Στα 90 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση που διοργάνωσε χτες βράδυ στο Γκάζι η Αχτίδα Κατασκευών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, με ομιλητή τον Δημήτρη Αρβανιτάκη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, ο οποίος εστίασε στο γιατί νίκησε η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και ποια ζητήματα αυτή έλυσε.

Σε ό,τι αφορά στο πρώτο, ο Δ. Αρβανιτάκης υπογράμμισε:

«Η επανάσταση του Οχτώβρη άρχισε την περίοδο της αιματηρής για τους λαούς πάλης των δυο βασικών ιμπεριαλιστικών ομάδων, της αγγλογαλλικής και της αυστρογερμανικής, τότε που οι ομάδες αυτές των ιμπεριαλιστών, απασχολημένες σε ένα θανάσιμο αγώνα μεταξύ τους, δυσκολεύονταν να χτυπήσουν την επανάσταση με όλες τους τις δυνάμεις.

Η επανάσταση άρχισε στην πορεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τότε που η ίδια η λογική των πραγμάτων είχε οδηγήσει τις εργαζόμενες μάζες, που ήταν ταλαιπωρημένες από τον πόλεμο και διψασμένες για ειρήνη, στην προλεταριακή επανάσταση σαν μοναδική διέξοδο από τον πόλεμο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων όχι μόνο δε στήριξε τον πόλεμο, αλλά δε στήριξε σε καμία περίπτωση την αστική τάξη που τον διεξήγαγε. Δε συμμετείχε στις αστικές κυβερνήσεις, όπως τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της χρεοκοπημένης Β` Διεθνούς.

Ο πόλεμος, η παράτασή του, δημιούργησε στο εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες και στους λαούς των αποικιών, συμπάθεια και στήριξη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η σοσιαλιστική επανάσταση του Οχτώβρη είχε την πιο δραστήρια υποστήριξη της τεράστιας πλειοψηφίας της εργατικής τάξης της Ρωσίας.

Είχε την αναμφισβήτητη υποστήριξη της αγροτικής φτωχολογιάς, που διψούσε για ειρήνη και ψωμί.

Είχε επικεφαλής σαν καθοδηγητική δύναμη ένα δοκιμασμένο κόμμα, το ΚΚ των Μπολσεβίκων, που ήταν ισχυρό όχι μόνο από την άποψη της πείρας και της πειθαρχίας και της επεξεργασμένης στρατηγικής του, που την επεξεργάστηκε χρόνια πριν, αλλά και από την άποψη των τεράστιων δεσμών του με τις εργαζόμενες μάζες.

Η αστική τάξη και οι τσιφλικάδες βρέθηκαν εξουθενωμένοι από τον πόλεμο, τη συνεχή ανάπτυξη της ταξικής πάλης στις πόλεις χρόνια πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση και τις εξεγέρσεις των φτωχών αγροτών. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων πρωτοστάτησε στην πάλη ενάντια στα αστικά κόμματα και τα σοσιαλδημοκρατικά, παρά τη λυσσαλέα επίθεση της σοσιαλδημοκρατίας σε βάρος της επανάστασης και της επαναστατικής γραμμής. Ετσι διαμορφώθηκε η επαναστατική γραμμή για την κατάκτηση της εξουσίας χρόνια πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Δημιουργήθηκε επαναστατική κατάσταση, οι καταπιεσμένοι δεν ανέχονταν τους πάνω και οι πάνω δυσκολεύονταν με τα ίδια μέσα να συνεχίσουν την καταπίεση. Η λύση δόθηκε. Κατάκτησε την εξουσία η εργατική τάξη.

Οι λόγοι της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης, η ίδια η Οχτωβριανή Επανάσταση έχει παγκόσμια σημασία. Εχουν και σήμερα την ίδια ισχύ οι λόγοι που καθόρισαν τη νικηφόρα στρατηγική του ΚΚ Μπολσεβίκων, του επαναστατικού κινήματος. Η επανάσταση του Οχτώβρη έχει τελικά παγκόσμια σημασία, γιατί άνοιξε την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που ισχύει και σήμερα. Εσπασε τον αδύνατο κρίκο, στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Συνεχίζοντας, ο ομιλητής υπογράμμισε σε σχέση με τα ζητήματα που έλυσε η επανάσταση: «Πρώτον, έγινε πράξη η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Η σοσιαλιστική επανάσταση κατάργησε το αστικό κράτος, τσάκισε τους μηχανισμούς του. Η εργατική τάξη, από καταπιεσμένη, για πρώτη φορά στην Ιστορία έγινε κυρίαρχη, απελευθερώθηκε από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Απελευθέρωσε τη φτωχολογιά της αγροτιάς, τους καταπιεσμένους λαούς και έθνη. Οι όροι αντιστράφηκαν.

Αφαιρέθηκαν από τους εκμεταλλευτές τα προνόμια και τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης. Η εργατική τάξη οικοδόμησε τη δική της επαναστατική εξουσία. Το νέο κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου, αντικατέστησε τον παλιό κρατικό μηχανισμό που σύντριψε η Οχτωβριανή Επανάσταση.

Σκίζουν τα ιμάτιά τους οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και οι οπορτουνιστές ενάντια στην επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης. Οσα και να λένε, δε γυρίζει πίσω η Ιστορία».

«Ο τρίτος δρόμος των σοσιαλδημοκρατών», τόνισε ο Δ. Αρβανιτάκης, «ο λεγόμενος εξανθρωπισμός του ιμπεριαλισμού της ΕΕ που προωθούν ο ΣΥΝ, το ΚΕΑ, αποσκοπεί να μένει άθικτη η εξουσία των μονοπωλίων της αστικής τάξης και να διαιωνίζεται το σύστημα.

Δεύτερον, με τη σοσιαλιστική επανάσταση και την επαναστατική εξουσία, καταργήθηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία των φεουδαρχών. Εγιναν κοινωνική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής και ξεκίνησε η κολεκτιβοποίηση, η συνεταιριστικοποίηση της αγροτιάς.

90 χρόνια μετά, η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές συνεχίζουν να λένε: Αυτά δε γίνονται. Και όμως σήμερα, είναι πιο ώριμες οι υλικές συνθήκες για το σοσιαλισμό. Είναι πιο αναγκαίος, πιο επίκαιρος.

Δεν είναι δυνατόν από 5 πολυεθνικές να εξαρτιέται στα τρόφιμα η παραγωγή και η διατροφή του λαού. Την Ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις κατασκευές, τη συγκεντρωμένη βιομηχανία, τις μεταφορές, την Υγεία, την Παιδεία να τα λυμαίνονται μια φούχτα μονοπώλια και το αστικό κράτος σε βάρος των παραγωγών. Πρέπει να φύγουν από τη μέση, να καταργηθεί η ιδιοκτησία τους.

Κοινωνικοποίηση, κεντρικός σχεδιασμός, παραγωγικός συνεταιρισμός στη μικρή αγροτιά, είναι η απάντηση στην καπιταλιστική οικονομία, στην ανταγωνιστικότητα, στη λεγόμενη πράσινη οικονομία. Επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, είναι η απάντηση στο αστικό κράτος, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην ΕΕ.

Λαϊκή συμμαχία, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο των εργατών, των φτωχομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών ΕΒΕ χρειάζεται σήμερα ενάντια στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό, στην εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Εχει συμφέρον μόνο από αυτή τη συμμαχία, με την εργατική τάξη, η φτωχολογιά της Ελλάδας. Μόνο ένα ισχυρό μπλοκ του ΚΚΕ, δηλαδή των κομμουνιστών, των ριζοσπαστών και αυτών των κοινωνικών δυνάμεων οδηγεί προς τα εμπρός, ετοιμάζει δυνάμεις, διαπαιδαγωγεί.

Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων οδηγεί στη σοσιαλιστική επανάσταση. Ο τεράστιος πλούτος και η συγκέντρωση της παραγωγής σε λίγους ιδιοκτήτες, από τη μια, και η τεράστια αύξηση των εργαζομένων και καταπιεσμένων από το ζυγό του κεφαλαίου, από την άλλη, βαθαίνει όλες τις αντιθέσεις του συστήματος και πρώτα από όλα της βασικής, εργασίας - κεφαλαίου.

Γι' αυτό ο χαρακτήρας της επανάστασης στη χώρα μας θα είναι σοσιαλιστικός, ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα και εξουσία δεν υπάρχει».