«Για πρώτη φορά η Αστυνομία δίνει μεγαλύτερο αριθμό συμμετεχόντων - περίπου 15.000 - σε αντίθεση με τις γενικότερες εκτιμήσεις που φέρνουν τους διαδηλωτές να είναι λιγότεροι των δέκα χιλιάδων». Ετσι ξεκινά το ρεπορτάζ της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας», για την προχτεσινή πορεία της Αθήνας.

Αραγε, να θεωρήσουμε το σημείο αυτό, ως κριτική στις αστυνομικές αρχές, που δεν υποβάθμισαν αρκούντως τη μαζικότητα της φετινής πορείας ή ως στοιχείο της γενικότερης αυτοκριτικής των λεγομένων και «διαμορφωτών της κοινής γνώμης», για την ολοφάνερη έλλειψη συντονισμού;

Ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2004, αν και αποτυπώνει ανάγλυφα τις θέσεις και προθέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να συνεχίσει απαρέγκλιτα την ίδια αντιλαϊκή οικονομική, ωστόσο, είναι ...απροϋπολόγιστος. Και είναι «απροϋπολόγιστος», καθώς οι προβλέψεις, τόσο για τα έσοδα (που προϋπολογίζονται να εισπραχθούν), όσο και για τις δαπάνες (δηλαδή, σε ποιους θα μοιραστούν τα έσοδα), καταρτίστηκαν από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης με το μάτι στραμμένο στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Με βάση την εμπειρία του παρελθόντος, ένα είναι βέβαιο, για τον προϋπολογισμό του 2004 και την οικονομική πολιτική που αποτυπώνεται σ' αυτόν: Αν βγει πιο ενισχυμένος ο δικομματισμός - ανεξάρτητα αν κερδίσει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ τις εκλογές - τα οικονομικά μεγέθη του προϋπολογισμού του 2004 θα αναπροσαρμοστούν προς το χειρότερο για τους εργαζόμενους και προς το καλύτερο για το μεγάλο κεφάλαιο. Με βάση αυτήν την εκτίμηση, που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο διάστημα των τελευταίων 30 ετών, οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο και υποχρέωση να καταψηφίσουν και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και να ενισχύσουν τους υποψήφιους του ΚΚΕ. Του κόμματος, που 85 ολόκληρα χρόνια στέκεται στην πρώτη γραμμή για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

Χτες εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο και κατατέθηκε στη Βουλή ο νέος κρατικός προϋπολογισμός, στον οποία αποτυπώνονται οι προθέσεις της κυβέρνησης για την οικονομική πολιτική του 2004. Επιχειρώντας, λοιπόν, να δικαιολογήσουν την εμμονή στη συνέχιση της ίδιας - αν όχι σκληρότερης αντιλαϊκής πολιτικής - τόσο ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης όσο και ο επί των Οικονομικών υπουργός Ν. Χριστοδουλάκης - επικέντρωσαν την προσοχή τους στους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, που θα συνεχιστούν το 2004 και τα επόμενα χρόνια, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί, ότι από την αύξηση της πίτας του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) θα μεγαλώσει και το κομμάτι της πίτας που θα μοιραστούν οι εργαζόμενοι.

Η προσπάθεια των κυβερνώντων να ψαρέψουν ψήφους στα θολά νερά, με κάλπικες υποσχέσεις και, ιδιαίτερα, με τις προαναφερόμενες, κάνει επίκαιρη τη λαϊκή παροιμία «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί», δίνοντας το δικαίωμα στους εργαζόμενους να στείλουν τους «μονομάχους» του δικομματισμού στον... αγύριστο