Από την απεργία στις 20 Φλεβάρη στην Πάτρα

Οπως κάθε απεργία έτσι κι αυτή ήταν μια στιγμή σκληρής ταξικής αναμέτρησης, μια απεργία που η μάχη της κρίθηκε πρώτα απ' όλα στα μεγάλα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς.

Ηταν άλλη μια απεργία που τη σήκωσαν στην πλάτη τους οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Στην κυριολεξία αν οι ταξικές δυνάμεις δεν έμπαιναν μπροστά απεργία δε θα υπήρχε!

Κάθε βήμα για την επιτυχία της απεργίας ήταν βήμα σύγκρουσης με την εργοδοσία, την κυβέρνηση, αλλά και με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Παρά το γεγονός ότι οι ναυτεργάτες ήταν και είναι σε καθεστώς επιστράτευσης, με οδηγό και μπροστάρη τα ταξικά συνδικάτα απήργησαν μαζικά, έσπασαν καθολικά για 33η φορά το καθεστώς της επιστράτευσης και την τρομοκρατία των εφοπλιστών.

Δεν έγινε το ίδιο όμως και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που επίσης ήταν σε καθεστώς επίταξης, κι αυτό παρά και ενάντια στην πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για συμμετοχή στην απεργία, ώστε να σπάσει η επιστράτευση.

Στις 20 Φλεβάρη, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, γυναίκες, νέοι και νέες ένωσαν τη δύναμή τους, κατέβηκαν στους δρόμους όλοι μαζί.

Η μαχόμενη φτωχή αγροτιά μαζί με τους εργάτες στο μπλόκο της Νίκαιας, κόντρα στα ΜΑΤ και την κατασταλτική αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, απέκλεισε συμβολικά το δρόμο, αψήφησε τις εντολές, «το νόμο και την τάξη» των εκμεταλλευτών.

Στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και οι τραπεζίτες. Μαζί με το φόβο της απόλυσης, δούλευαν και το «τυράκι» στη φάκα της «εθελουσίας» απόλυσης (ΕΘΝΙΚΗ). Τραπεζικά στελέχη ζητούσαν τον κατάλογο των απεργών και, ως γνωστόν, στα «μαγαζιά» των τραπεζιτών, όσοι απεργούν είναι πρώτοι στη λίστα για μετάθεση ή απόλυση. Οι τραπεζίτες με εργαλείο την τρομοκρατία και τις πλάτες του εργοδοτικού συνδικαλισμού κατάφεραν να χτυπήσουν την απεργία σε EUROBANK, ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ALPHA κ.α.

Με το φόβητρο της αξιολόγησης, το νέο πειθαρχικό δίκαιο και το νομοθετικό πλαίσιο της διαθεσιμότητας, κρατικά στελέχη, διευθυντάδες και εργατική αριστοκρατία χτύπησαν την απεργία στο Δημόσιο.

Στη σοκολατοβιομηχανία «ΙΟΝ» (ΔΑΚΕ), στα Τσιμέντα Ηρακλής, στη Χημική Βιομηχανία «ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΞΑΝΘΗΣ» (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ) αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν στην απεργία. Στην «ΠΕΣΙΝΕ» (ΠΑΣΚΕ), στην Ιχθυόσκαλα (Πειραιάς, ΠΑΣΚΕ), στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΠΑΣΚΕ) έκαναν 2ωρη στάση εργασίας! Στο Μέταλλο, στην «ΕΛΛΑΣ - ΚΑΝ» (ΠΑΣΚΕ, Κόρινθος) και στην ΕΛΣΑ (ΠΑΣΚΕ, Πειραιάς) πήραν απόφαση να απεργήσουν μόνο τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των σωματείων! Σε μεγάλες Ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, όπως Τρόφιμα - Ποτά, έβγαλαν απλώς μια ανακοίνωση για την απεργία, ενώ στο Φάρμακο, στην ΕΥΔΑΠ, στο Μέταλλο (ΦΟΥΛΓΚΟΡ - Κόρινθος) δεν έβγαλαν ούτε ανακοίνωση που να καλεί στην απεργία!

Στους ΟΤΑ, στο Δήμο Αιγάλεω η ΠΑΣΚΕ διαπραγματευόταν με τη δημοτική αρχή να μην κοπούν τα μεροκάματα τη μέρα της απεργίας (και απεργός και το μεροκάματο να πέφτει sic!).

Από τα 219 σωματεία Δασκάλων και Καθηγητών μόνο 11 έκαναν Γενική Συνέλευση, ενώ από τα 230 σωματεία στο χώρο των ΟΤΑ λιγότερα από 10.

ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ υπονόμευσαν την απεργία. Την υπονόμευσαν όταν έλεγαν πως «οι ΣΣΕ είναι τελειωμένη υπόθεση», προσεγγίζοντας το ζήτημα με βάση το νομοθετικό πλαίσιο και όχι με βάση τη δυναμική της ταξικής πάλης.

Μια τέτοια στάση, μια τέτοια προσέγγιση έπαιξαν το δικό τους ρόλο ώστε να καλλιεργείται η λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Επαιξαν το ρόλο τους ώστε ένας κόσμος είτε να μη βλέπει το λόγο να απεργήσει, είτε να απεργεί και να μην κατεβαίνει στους δρόμους, γενικά να μη συμμετέχει στα συλλαλητήρια.

ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και μια σειρά Ομοσπονδίες που κινούνται στην ίδια γραμμή, δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους ή, ακριβέστερα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην πετύχει η απεργία. Σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και κλάδους δεν οργάνωσαν την απεργία, αλλά την απεργοσπασία. Πολύ απλά οι άνθρωποι δεν θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να μάχεται, να συγκρούεται με την εργοδοσία και το αστικό κράτος. Είναι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας, συμφωνούν με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σε αρκετούς χώρους στην υπονόμευση της απεργίας το χεράκι τους έβαλαν και οι δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κι ενώ στο επίκεντρο ήταν η μάχη των ΣΣΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικό κόμμα, ξημεροβραδιαζόταν με τον πολλαπλασιαστή και το «λάθος» του ΔΝΤ. Εστίαζε έτσι αλλού την αντιπαράθεση, αποπροσανατόλιζε τον κόσμο, δεν στήριζε αλλά υπονόμευε με αυτό τον τρόπο την απεργία. Κι όχι μόνο αυτό. Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις κατέβηκε μέσα στα συλλαλητήρια των συνδικάτων με σημαίες και πανό του ΣΥΡΙΖΑ! Κατά τ' άλλα αυτονομία του κινήματος, ανεξάρτητα, ακομμάτιστα συνδικάτα και νέες δομές του κινήματος για τη... χειραφέτηση της εργατικής τάξης! Το ίδιο έκανε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στο Σύλλογο Δασκάλων «ΑΘΗΝΑ» δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυκλοφόρησαν ανακοίνωση πριν την απεργία όχι για να καλέσουν σ' αυτήν αλλά για να χαρακτηρίσουν τη γενική 24ωρη απεργία «άλλη μια απεργία στο βρόντο».

Ο πρόεδρος της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δήλωσε στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ: «Δεν θα σηκώσουμε στην πλάτη μας την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την ευθύνη έχουν αυτοί που την κήρυξαν...»!

Σε μια σειρά χώρους και κλάδους αργήσαμε να μπούμε στη μάχη.

Παρότι είχε ανακοινωθεί η ημερομηνία της απεργίας κάποιες δυνάμεις μας ολιγώρησαν, μπήκαν στην οργάνωση της απεργίας την τελευταία βδομάδα.

Σε πολλούς χώρους και ιδιαίτερα του Δημοσίου (εκπαιδευτικοί, νοσοκομεία, ΟΤΑ, κ.ά.) η μάχη των Γενικών Συνελεύσεων δε δόθηκε με την απαιτούμενη επιμονή.

Οι Γενικές Συνελεύσεις έχουν να κάνουν με τη λειτουργία των σωματείων, με το βαθμό οργάνωσης της απεργίας και της εργατικής τάξης, συνδέονται με την αναγκαιότητα της ανασύνταξης του κινήματος και της λαϊκής αντεπίθεσης.

Οποιαδήποτε ολιγωρία στο θέμα αυτό ισοδυναμεί με θανάσιμο κίνδυνο για το ίδιο το κίνημα.

Οι ταξικές δυνάμεις, όλα τα σωματεία, όλοι οι εργαζόμενοι, χωρίς καμία καθυστέρηση, με δουλειά από τα κάτω, με επιτόπου αποφάσεις από τους χώρους δουλειάς, με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων και Διοικητικών Συμβουλίων, να απαιτήσουν την κλιμάκωση του αγώνα για τις ΣΣΕ, για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων και ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας, για την απαλλαγή τους από τη βαρβαρότητα της φοροληστείας. Να απαιτήσουν άμεση έναρξη των διαπραγματεύσεων ΓΣΕΕ - εργοδοτών για την υπογραφή ΕΓΣΣΕ και ΣΣΕ σε όλα τα επίπεδα.

Και από την απεργία στις 20 Φλεβάρη κρατάμε ως κύριο το εξής:

Η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν αντιμετωπίζονται έξω από τους χώρους δουλειάς και χωρίς επιμονή, σταθερότητα και αποφασιστικότητα πάνω στη γραμμή της σύγκρουσης, της λαϊκής αντεπίθεσης. Χρειάζεται δουλειά εργοστάσιο το εργοστάσιο, εργαζόμενο τον εργαζόμενο, συσπείρωση και συγκέντρωση δυνάμεων, κοινωνική συμμαχία και κλιμάκωση της ταξικής πάλης. Απαιτείται κίνημα που δε θα καταδικάζει απλώς τα μέτρα, δε θα κάνει μόνο άμυνα, ούτε θα είναι στήριγμα μιας άλλης διαχείρισης του συστήματος και της καπιταλιστικής κρίσης. Απαιτείται ανασύνταξη του κινήματος και κίνημα που θα είναι κινητήρια δύναμη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη φιλολαϊκή προοπτική. Στη βάση αυτή, με σχέδιο και αποφασιστικότητα, να δυναμώσει ο προσανατολισμός στη βιομηχανία, στα μεγάλα εργοστάσια, στους μεγάλους κλάδους παραγωγής. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι.

Με αυτή τη γραμμή κινήθηκαν και κινούνται με το ΠΑΜΕ μάζες και εργατόκοσμος. Μόνο μ' αυτή τη γραμμή μπορούν οι αγώνες να γίνουν αποτελεσματικοί. Σ' αυτή τη γραμμή βρίσκεται η ελπίδα, η προοπτική και μόνο μ' αυτή η εργατική τάξη μπορεί να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή.