Η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη στους ευαίσθητους χώρους της υγείας, της πρόνοιας και της παιδείας είχε τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: Αγρια λιτότητα για τους δημόσιους τομείς και - ταυτόχρονα - υπόκλιση στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στους λεγόμενους "νόμους της αγοράς". Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν η παραπέρα, σοβαρή υποβάθμιση αυτών των τομέων, προς μεγάλη χαρά της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", αφού αυτή ακριβώς η υποβάθμιση αποτελεί το "βούτυρο", για το παντεσπάνι της κερδοσκοπικής δράσης της.

Εκτός από την πολιτική λιτότητας με τους μισθούς πείνας των λειτουργών της υγείας, προχώρησε στην ψήφιση του νόμου για το ΕΣΥ, με τον οποίο μεταθέτει το βάρος της χρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων στα ασφαλιστικά ταμεία. Προβλέπει, επίσης, την αυταρχική διοίκηση των νοσοκομείων - με τη θεσμοθέτηση των μάνατζερ - καθώς και της ιατρικής υπηρεσίας με την τοποθέτηση του αρχίατρου. Από τις 3.900 προσλήψεις προσωπικού για τα νοσοκομεία, που ανακοίνωσε πριν ένα χρόνο ο υπουργός Υγείας, δεν έγινε ακόμα ούτε μία.

Η περίφημη ψυχιατρική μεταρρύθμιση έμεινε στον αέρα και κινδυνεύει να ακυρωθεί, ενώ το υπουργείο Οικονομικών, με μια χωρίς προηγούμενο απόφασή του, αφήνει τα ψυχιατρεία να πληρώσουν τους μισθούς των εργαζομένων "εξ ιδίων εσόδων". Το μόνο, σχετικά και στα προαναφερόμενα πλαίσια, θετικό μέτρο ήταν η ρύθμιση των χρεών των νοσοκομείων προς τους προμηθευτές.

Ούτε ...χαρτζιλίκι - κατά την έκφραση του υφυπουργού Πρόνοιας σε επίσκεψή του στο ΚΕΑΤ (1.4.1997) - δε θα δικαιούται πια ο τομέας της πρόνοιας, στον οποία παρουσιάστηκαν έντονα συμπτώματα απορύθμισης: Στο τέλος του περασμένου χρόνου, μια σειρά ιδρύματα πρόνοιας κατέβασαν τα ρολά και έμειναν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, λόγω έλλειψης των χρημάτων. Στην τύχη τους αφέθηκαν οι Κρατικοί Παιδικοί Σταθμοί, ενώ στο Ιδρυμα Βρεφονηπιακών Σταθμών τα τροφεία αυξήθηκαν από 25 - 180%, ανάλογα με το εισόδημα του γονιού.

Κι αντί να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο για την πρόνοια, όπου κύριο χαρακτηριστικό θα είναι η συγχώνευση των ιδρυμάτων, που σημαίνει περιορισμό και αυτών ακόμα των υπηρεσιών πρόνοιας.

Εκεί που η κυβέρνηση έκανε επίδειξη ...εκσυγχρονιστικής αναλγησίας ήταν η άρνησή της να ικανοποιήσει τα ελάχιστα οικονομικά αιτήματα των θεραπευτικών κοινοτήτων, για την απεξάρτηση των τοξικομανών. Μάλιστα, υποκύπτοντας στις πιέσεις των Βρυξελλών, φαίνεται να προκρίνει τη "διαχείριση" του προβλήματος, μεταθέτοντας την πρόληψη στο αόριστο μέλλον.

Ακόμα και το κόστος για τη θεραπεία των ασθενών απ' τον ιό του ΕΪΤΖ η κυβέρνηση θα τον μεταθέσει στα ασφαλιστικά ταμεία, καλύπτοντας μόνο το κόστος για τους ανασφάλιστους.

Εκεί που η απραξία είναι παντελής είναι η ενίσχυση των δομών και των υπηρεσιών της δημόσιας υγείας, τη στιγμή που η χώρα κατακλύζεται από μετανάστες και άρχισαν να παρουσιάζονται νοσήματα, που μέχρι χτες ήταν άγνωστα για την Ελλάδα.

Από τις προγραμματικές δηλώσεις για την παιδεία στις 12 Οκτώβρη του 1996, η κυβέρνηση φρόντισε να δηλώσει την αταλάντευτη πίστη και εμμονή της στις αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις, που χάραξαν η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι πολυεθνικές.

Τις πρώτες πρακτικές εξετάσεις, τις έδωσε στη διάρκεια της μεγάλης και μαχητικής κινητοποίησης των καθηγητών. Παρότι τα δίκαια αιτήματά τους αποτελούσαν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις, για τη λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης, συνάντησαν την κυβερνητική αναλγησία, τις κάθε λογής πολεμικές και υπονομεύσεις του αγώνα τους, ακόμη και τα ΜΑΤ του "εκσυγχρονισμού". Για να κάνει το δεύτερο, σοβαρό αντιεκπαιδευτικό βήμα της μέσα στον Αύγουστο, όταν δυσκολεύονταν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να αντιδράσουν στα σχέδιά της. Η περιβόητη μεταρρύθμιση της παιδείας με την παράδοσή της, από τις χαμηλότερες βαθμίδες μέχρι την ανώτατη εκπαίδευση, στους "νόμους της αγοράς" και η στέρηση του δικαιώματος ακόμα και στη μόρφωση από τα παιδιά των χαμηλότερων τάξεων, το "απολυτήριο ενιαίου λυκείου", με την ένταση των ταξικών φραγμών, μαζί με τις χαμηλές δαπάνες από τον προϋπολογισμό του 1997, έρχονται να εντείνουν και να πολλαπλασιάσουν τα, ήδη, πολλά και οξύτατα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης.

Ομως, ούτε οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών δεν ξέφυγαν από τη συντηρητική λαίλαπα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την αξιολόγηση - χειραγώγηση και την υποβάθμιση του εκπαιδευτικού με το νέο μισθολόγιο.

Εχει υποστηριχτεί ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία - καταστροφή αποτελεί ένα από τα λίγα εκείνα ιστορικά γεγονότα - κλειδιά για την κατανόηση της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς, αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι καθόλου εκτός πραγματικότητας, αντιθέτως δε, είναι μια πολύ βάσιμη και ακριβολογημένη διαπίστωση. Στα χρόνια 1918 - 1922, από την ανακωχή δηλαδή του Μούδρου και ως τη συντριβή των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρασία, διαδραματίστηκαν γεγονότα και δρομολογήθηκαν εξελίξεις που έφεραν τα πάνω - κάτω στην ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Φυσικά, δεν πραγματοποιήθηκαν ριζικοί κοινωνικοπολιτικοί μετασχηματισμοί - για διάφορους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους - αλλά μέσα σε κείνα τα τέσσερα χρόνια, μπορούμε να ισχυριστούμε, χωρίς καμιά δόση υπερβολής, ότι αποκαλύφθηκε από τα πράγματα ο πραγματικός ρόλος των κοινωνικών τάξεων, που συνέθεταν την ελληνική κοινωνία, φάνηκε πεντακάθαρα ο ρόλος των εξωτερικών δήθεν συμμάχων της χώρας, ξεσκεπάστηκαν κόμματα και πολιτικοί, αποκαλύφθηκε ο ταξικός τους χαρακτήρας, η ποιότητα των διαφορών και των συμπτώσεών τους. Ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας για το ξεμασκάρεμα τάξεων, εξωτερικών συμμάχων, κομμάτων και πολιτικών υπήρξε το τραγικό τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τραγικό, όχι μόνο για τους πάνω από ένα εκατομμύριο Μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά και για τους υπόλοιπους Ελληνες πολίτες, της κυρίως Ελλάδας. Αυτοί οι τελευταίοι, πέραν του ότι πλήρωναν σε χρήμα και σε αίμα, επί μια δεκαετία τους πολέμους που ετοίμαζε και εκτελούσε με τους ξένους συμμάχους της η άρχουσα τάξη, κλήθηκαν να πληρώσουν και το τελευταίο επίτευγμα του μεγαλοϊδεατικού τυχοδιωκτισμού, την ολοκληρωτική δηλαδή χρεοκοπία του με όλα της τα επακόλουθα. Κι από πάνω διαπίστωναν με τα ίδια τους τα μάτια πως μέσα από έναν πόλεμο η εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης από τη μια μεριά οδηγεί στη συσσώρευση του πλούτου από την άλλη. Ετσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας και καταστροφής παραμένει ένα από τα πιο διαστρεβλωμένα κομμάτια της νεοελληνικής ιστορίας.

Οι αποσιωπήσεις στοιχείων και γεγονότων, οι μισές αλήθειες, που συνήθως είναι διπλά ψέματα, αλλά και οι χοντροκομμένες ιστορικές παραποιήσεις είναι πράγματα συνηθισμένα στην κατεστημένη ιστοριογραφία του τόπου μας κι από μια άποψη δεν ξενίζουν, αν λάβουμε υπόψη ότι οι κυρίαρχες τάξεις πάντα γράφουν την ιστορία κατά το συμφέρον τους, για να είναι σε θέση να διαμορφώνουν σύγχρονη πολιτική και ιδεολογική συμπεριφορά στους λαούς, που να είναι σύμφωνη μ' αυτό το συμφέρον. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε ότι δε χρήζει ιδιαίτερης εξέτασης και προσοχής το γεγονός ότι πρόσφατα ο αστικός Τύπος της χώρας μας έδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τα 75 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή και αφιέρωσε πολλές σελίδες σ' αυτήν την επέτειο, αναπαράγοντας τις γνωστές ιστορικές παραποιήσεις. Ετσι, από το δισέλιδο αφιέρωμα των "Νέων" του συγκροτήματος Λαμπράκη (26/8/97), μάθαμε ποια ήταν "τα μοιραία πρόσωπα της καταστροφής" και πληροφορηθήκαμε πως για την τραγωδία έφταιξε το γεγονός ότι τον "οραματιστή Βενιζέλο" διαδέχτηκε μια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, που ήταν "τυφλό όργανο του Κωνσταντίνου". Στην ίδια λογική, της αναζήτησης των αιτιών της καταστροφής στο σχήμα βενιζελισμός - αντιβενιζελισμός, κινήθηκε και το πολυήμερο αφιέρωμα της "Ελευθεροτυπίας". Εκεί, μάλιστα, φιλοξενήθηκαν και ορισμένες αντικομμουνιστικές ανοησίες κάποιου Βλάση Αγτσίδη, ο οποίος, αν δεν κάνουμε λάθος, το 'χει κάνει σύστημα να σερβίρει εθνικιστικές ανοησίες - απ' αυτές που συναντάς με το κιλό στους διάφορους ειδικούς κρατικούς μηχανισμούς - σε Ποντίους από την πρώην Σοβιετική Ενωση και όχι μόνο. Γράφει, λοιπόν, αυτός ο κύριος ότι "ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας ηγέτης του 20ού αιώνα. Εξέφρασε την προσπάθεια για εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού, σε αντίθεση με τους βασιλικούς και τους Ελλαδίτες κομμουνιστές, που υπήρξαν οι αντιδραστικές δυνάμεις, εκφράζοντας τον εθνικό συντηρητισμό της Παλαιάς Ελλάδας"!!! Εχουμε απορία και ρωτάμε: Η "Ελευθεροτυπία" πλήρωσε για να φιλοξενήσει στις σελίδες της τέτοια μαργαριτάρια;

Από το χορό των αφιερωμάτων, δεν έλειψε και ο ραδιοφωνικός ΣKY, που, ανάμεσα στα πολλά, τα οποία φιλοξένησε επί μια βδομάδα, δεν παρέλειψε να μας ενημερώσει ότι "ο Βενιζέλος δόξασε την Ελλάδα μέχρι κοπώσεως", σε αντίθεση βεβαίως με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, που την εξευτέλισε, μάλλον κι αυτός, μέχρι κοπώσεως (αφού οι αστοί πολιτικοί ό,τι κάνουν μέχρι κοπώσεως το κάνουν).

Τέλος, δεν μπορούμε να μην μνημονεύσουμε και το πολυσέλιδο αφιέρωμα του "Τύπου της Κυριακής" (7/9/97), που θέλησε να μας θυμίσει πόσο αντιτουρκιστές πρέπει να είμαστε για τα κακά που μας έχει κάνει αυτή η φυλή. Ετσι, εκτός από τη μικρασιατική καταστροφή, η ...καλή εφημερίδα μάς θύμισε και τα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και φιλοξένησε στις σελίδες της μέχρι και το γνωστό ΣΙΑκωβο.

Η πρεμούρα αυτή του αστικού Τύπου να ασχοληθεί με τη μικρασιατική καταστροφή - και, μάλιστα, σε μια μη στρογγυλή επέτειο - δεν είναι αναίτια. Γιατί, όμως, εκδηλώνεται τώρα αυτό το ενδιαφέρον;

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε, θα πρέπει να εξετάσουμε το ιστορικό γεγονός, για το οποίο γίνεται λόγος, σε συνδυασμό με το σήμερα και να εντοπίσουμε τις ιστορικές εκείνες αναλογίες που επιτρέπουν στην ιστορία να αποκτά συγκεκριμένη πολιτικοϊδεολογική βαρύτητα στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Οι εσωιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, στη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου και μετά απ' αυτόν, δεν ήταν μόνο αντιθέσεις μεταξύ των νικητών και των ηττημένων, αλλά και αντιθέσεις ανάμεσα στους νικητές. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πουθενά αλλού αυτές οι αντιθέσεις στο στρατόπεδο των νικητών δεν αποκαλύφθηκαν τόσο γρήγορα όσο στην Εγγύς Ανατολή. Οι αιτίες που συνέβη αυτό σε γενικές γραμμές ήταν οι εξής:

- Η Εγγύς Ανατολή ήταν από τις πιο πλούσιες περιοχές του κόσμου σε κοιτάσματα πετρελαίου και σημαντικός κόμβος συγκοινωνιών, το σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ευρώπη, Αφρική, Ασία). Συνεπώς, η επιδίωξη ελέγχου της περιοχής όξυνε τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

- Μετά τον πόλεμο, η Εγγύς Ανατολή εκ των πραγμάτων γινόταν το "μήλον της Εριδος" για τους εξής λόγους: Οι νικητές έπρεπε να μοιραστούν το μερίδιο που είχε επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Γερμανία (που είχε ηττηθεί), αλλά και το μερίδιο της Ρωσίας, που μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είχε παραιτηθεί από τις ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις και θέσεις του τσαρικού καθεστώτος ανά τον κόσμο. Τέλος, οι εσωιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των νικητών οξύνονταν ακόμη περισσότερο, αφού το καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν υπό κατάρρευση, γεγονός που τροποποιούσε ριζικά τα δεδομένα και τους όρους επιρροής και προώθησης των συμφερόντων της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης ξεχωριστά. Ουσιαστικά, ένα τέτοιο ενδεχόμενο (πλήρους διάλυσης του κράτους του Σουλτάνου) έθετε από μηδενική βάση το μοίρασμα της περιοχής ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις εκείνης της εποχής.

- Το μεγάλο πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν - όλες μαζί και η κάθε μια ξεχωριστά - οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής που ανταγωνίζονταν στην Εγγύς και στην Απω Ανατολή ήταν τα αντιαποικιακά - εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών, που γνώρισαν τεράστια εξάπλωση - και υπό την επίδραση της μπολσεβίκικης επανάστασης - αμέσως μετά τον Παγκόσμιο πόλεμο. Ενα τέτοιο κίνημα εκδηλώθηκε και στην Τουρκία, με επικεφαλής τον Κεμάλ Ατατούρκ το διάστημα 1919 - 1923. Αυτό ακριβώς το κίνημα κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο ελληνικός στρατός, που στάλθηκε στη Σμύρνη το Μάη του 1919, σε ρόλο χωροφύλακα της περιοχής, ούτως ώστε να μπορέσει ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός να προωθήσει τα συμφέροντά του, να βάλει στο χέρι τις πετρελαιοπηγές της περιοχής και τις αγορές που τον ενδιέφεραν. Κι αυτή την πολιτική υπηρέτησαν απαρέγγλιτα τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Το τι έγινε, τελικά, είναι γνωστό. Ο ελληνικός λαός φορτώθηκε μια τραγωδία από τις μεγαλύτερες στη μακραίωνη ιστορία του, αλλά οι "σύμμαχοι" έκαναν τη δουλιά τους.

Παρουσιάζει αναλογίες το τότε με το σήμερα; Ασφαλώς και, μάλιστα, όχι λίγες. Ζούμε και σήμερα στην περιοχή μας τον ξέφρενο ανταγωνισμό των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να βάλουν στο χέρι, η κάθε μία για λογαριασμό της, τις αγορές και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Βαλκανικής, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, της πρώην ΕΣΣΔ. Είναι και σήμερα εμπόδιο στις ληστρικές συμμορίες των ιμπεριαλιστών οι λαοί που - ανεξαρτήτως του ιδεολογικού περιβλήματος της πάλης τους - αντιστέκονται στον εξανδραποδισμό τους και μάλιστα πολλές φορές με το όπλο στο χέρι. Και συμβαίνει και σήμερα η Ελλάδα να αναλαμβάνει ρόλο χωροφύλακα των λαών για χάρη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αποστέλλοντας στρατό έξω από τα σύνορα της χώρας, συμμετέχοντας και πρωταγωνιστώντας σε ΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης, μένοντας πάντα πρόθυμη να ανταποκριθεί σε κάθε βρώμικη δουλιά που θα της αναθέσουν, με την προσδοκία ότι θα αρπάξει κι αυτή κάποιο κοκαλάκι για να γλείψει απ' αυτά που θα πετάξουν δίπλα της τα μεγάλα αρπαχτικά.

Να, γιατί το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Τύπου για τη μικρασιατική καταστροφή και η προκλητική διαστρέβλωση της ιστορίας από μέρους του. Γιατί αν περάσει ως άποψη ότι τη μικρασιατική καταστροφή την προξένησαν "μοιραίοι άνθρωποι", η συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δικαιώνεται ως επιλογή και το όλο πρόβλημα έγκειται στο να βρούμε τους σωστούς ανθρώπους που θα αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες. Αν δικαιωθεί ο Βενιζέλος ως οραματιστής και πατριώτης, δικαιώνεται μαζί και ο μεγαλοϊδεατισμός "της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών", η πολιτική της πρόσδεσης στον ιμπεριαλισμό για την πραγματοποίηση των "εθνικών πόθων", δηλαδή αυτό που βιώνουμε σήμερα, η όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη ΔΕΕ, στο όνομα του δήθεν εθνικού συμφέροντος. Οσο δε για τον αντιτουρκισμό που λανσάρεται, κι αυτός τους ίδιους στόχους υπηρετεί αφού στο όνομα της αντιμετώπισης του προαιώνιου εχθρού καθαγιάζεται ένας ανταγωνισμός μέχρι θανάτου μαζί του για το ποιος θα κατέχει την καλύτερη θέση στην αγκαλιά την ΕΕ και των ΗΠΑ. Υπό το πρίσμα συνεπώς όλων αυτών, εξηγείται απολύτως γιατί η αντιιμπεριαλιστική πολιτική των κομμουνιστών βαφτίζεται εθνικός συντηρητισμός και ασφαλώς ο αναγνώστης δε χρειάζεται περισσότερες αποδείξεις για να δει πως η ιστορία μετατρέπεται σε δύναμη εξυπηρέτησης συγκεκριμένων πολιτικών και ιδεολογιών.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στον τομέα της δημοσιονομικής πολιτικής, που έχει να κάνει με την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, η κυβέρνηση κινήθηκε στην πεπατημένη. Ο Κ. Σημίτης δεν είχε κρύψει τις προθέσεις της κυβέρνησής του να αυξήσει τα κρατικά έσοδα και να μειώσει τις κρατικές δαπάνες. Στα πλαίσια αυτά, είχε υποσχεθεί να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες "στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, με μέτρα, όπως η "αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου", η "περιστολή της σπατάλης του δημοσίου" και, ταυτόχρονα, να αυξήσει τα έσοδα, με την "καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας", την κατάργηση των φοροαπαλλαγών κλπ. Τα παραπάνω μέτρα, μας διαβεβαίωνε ο πρωθυπουργός, θίγουν μόνο τους "έχοντες και κατέχοντες" και όχι τους οικονομικά αδύνατους.

Η εμπειρία του δωδεκάμηνου, που πέρασε, απέδειξε πως πίσω από τον όρο "μείωση των κρατικών δαπανών στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας", περιστολή της "σπατάλης του δημοσίου" κλπ., κρύβονταν η επιβολή του "λιγότερου κράτους", που αξίωναν οι βιομήχανοι και το μεγάλο κεφάλαιο, με την παραπέρα περικοπή των δαπανών του κράτους για κοινωνικούς σκοπούς, οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ή στρατηγικής σημασίας κρατικών επιχειρήσεων, καθώς και γενικότερα η εκποίηση της δημόσιας, κινητής και ακίνητης, περιουσίας του δημοσίου. Οπως, επίσης, αποδείχτηκε ότι η κατάργηση των φοροαπαλλαγών και τα άλλα μέτρα φορολογικής πολιτικής που θεσπίστηκαν στο δωδεκάμηνο που πέρασε, θίγουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά όχι τους πραγματικά μεγαλοέχοντες και μεγαλοκατέχοντες.

Οι πρωθυπουργικές υποσχέσεις, για "δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών", αποδείχτηκαν στην ουσία κάλπικες, καθώς η κυβέρνηση Σημίτη:

• Δεν τιμαριθμοποίησε τη φορολογική κλίμακα - για μια ακόμη χρονιά - με συνέπεια την υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων. Ετσι, με μικρές - αλλά κάτω από τον πληθωρισμό - ονομαστικές αυξήσεις των εισοδημάτων τους, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες και άλλοι φορολογούμενοι με μικρά και μεσαία εισοδήματος κλήθηκαν να πληρώσουν τσουχτερές αυξήσεις φόρων. Τα στοιχεία του ΚΕΠΥΟ από την εκκαθάριση των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος 1996, που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη Τετάρτη, καιδείχνουν ότι η συμμετοχή των μισθωτών και συνταξιούχων στα κρατικά έσοδα από τη φορολογία προσωπικών εισοδημάτων αυξήθηκε κι άλλο (ξεπέρασε το 61%), αποκαλύπτουν ότι το αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα έγινε ακόμη πιο φορομπηχτικό και πιο αντιλαϊκό.
• Επέβαλε τσουχτερές αυξήσεις, τόσο στα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων και άλλων οχημάτων, όσο και στα τεκμήρια διαβίωσης - οχημάτων.
• Αύξησε πολύ πάνω από τον πληθωρισμό και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (τσιγάρων - ποτών και καυσίμων).
• Ψήφισε το νόμο για την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, με τον οποίο καταργήθηκαν, ήδη, μια σειρά φοροαπαλλαγές των μισθωτών, των συνταξιούχων και άλλων πλατιών λαϊκών στρωμάτων, όμως, διατηρήθηκαν ή και βελτιώθηκαν οι φοροαπαλλαγές των μεγαλοεπιχειρηματιών, με το επιχείρημα ότι αυτές είναι "αναπτυξιακές" και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας.
• Συνέχισε την πολιτική "του λιγότερου κράτους" - που αξιώνουν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου (ΣΕΒ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κλπ.) - με τη μείωση των επιχορηγήσεων και άλλων κονδυλίων για κοινωνικούς σκοπούς, όπως επίσης συνέχισε την πλήρη κατάργηση των επιχορηγήσεων σε κάποιους κοινωνικούς φορείς.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη, όχι απλά συνέχισε να εφαρμόζει την πολιτική που κινείται στη λογική του "εισπράττω τα πολλά από τους πολλούς και φτωχούς και τα ξαναμοιράζω στους λίγους και πλούσιους", αλλά και "βελτίωσε" αυτή την πολιτική με μια σειρά νέα δημοσιονομικά μέτρα, με το επιχείρημα ότι αποτελεί "εθνική προτεραιότητα" η αντιμετώπιση του "δημοσιονομικού προβλήματος".Αδιάψευστος μάρτυρας, τα μέτρα που πάρθηκαν και η πραγματικότητα, που βεβαιώνει ότι στο δωδεκάμηνο που πέρασε έγινε ακόμη πιο άδικη η αναδιανομή των εισοδημάτων με τη βίαια μεταφορά εισοδημάτων από τις τσέπες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλοεισοδηματιών.

Πλούσιο είναι το έργο της κυβέρνησης και στην πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που ακούει στο όνομα ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις - μετοχοποιήσεις. Πέρσι, ο πρωθυπουργός έλεγε ότι "θα συνεχιστούν οι προσπάθειες αποκρατικοποίησης", χωρίς να κρύψει μάλιστα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνοδευτούν και με απολύσεις εργαζομένων.

Το κυβερνητικό "έργο" για την επιβολή του "λιγότερου κράτους" και με την πώληση ολόκληρου ή μέρους του μετοχικού κεφαλαίου κερδοφόρων κρατικών ή ελεγχόμενων από το δημόσιο επιχειρήσεων, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα εξής:

• Τη διεύρυνση του θεσμικού πλαισίου (είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση της ΝΔ) για την είσοδο ιδιωτών στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και μάλιστα με πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις στους ιδιώτες. Η σχετική νομοθετική ρύθμιση εξαιρεί από τις επιδοτήσεις τη ΔΕΗ!
• Τις συμβάσεις μεταξύ ελληνικού δημοσίου και ξένων πολυεθνικών, με τις οποίες παραχωρεί το δικαίωμα έρευνας πετρελαίου και άλλων υδρογονανθράκων σε συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας, όπου κατά πάσα πιθανότητα υπάρχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων, παραβλέποντας το γεγονός ότι ο ορυκτός πλούτος αποτελεί εθνικό πλούτο.
• Τις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις, στη σύμβαση για το έργο του φυσικού αερίου, που επέτρεψαν στους Ρώσους και τον Κοπελούζο να ελέγχουν από καλύτερες θέσεις το έργο και τα οφέλη που θα προκύψουν απ' αυτό, καθώς επίσης και την εμμονή της κυβέρνησης να αναθέσει την κατασκευή της μονάδας ΑΗΣ της ΔΕΗ στη Φλώρινα, στον Κοπελούζο, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις που προκάλεσαν - ακόμη και σε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος - οι σκανδαλώδεις όροι της σύμβασης.
• Το ξεπούλημα των Ναυπηγείων Ελευσίνας στον Ταβουλάρη και μάλιστα με "προίκα" ύψους πάνω από 10 δισ. δραχμές (με την αναθεώρηση του τιμήματος σύμβασης για τα αρματαγωγά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού). Την περασμένη Τετάρτη κυρώθηκε στη Βουλή η σύμβαση, παρά το φιάσκο της ιδιωτικοποίησης που είχε σημειωθεί όταν η ΝΔ ξεπούλησε τα Ναυπηγεία στον Περατικό και εκείνος τα επέστρεψε σαν στυμμένη λεμονόκουπα και καταχρεωμένα στο κράτος.
• Προχώρησε στο κλείσιμο της ΑΕΒΑΛ (μονάδα παραγωγής λιπασμάτων), οδήγησε σε πλήρη μαρασμό την "Πειραϊκή - Πατραϊκή" και προωθεί τη διάλυση του ΟΑΕ με την ιδιωτικοποίηση των εταιριών ΣΟΦΤΕΞ, ΜΕΛ, ΚΕΡΑΦΙΝΑ και "Βωξίτες Ελευσίνας", αλλά και της ΛΑΡΚΟ, που βρίσκονται κάτω από την "ομπρέλα" του ΟΑΕ.
• Συνέχισε την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, με την πώληση και δεύτερου πακέτου μετοχών του Οργανισμού - σήμερα το 25% των μετοχών του ΟΤΕ είναι σε ιδιώτες- ενώ σχεδιάζεται για το 1998 και η πώληση τρίτου πακέτου.
• Προχώρησε στη διενέργεια δεύτερου διαγωνισμού - μετά την αποτυχία του πρώτου - για την πώληση της Τράπεζας Κρήτης, σε τιμή αρκετά χαμηλότερη από την πρώτη φορά και όπως όλα δείχνουν την τράπεζα θα αποκτήσει η Τράπεζα Πειραιώς, πίσω από την οποία βρίσκονται επιχειρηματίες από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στα σκαριά βρίσκεται η πώληση της Τράπεζας Κεντρικής Ελλάδας, καθώς και μεγάλου πακέτου μετοχών της Εθνικής Τράπεζας.
• Εφερε και ψήφισε στη Βουλή ειδικό νόμο, με τον οποίο επιτρέπει την ίδρυση... ιδιωτικών βιομηχανικών περιοχών, με την παραχώρηση εκτάσεων του ελληνικού δημοσίου σε ιδιώτες!

Με το κυβερνητικό έργο στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων συνδέεται και ο αυταρχισμός της κυβέρνησης απέναντι σε όσους αντιδρούσαν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση αντιπαρέθεσε στους κατοίκους της Χαλκιδικής - που αντιδρούσαν στην εμμονή της κυβέρνησης να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων χρυσού της Κασσάνδρας στην πολυεθνική εταιρία TVX GOLD - τα ΜΑΤ!

Η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη προτίθεται να συνεχίσει το 1998 με μεγαλύτερη ένταση την υλοποίηση του... θεάρεστου έργου των ιδιωτικοποιήσεων, κάτι που εξάγγειλε από το μακρινό Χονγκ - Κονγκ ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο οποίας μιλώντας στην ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ προανάγγειλε την ιδιωτικοποίηση 12 κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου...

Στο δωδεκάμηνο που πέρασε, από τις βουλευτικές εκλογές της 22ας Σεπτέμβρη 1996, η αναβαπτισμένη με τη λαϊκή εντολή κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ φάνηκε ιδιαίτερα αξιόπιστη απέναντι στους ανθρώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Το νέο κυβερνητικό σχήμα - που προέκυψε μετά τον ανασχηματισμό και "εκσυγχρονίστηκε" με ανθρώπους του Κ. Σημίτη - δεν περιορίστηκε απλώςστο να συνεχίσει με ευλαβική συνέπεια την εφαρμογή του προγράμματος "σύγκλισης". Εμπλούτισε την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της μονόπλευρης - Μααστριχτικής - λιτότητας με νέα μέτρα. Ετσι, στο δωδεκάμηνο που πέρασε ζήσαμε κλιμάκωση των μέτρων οικονομικής αφαίμαξης σε όλο και πιο πλατιές λαϊκές μάζες, ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών με ποικιλόμορφα κίνητρα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας κλπ.

Στον τομέα της πολιτικής μισθών - κερδών είχαμε συνέχιση της εισοδηματικής πολιτικής που διατηρεί την αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων στο "γύψο" και παράλληλα πρόσθετα μέτρα στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης των αγορών, που διευρύνει την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και στην πράξη έχει αποδειχτεί το καλύτερο "λίπασμα" για τη βελτίωση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων.

Ιδού και τα τεκμήρια:

• Η εισοδηματική πολιτική στο δημόσιο τομέα είχε δύο σκέλη. Αυτή που αφορούσε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων για το 1997 και καθορίστηκε με το νέο μισθολόγιο και αυτή που αφορούσε τις συντάξεις του δημοσίου. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων κινήθηκαν σε ποσοστά μικρότερα του πληθωρισμού, που φέτος αναμένεται να κλείσει - σε μέσα επίπεδα - γύρω στο 5,7%. Σε ό,τι αφορά στις αυξήσεις των συντάξεων του δημοσίου, αυτές καθορίστηκαν σε 2,5% + 2% - που ισοδυναμούν με μέση ετήσια αύξηση μόλις 3,5%. Οσον αφορά την εφαρμογή του νέου μισθολογίου, έδωσε ονομαστικές αυξήσεις "πολλών ταχυτήτων", που για τη μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων τα ποσοστά αύξησης δεν κάλυψαν τον πληθωρισμό. Και θα πρέπει εδώ να σημειωθούν τα εξής: Πρώτον, ότι οι ονομαστικές αυξήσεις που θα έπαιρναν οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ήταν πολύ χειρότερες, αν η κυβέρνηση εφάρμοζε το αρχικό μισθολόγιο και δεν αναγκαζόταν να κάνει τις "βελτιώσεις" που έκανε κάτω από το βάρος των απεργιακών κινητοποιήσεων (των εκπαιδευτικών κλπ.). Δεύτερον, παραμένει στον "αέρα" το πριμ παραγωγικότητας (ύψους μερικών χιλιάδων δραχμών το μήνα), καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να κοπεί από πολλούς δημοσίους υπαλλήλους που δε θα είναι αρεστοί στην εκάστοτε κυβέρνηση, με το πρόσχημα ότι... δεν είναι παραγωγικοί!
• Τα επίσημα καθαρά κέρδη - αυτά δηλαδή που οι ίδιες εμφανίζουν στα βιβλία τους και τα δημοσιοποιούν με ανακοινώσεις τους στον Τύπο - των επιχειρήσεων αυξήθηκαν και το 1997 σε ποσοστά διπλάσια, τριπλάσια και γενικά ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ του πληθωρισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα επίσημα κέρδη των τραπεζών, στο πρώτο εξάμηνο του 1997, αυξήθηκαν σε ποσοστά που κινήθηκαν πάνω από 30% και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπέρασαν το 60% (Πίστεως), το 90% (Εθνική) ή και το 120% (Πειραιώς, ΕΤΕΒΑ)! Πολλαπλάσια του πληθωρισμού ήταν και τα κέρδη που ανακοίνωσαν ότι είχαν στο φετινό πρώτο εξάμηνο πολλές μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις, που έχουν εισηγμένες μετοχές στο Χρηματιστήριο.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η ονομαστική αύξηση στα πραγματικά εισοδήματα των μισθωτών και συνταξιούχων γίνεται ακόμη μικρότερη, αν παρθεί υπόψη το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των αυξήσεων στους μισθούς και τις συντάξεις το "έφαγε" η εφορία λόγω μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας.

Κάθε άλλο παρά νωχελική ήταν η κυβερνητική πολιτική τον προηγούμενο χρόνο στο νομοθετικό της έργο. Στα πλαίσια των γενικότερων κατευθύνσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της "σύγκλισης" και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προώθησε σειρά αντιλαϊκών νομοσχεδίων, που έχουν ήδη προστεθεί στο ανάλογο νομοθετικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μια επιγραμματική απαρίθμηση των... "εκσυγχρονιστικών" νόμων που ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση καταδεικνύει τόσο την επιμονή, όσο και τη μεθοδικότητα με την οποία υποστήριξε τις επιλογές της, χωρίς να λογαριάσουμε τις πολλαπλάσιες και ανάλογου αντιλαϊκού περιεχομένου υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα κλπ.

Δέχτηκαν σοβαρό πλήγμα με την κύρωση της διαβόητης Συνθήκης Σένγκεν και το σχετικό νόμο "προστασίας των προσωπικών δεδομένων", ενώ θεσμοθετήθηκε η δυνατότητα των επιχειρήσεων, να χρησιμοποιούν το προσωπικό ασφαλείας ως ιδιωτική αστυνομία και, μάλιστα, με το δικαίωμα να οπλοφορεί.

Με ιδιαίτερη εμμονή και προσήλωση στον ένα χρόνο διακυβέρνησης του τόπου, η κυβέρνηση Σημίτη προώθησε το περίφημο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεών της, διαμορφώνοντας το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, προκειμένου είτε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας να εκποιηθούν σε ιδιώτες (με συμβάσεις που προβλέπουν καθεστώς ασυδοσίας), είτε σε άλλους τομείς της βιομηχανίας και ανάπτυξης να διαμορφωθούν προνομιακοί όροι διείσδυσης της "ιδιωτικής πρωτοβουλίες". Χαρακτηριστικές νομοθετικές πράξεις που προωθούν αυτούς τους στόχους είναι οι εξής:

• Ο νόμος 2414, σύμφωνα με τον οποίο οι ΔΕΚΟ μετατρέπονται σε εταιρίες πολυμετοχικές, ενώ παράλληλα θεσπίζονται οι δυνατότητες εκποίησης τμήματος των μετοχών τους, καθώς και διαφορετικά κριτήρια λειτουργίας, με βάση τα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα. Οι επιπτώσεις του συγκεκριμένου νόμου είναι σήμερα φανερές στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στην "Ολυμπιακή Αεροπορία".
• Θεσπίζεται η ίδρυση κρατικής εταιρίας ελέγχου των μετοχών του δημοσίου, που με βάση το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο ενισχύει την ίδια λογική των ιδιωτικοποιήσεων.
• Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, επικυρώθηκε με την ψήφο των κυβερνητικών βουλευτών, η σύμβαση εκχώρησης των Ναυπηγείων Ελευσίνας σε εταιρία που δημιούργησε ακριβώς για αυτήν την αγορά ο επιχειρηματίας Ν. Ταβουλάρης. Σύμβαση καταστρατήγησης κάθε εργασιακού δικαιώματος, ακόμα και αυτού της απεργίας. Για την εκποίηση χρησιμοποιήθηκε εταιρία οικονομικών αναλυτών του εξωτερικού, που όρισε και την ανώτατη τιμή πώλησης.
• Με πρόσφατα νομοσχέδια του υπουργείου Ανάπτυξης, θεσμοθετείται η είσοδος ιδιωτών στο χώρο της ΔΕΗ για τη δημιουργία σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο του φυσικού αερίου, όπου διαμορφώνονται επίσης με νόμο οι κατάλληλες συνθήκες (όχι ενιαία τιμολόγια ανά περιοχή κλπ.) προκειμένου "να προσελκυστούν ξένοι επενδυτές".
• Κυρώνεται Διεθνής Σύμβαση (συμπληρωματική της GATT) για την "απελευθέρωση" του τομέα των υπηρεσιών, ενώ αναμένεται νέα κύρωση για τον τομέα των επικοινωνιών.

Με γνώμονα το "σταθεροποιητικό πρόγραμμα" ενόψει της "Ευρωπαϊκής Ενοποίησης", η κυβέρνηση χαράζει την εισοδηματική και φορολογική πολιτική της, προωθώντας και το αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο.

• Με τους φορολογικούς νόμους που ψηφίστηκαν, περικόπηκαν σειρά φοροαπαλλαγών, κατά βάση κοινωνικού χαρακτήρα. Παράλληλα, διαμορφώθηκε νέος κώδικας ποινών για τις παραβάσεις της φορολογικής νομοθεσίας, με τον οποίο μειώθηκαν οι επιπτώσεις στους μεγάλους φοροφυγάδες.
• Στην εισοδηματική πολιτική ψηφίζεται το Ενιαίο Μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, με βάση το οποίο περικόπτονται αυξήσεις και μεταφέρονται με τη μορφή επιδοματικής πολιτικής χωρίς να καλύπτονται οι απώλειες εισοδήματος από τις πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Σε ειδικούς κλάδους (στρατιωτικοί, Σώματα Ασφαλείας) δίνονται σαφώς μικρότερες αυξήσεις στους χαμηλόμισθους.

Ο κλάδος των αγροτών ήταν στο "μάτι του κυκλώνα" της κυβερνητικής πολιτικής τη χρονιά αυτή, αποτέλεσμα της οποίας ήταν και οι μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις από τον Οκτώβρη μέχρι το Φλεβάρη, που αντιμετωπίστηκαν με ωμό αυταρχισμό. Στο επίπεδο της νομοθεσίας δεν ήταν λίγα τα μέτρα που προκάλεσαν την αγανάκτηση του αγροτικού κόσμου.

• Ψηφίζεται το νομοσχέδιο για τη δημιουργία φορέα ασφάλισης των αγροτών, με βάση τον οποίο οι οικονομικά ασθενέστεροι αγρότες, κυρίως, πληρώνουν διπλάσιες εισφορές προκειμένου να πάρουν στο τέλος μικρότερη σύνταξη από την ισχύουσα.
• Με νομοθετικές ρυθμίσεις στην αρχή του καλοκαιριού επιχειρείται η ρουσφετολογική ρύθμιση χρεών των συνεταιρισμών, καθώς και θέματα της ακίνητης περιουσίας τους.
• Επίσης με νόμο που ψηφίστηκε την ίδια περίοδο και αφορά τους νέους αγρότες, η κατάρτιση των νέων της υπαίθρου καταλήγει στα χέρια ιδιωτών.

Υγεία και παιδεία, δύο από τους βασικούς κλάδους για την κοινωνική πολιτική αλλάζουν ριζικά με την κατάθεση δυο αντίστοιχα νομοσχεδίων από τα αρμόδια υπουργεία, που αμφότερα ψηφίζονται εν μέσω μεγάλων κινητοποιήσεων και αντιδράσεων στους χώρους αυτούς.

• Ο πρόσφατος νόμος για την υγεία (ψηφίστηκε το καλοκαίρι) πλήττει τόσο τους εργαζόμενους στον κλάδο, όσο και τους ασφαλισμένους. Το κόστος περίθαλψης μεταφέρεται στα ασφαλιστικά ταμεία επιβαρύνοντάς τα, ενώ διεισδύουν ταυτόχρονα οι "νέες μορφές απασχόλησης" (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου) στα νοσοκομεία.
• Οσον αφορά την παιδεία, έντονος είναι ακόμα ο θόρυβος σχετικά με το νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή. Νόμος που καταγγέλθηκε ότι εισάγει τους "νόμους της αγοράς" και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ενισχύει την παραπαιδεία και καταργεί τη δωρεάν εκπαίδευση μέσω της επιβολής διδάκτρων στα πανεπιστήμια.

Τέλος αξίζει να προστεθεί στα παραπάνω και ο νόμος που ψηφίστηκε για τη στρατολογία και τις Ενοπλες Δυνάμεις, στον οποίο προβλέπεται η ενίσχυση των επαγγελματικών στελεχών του στρατεύματος (κατά τα ΝΑΤΟικά πρότυπα) και η μείωση των ηλικιών στράτευσης.

Για την 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1947, που αποφάσισε τη μεταφορά του κύριου βάρους στον ένοπλο αγώνα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά. Κρίνοντας, πάντως, τις αποφάσεις της με τη χρονική απόσταση των 50 χρόνων και με βάση τις κατοπινές εξελίξεις και πριν απ' όλα με βάση τα αποτελέσματα στην προσπάθεια εκπλήρωσής τους, θα πρέπει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι στο διάστημα μεταξύ της 2ης Ολομέλειας, που συνήλθε στις 12 του Φλεβάρη 1946, έναν ακριβώς χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και της 3ης Ολομέλειας, είχαν συντελεστεί πολύ σημαντικές αλλαγές σε βάρος του ΚΚΕ και του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Η αμερικανική επέμβαση με το "Δόγμα Τρούμαν" είχε οδηγήσει σε αποφασιστική ανατροπή και προς όφελος του αντιπάλου το συσχετισμό των δυνάμεων. Οι αντιδραστικές δυνάμεις, με την άμεση βοήθεια των ιμπεριαλιστών, είχαν καταφέρει να οργανώσουν το αστικό κράτος και τα όργανα της καταστολής του. Είχαν καταφέρει να εκκαθαρίσουν σε μεγάλο βαθμό από τους κομμουνιστές και τους αριστερούς, γενικότερα, τον κρατικό μηχανισμό.

Με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που πραγματοποίησε ο αστικός στρατός από το Μάρτη μέχρι τον Ιούλη του 1947, αν και δεν μπόρεσε να πετύχει τον αντικειμενικό του στόχο, που ήταν η διάλυση του Δημοκρατικού Στρατού, η κυβέρνηση της Αθήνας είχε πετύχει να αποκόψει τις πόλεις από την ύπαιθρο, με το ξεσπίτωμα 800 χιλιάδων κατοίκων των χωριών και τη δημιουργία "νεκρής ζώνης", ώστε να αφαιρεθούν από τους αντάρτες κρίσιμοι κρίκοι τροφοδότησης και εφεδρειών.

Στο ίδιο διάστημα, οι κυβερνήσεις του Δ. Μαξίμου μέχρι τις 23 Αυγούστου 1947, που ουσιαστικά εξέφραζε το Λαϊκό Κόμμα, και σε συνέχεια η νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό το γηραιό Θ. Σοφούλη, στην οποία συμμετείχαν 10 Φιλελεύθεροι και 14 του Λαϊκού Κόμματος, συνέλαβαν δεκάδες χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, δραστήριους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, δημοκρατικούς στρατιώτες και αξιωματικούς, που θα ενίσχυαν το ΔΣΕ, και τους έστειλαν στα ξερονήσια, τους έκλεισαν στις φυλακές ή στο στρατόπεδο της Μακρονήσου.

Αν η απόφαση για τη μεταφορά του κύριου βάρους στον ένοπλο αγώνα είχε παρθεί στη 2η Ολομέλεια και αν το πέρασμα στην ένοπλη πάλη γινόταν γρήγορα, με όλες τις δυνάμεις και αποφασιστικά, στη διάρκεια του 1946 και ως τα μέσα του 1947, άλλη θα μπορούσε να ήταν η έκβαση του τρίχρονου ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ. Ωστόσο, και με την καθυστέρηση στην έναρξή του, ο αγώνας του ΔΣΕ μπορούσε, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να εξελιχθεί νικηφόρα.

Αυτό όμως δεν έγινε και η κατάλληλη χρονική περίοδος χάθηκε, γιατί, όπως αποδείχτηκε, στην ηγεσία του Κόμματος κυριαρχούσε τότε η αυταπάτη πως με μικρές ένοπλες ομάδες ήταν δυνατό να ασκηθεί πίεση στην αντίδραση για να υποχωρήσει. Την κρίσιμη εκείνη περίοδο (1946 - 1947), η ηγεσία παραβίασε κατάφωρα τον επαναστατικό κανόνα ότι ο ένοπλος αγώνας είναι η ανώτατη μορφή της ταξικής πάλης και δεν μπορεί να "παίζεις" με την ένοπλη εξέγερση.

Η απόφαση της 2ης Ολομέλειας, για προοδευτική ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα σαν μέσο πίεσης για την ομαλή δημοκρατική πορεία, αποδείχτηκε καθοριστική για την πορεία και την τελική έκβαση του νέου ένοπλου αγώνα, που διέφερε από την Εθνική Αντίσταση, γιατί ήταν αποκλειστικά ταξικός, ήταν εμφύλιος πόλεμος.

50 χρόνια πριν

Η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ

Στις 12 - 15 του Σεπτέμβρη 1947, πριν 50 ακριβώς χρόνια, συνήλθε η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που συζήτησε, με βάση την εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη, την πολιτική κατάσταση και την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Η Ολομέλεια διαπίστωσε ότι "πρωταρχικό και βασικό εμπόδιο για να πραγματοποιηθεί η πολιτική του ΕΑΜ είναι η ιμπεριαλιστική αμερικανική και αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, που κατάργησε την εθνική ανεξαρτησία και κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα".

Στην ανακοίνωση του Προεδρείου της 3ης Ολομέλειας, τονιζόταν ότι: "Κάτω από την αμερικανική κατοχή γίνεται χειροπιαστός και άμεσος ο κίνδυνος για τον ακρωτηριασμό της χώρας με τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται για την είσοδο τουρκικού στρατού στη Δυτική Θράκη, που θα γίνει με το πρόσχημα της πάλης εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας..." (ΔΣΕ).

Για την κυβέρνηση Σοφούλη, η 3η Ολομέλεια τόνιζε ότι "αποτελεί συνέχεια και επέκταση της μεταδεκεμβριανής πολιτικής καταστροφής της πατρίδας μας" και ότι "αποστολή του Σοφούλη είναι, δίπλα στη δυναμική πολιτική και τη δολοφονική τρομοκρατία, να χρησιμοποιήσει πιο έντονα το όπλο της δημοκοπίας και της απάτης...".

"Η ξενική κατοχή και η μοναρχοφασιστική κτηνωδία και με την κυβέρνηση Σοφούλη, τόνιζε η 3η Ολομέλεια, δεν αφήνουν στο λαό άλλη εκλογή από την ανειρήνευτη και αποφασιστική πάλη για την ανεξαρτησία, τη λευτεριά, τη δημοκρατία", και υπογράμμιζε ότι "ο ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας (ΔΣΕ) αποτελεί τη μοναδική επιβεβλημένη απάντηση που ο λαός και η Ελλάδα έχουν να δώσουν στους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους".

Η 3η Ολομέλεια διαπίστωσε ακόμα ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για τη δημιουργία μιας ελεύθερης περιοχής με δημοκρατική κυβέρνηση και ότιγι' αυτό χρειαζόταν η αποφασιστική μεταφορά του κέντρου βάρους της δράσης του Κόμματος στην οργάνωση και διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα.

Για την προώθηση του στόχου της δημιουργίας ελεύθερης περιοχής, βασικά στη Βόρεια Ελλάδα, η Ολομέλεια ενέκρινε σχέδιο, που είχε καταρτιστεί σε στρατιωτική σύσκεψη στις 10 του Σεπτέμβρη και πήρε την ονομασία "Σχέδιο Λίμνες".

Βασικοί στόχοι του "Σχεδίου Λίμνες" ήταν:

α) Σταθερή κυριαρχία του ΔΣΕ στο δρόμο Καλαμπάκα - Μέτσοβο - Γιάννενα, με βασικό σκοπό την αποκατάσταση της εδαφικής ενότητας μεταξύ Μακεδονίας, Ηπείρου και Θεσσαλίας.

β) Κυριαρχία στις οδικές αρτηρίες Λάρισα - Ελασσόνα - Κοζάνη και Λάρισα - Τέμπη - Κατερίνη, με βασικό σκοπό την αποκατάσταση της εδαφικής ενότητας μεταξύ των βουνών Χάσια - Πιέρια - Ολυμπος - Κίσσαβος. Σταθερή κυριαρχία του ΔΣΕ στο οροπέδιο Κοζάνης μέχρι τον ποταμό Αξιό.

γ) Ανάληψη αποφασιστικής επιθετικής προσπάθειας για τη δημιουργία ελεύθερης περιοχής στο χώρο Κόνιτσα - Μέτσοβο και Γρεβενά - Τσοτύλι - Νεστόριο.

Για την εκπλήρωση των παραπάνω βασικών στόχων και μιας σειράς άλλων δευτερευόντων σκοπών, τονιζόταν η ανάγκη αύξησης της δύναμης του ΔΣΕ, από 20 χιλιάδες που ήταν, σε 60 χιλιάδες την άνοιξη του 1948, η ολοκλήρωση, την ίδια περίοδο, της οργάνωσης μονάδων τακτικού στρατού και η ενίσχυση του ΔΣΕ με στελέχη και μέλη του Κόμματος (1.500 από την Αθήνα, 500 από τον Πειραιά, 500 από Θεσσαλονίκη).

Οι εργασίες της 3ης Ολομέλειας, όπως είναι γνωστό, διεξήχθησαν σε δύο Τμήματα. Ενα στο βουνό και ένα στην Αθήνα. Και τα δύο τμήματα της Κεντρικής Επιτροπής ήταν ισότιμα και οι αποφάσεις της Ολομέλειας εγκρίθηκαν ομόφωνα - με ορισμένες παρατηρήσεις σε δευτερεύοντα ζητήματα - από το Τμήμα που συνεδρίασε στην Αθήνα.

Για τις αποφάσεις της 3ης Ολομέλειας, ενημερώθηκαν και τα μέλη της ΚΕ, που δεν πήραν μέρος σε καμιά από τις συνεδριάσεις των δύο Τμημάτων, χωρίς να καταγραφεί οποιαδήποτε διαφωνία, όσον αφορά τον προσανατολισμό, που έδινε η Ολομέλεια στο Κόμμα.

Η Πολιτική Απόφαση της Ολομέλειας και το στρατιωτικό "Σχέδιο Λίμνες" κρατήθηκαν απόρρητα. Στο "Ριζοσπάστη", δημοσιεύτηκαν στις 8 του Οκτώβρη, δηλαδή ύστερα από έναν περίπου μήνα, η ανακοίνωση του Προεδρείου της Ολομέλειας και η απόφαση "για τους δηλωσίες στην περίοδο της δικτατορίας και της 1ης κατοχής".

Η καθυστέρηση αυτή οφείλεται στο ότι έπρεπε να συνέλθουν τα μέλη της ΚΕ του Κόμματος, που ήταν στην Αθήνα, αλλά και σε αντιρρήσεις που εκδηλώθηκαν από μέλη της ΚΕ του ΕΑΜ, συνεργαζόμενους με το ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, δημοσιεύτηκε και άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη, με το χαρακτηριστικό τίτλο "υπέρ βωμών και εστιών".

Ενόψει των 80 χρόνων του ΚΚΕ, ορισμένους παλιούς, αλλά και νέους αποστάτες του Κόμματος και του εργατικού κινήματος, καθώς και ορισμένους "αριστερίζοντες" ιστορικούς, τους έπιασε ο πόνος να γράψουν ή μάλλον να πλαστογραφήσουν την ιστορία του ΚΚΕ. Και απ' ό,τι όλα δείχνουν, όσο οι Θέσεις του ΚΚΕ θα επαληθεύονται στη ζωή και όσο το κύρος και η επιρροή του Κόμματος θα ανεβαίνει στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού, που στο πρόσωπό του βλέπει τον ακαταμάχητο αγωνιστή για την υπεράσπιση των συμφερόντων του, οι προσπάθειες κατασυκοφάντησης και παραποίησης της ιστορίας του θα εντείνονται.

Στα παραπάνω πλαίσια, γίνεται συστηματική προσπάθεια να εμφανιστεί ο ένοπλος αγώνας σαν τυχοδιωκτισμός, ως έγκλημα κατά του λαϊκού κινήματος, που δήθεν διέπραξε το ΚΚΕ, ότι το Κόμμα μας έπεσε στην παγίδα όπου το έσπρωξαν οι Αγγλοαμερικάνοι και η ντόπια αντίδραση.

Τίποτα πιο αποπροσανατολιστικό, από τέτοιους ισχυρισμούς, που συνειδητά παραγνωρίζουν τους νόμους της ταξικής πάλης και των μορφών της, ενώ ταυτόχρονα καλούν τους εργαζόμενους να υποταχθούν στη θέληση των επικυρίαρχων και εκμεταλλευτών τους.

Η απόφαση του ΚΚΕ να μεταφερθεί το κέντρο βάρους στον ένοπλο αγώνα ήταν η μόνη σωστή, η μόνη δυνατή επιλογή σ' εκείνες τις συνθήκες. Και ήταν πέρα για πέρα δημοκρατική, δίκαιη και επιβεβλημένη.

Αλλος δρόμος, για να νικήσει ο λαός, δεν υπήρχε. Οσοι ισχυρίζονται σήμερα ότι η πολιτική της λεγόμενης ομαλής δημοκρατικής διεξόδου ήταν η ορθή, ή πετάνε στα σύννεφα ή (το πιθανότερο) πασχίζουν να στηρίξουν, ως δήθεν φιλολαϊκή, τη σημερινή πολιτική τους, της διαχείρισης και της συμπόρευσης με την πλουτοκρατία.

Ας μην ...κόπτονται, ωστόσο, για τον ένοπλο αγώνα, την ύψιστη τιμή του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ. Γιατί ο πόθος τους δεν είναι να είχε νικήσει τότε ο ΔΣΕ. Χαίρονται - και το λένε - επειδή ο ΔΣΕ νικήθηκε!

Το ΚΚΕ έχει μια μακρόχρονη και πλούσια σε αγώνες και θυσίες ιστορία. Εχει την απαιτούμενη ωριμότητα και δύναμη να δει κριτικά και αυτοκριτικά την ιστορία του. Να βγάλει τα συμπεράσματά του, τόσο από τις θετικές πλευρές της δράσης, όσο και από τα λάθη που έγιναν στον αγώνα για το καλό της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Ξέρει να διαχωρίζει τα λάθη από τη λαθολογία και το μηδενισμό. Να ξεχωρίζει τους κάθε λογής αποστάτες, παλιούς και νέους, από αυτούς που παραμένουν πιστοί στα ιδανικά τους και "δεν πουλάνε τις ιδέες τους με κανένα αντάλλαγμα", όπως τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 23ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή".

Αυτό, πάντως, που πρέπει να ξέρουν οι λασπολόγοι και διαστρεβλωτές της ιστορίας του ΚΚΕ, οι διάφοροι Τσουκάτοι και Σία, είναι "ότι δεν είμαστε τυχαίοι εμείς οι κομμουνιστές. Τα καταφέραμε 80 χρόνια, παρά τις απίστευτες διώξεις και επιθέσεις που δεχτήκαμε. Τα καταφέραμε και στα δύσκολα τελευταία χρόνια, να μη μας παρασύρει το ποτάμι των αρνητικών εξελίξεων και ανατροπών. Δε λυγίσαμε, δεν υποκύψαμε στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Εχουμε ψυχή, έχουμε νου και πείρα".

Χρήστος ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗΣ

Από τις περσινές μεγαλειώδεις, σε χρόνο και συμμετοχή, κινητοποιήσεις των καθηγητών για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας. Οσο για τη δημόσια υγεία, χρόνο με το χρόνο τα κονδύλια παίρνουν την κατιούσα στους δείκτες του κρατικού προϋπολογισμού