυρίων Σημίτη και Παπανδρέου, είναι να πειστούν οι Αμερικανοί να μην απομακρύνουν το ΝΑΤΟικό στρατηγείο από τον Τύρναβο!

Μια ακόμη τεράστια εξωτερική επιτυχία της Ελληνικής Προεδρίας είναι, ασφαλώς, η «θεσμοποίηση» της διαίρεσης της ΕΕ ανάμεσα σε εντελώς αμερικανόφιλους και σχεδόν φιλοαμερικανούς. Αν και οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την επιδεξιότητα των κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να ισορροπήσει ανάμεσα στους ...αμερικανόφιλους και τους ...φιλοαμερικανούς!

Η μεγαλειώδης Ελληνική Προεδρία ολοκληρώνεται (;) με την πρωτοβουλία του κ. Σημίτη να κλιμακώσει την πίεση που ασκείται από τον «πολιτισμένο» κόσμο στην Κούβα, με την ανακοίνωση των μέτρων της ΕΕ κατά αυτής της χώρας.

Σίγουρα, θα υπάρχουν και άλλες μεγάλες επιτυχίες του (έξω πάει καλά) πρωθυπουργού, που μας διαφεύγουν. Μικρό, όμως, αυτό το κακό, αφού σίγουρα οι επερχόμενες μεγάλες επιτυχίες θα επισκιάσουν και όσες θυμηθήκαμε και όσες μας διέφυγαν.

«Ουδείς Ελληνας υπήκοος μπορεί να εκδοθεί και να δικαστεί στις ΗΠΑ» μας διαβεβαίωναν χτες οι κύριοι Πρωτόπαππας και Πετσάλνικος. Θα θέλαμε πολύ να δεχτούμε τις... εγγυήσεις τους και τις «δεσμεύσεις» της κυβέρνησης, μα είναι γνωστή και η «σθεναρή» στάση που κρατά όταν τη... στραβοκοιτάξουν οι ισχυροί της προστάτες και η υπόληψη που απολαμβάνει μεταξύ «συμμάχων» και εταίρων. Είναι γνωστό άλλωστε, πόσο «περήφανα» συμπαραστάθηκε στον καθηγητή Αγγελόπουλο που οι Αμερικανοί τον «μπουζούριασαν» στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης χωρίς λόγο και αιτία. Γνωστή είναι και η «καίρια» κινητοποίηση της κυβέρνησης στην υπόθεση του Ελληνα φοιτητή που κρατήθηκε παράνομα στις βρετανικές φυλακές. Για την υπόθεση του Χαντάμ (Ρασίντ) και για τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε η ελληνική κυβέρνηση, καλύτερα να μην το συζητήσουμε.

Γνωστά είναι όλα, αυτά. Οπως γνωστό είναι ότι ήδη η κυβέρνηση αυτό που πρόκειται να συμφωνήσει με του Αμερικανούς το έχει ήδη συμφωνήσει, προς δόξαν της προσέγγισης και του ζεϊμπέκικου, με τους Τούρκους!

Η Ελλάδα εδώ και 50 χρόνια δεν ξέρει (ποιος, άραγε, να ευθύνεται;) τι να κάνει τα σκουπίδια της. Πέρα και ανεξάρτητα από αυτήν τη διαπίστωση, έχει μια σημασία να σταθεί κανείς στον τρόπο (του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»), με τον οποίο η αρμόδια υπουργός Β. Παπανδρέου «χειρίζεται» το θέμα των Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων.

Σημασία έχει, επίσης, και ο τρόπος, με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης, που, ως ενθυμείστε από την εποχή της ΕΑΣ, έχει τις ...καλύτερες σχέσεις με το δημοκρατικό διάλογο, ετάχθη αναφανδόν με τη «λογική» του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της κυρίας Παπανδρέου! Τον Κώστα Λαλιώτη, γνωστό ...ευαίσθητο για τις δημοκρατικές διαδικασίες και μέγα πολέμιο του «φαύλου Μητσοτάκη», δεν τον ενόχλησε τίποτε. Ούτε το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», ούτε η σύμπλευση του ...«φαύλου»!

Ο Φίλιππος Πετσάλνικος. Ο Ελληνας υπουργός Δικαιοσύνης. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Αυτός που θα βάλει την υπογραφή του κάτω από την τρομοσυμφωνία για την έκδοση πολιτών από την Ευρώπη στις ΗΠΑ, όπου, παρεμπιπτόντως, υπάρχουν «Γκουαντανάμο» και ισχύει η θανατική ποινή. Δεν υπάρχει καταλληλότερος γι' αυτήν τη δουλειά. Αν και υπάρχουν πολλοί που του μοιάζουν, ουδείς έχει την προϋπηρεσία του. Επί των ημερών του, ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, το 1999, «εκδόθηκε» στην Τουρκία ο Οτσαλάν. Την ξέρει, λοιπόν, τη «δουλιά». Οπως την ξέρει και ο Κ. Σημίτης, που και τότε, το 1999, ήταν πρωθυπουργός!