Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας

Εκπρόσωπος ήταν η Ερνα Μπένετ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος

Σύντροφοι,

Πρώτα απ' όλα επιθυμώ να εκφράσω την απολύτως θετική εκτίμηση του Κόμματός μας γι' αυτή την πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Ερχεται σε μια κρίσιμη στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται επίμονη και άγρια επίθεση, οι δε συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, καθώς και τα δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν με αγώνες δεκαετιών διαβρώνονται.

Αλλά υπάρχει μια αναπτυσσόμενη αντεπίθεση. Ο πρόσφατος αγώνας στα λιμάνια της Αυστραλίας αποτελεί παράδειγμα αντίστασης της εργατικής τάξης. Με την ήττα των περισσότερων σοσιαλιστικών χωρών από τον ψυχρό πόλεμο ο παγκόσμιος καπιταλισμός απελευθερώθηκε από πολλούς περιορισμούς. Επιφανειακά τουλάχιστον και για μια σύντομη περίοδο η σοσιαλιστική επιλογή σε μερικούς φάνηκε να υποχωρεί και οι ιδεολόγοι του καπιταλισμού εκμεταλλεύτηκαν κάθε ευκαιρία για να τη δυσφημήσουν.

Ο καπιταλιστικός θριαμβισμός και η ιδέα ότι ο καπιταλισμός ήταν το καλύτερο απ' όλα τα πιθανά συστήματα διαφημίστηκε μετ' επιτάσεως.

Ο κόσμος φαινόταν πεσμένος στα πόδια του καπιταλισμού και οι θεωρητικοί διατείνονταν ότι η εξάπλωσήτου σε παγκόσμια κλίμακα θα επιφέρει ασύγκριτη ανάπτυξη και ευημερία.

Η άρχουσα τάξη δεν περιορίστηκε μόνο στην προπαγάνδα. Συνέστησαν οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, για να υποστηρίξουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η πολυμερής συμφωνία για επενδύσεις σκοπό έχουν την παγιοποίηση της δικτατορίας των πολυεθνικών μονοπωλίων.

Η Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων (ΜΙΑ) στοχεύει: 1) Να απαλείψει όλους τους περιορισμούς στη ροή του κεφαλαίου παγκοσμίως. 2) Να επιβάλει στις κυβερνήσεις υποχρεώσεις για την προστασία του εθνικού και ξένου κεφαλαίου και, 3) Να επιβάλει αναγκαστικά τα προνόμια των πολυεθνικών ταιριών και των χρηματοδοτικών οίκων.

Ομως καμία απ' αυτές τις εξελίξεις δεν αλλάζει τη φύση του καπιταλισμού ούτε εξαφανίζει τις εσωτερικές του αντιθέσεις.

Οπως πάντοτε, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Το μεταξύ τους άνοιγμα έχει γίνει χάσμα. Ο αποδεκατισμός των δημόσιων υπηρεσιών - υγεία, παιδεία, μεταφορές - προκαλεί φτώχεια στις μάζες. Παρατηρείται ανάπτυξη του κυνισμού, εξάπλωση της βίας, καταρράκωση των κοινωνιών αξιών. Η ανεργία, ιδιαίτερα η μακρόχρονη ανεργία της νεολαίας, εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα σαν επιδημία.

Η αχαλίνωτη λαφυραγώγηση των δημόσιων κονδυλίων και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων μεταβιβάζουν τεράστιους πόρους σε ιδιωτικά χέρια. Ο καπιταλισμός επεκτείνεται σε άνευ προηγουμένου ευρύτατες αγορές που ανοίχτηκαν στις τέως σοσιαλιστικές χώρες.

Απ' όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:

1. Ο βασικός εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του καπιταλισμού - όπως αποκαλύφθηκε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο πριν από 150 χρόνια - παραμένει απαράλλαχτος.

2. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις υφίστανται και εντείνονται.

3. Ο φιλελεύθερος κεϊνσιανισμός έχει υποκατασταθεί από τον Φριντμανισμό.

4. Παρ' όλα αυτά οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις εντείνονται.

5. Συνεπώς ο καπιταλισμός συνεχίζει να παράγει τους νεκροθάφτες του.

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου υπό την κυριαρχία των πολυεθνικών οδηγεί προς, και έχει ανάγκη, την παγκοσμιοποίηση της εργασίας.

Αυτό είναι χτυπητά φανερό στην πρόσφατη εμπειρία της Αυστραλίας από μία εκ των εντονότερων και σημαντικότερων στην ιστορία της ταξική σύγκρουση. Μια συνωμοτική συμμαχία μεταξύ της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Αυστραλίας και της δεύτερης σε μέγεθος φορτοεκφορτωτικής εταιρίας έβαλε στόχο την καταστροφή του συνδικάτου των λιμενεργατών, του Ναυτικού Συνδικάτου της Αυστραλίας. Πιστεύεται ότι αυτό μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την αφύπνιση ολόκληρου του συνδικαλιστικού κινήματος.

Βέβαια, αυτός ο αγώνας δεν είναι μοναδικός. Τόσο οι επιθέσεις των ταιριών, όσο και οι αντεπιθέσεις της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της πρέπει να παρατηρηθούν μέσα σε παγκόσμιο πλαίσιο.

Ενας μακροχρόνιος και λεπτομερειακός σχεδιασμός προηγήθηκε της επίθεσης κατά των λιμενεργατών. Εξαπολύθηκε μια έντονη προπαγανδιστική εκστρατεία κατά των συνδικάτων και ιδιαίτερα κατά του Ναυτικού Συνδικάτου Αυστραλίας(MUA). Θεσπίστηκαν αντισυνδικαλιστικοί νόμοι, για να επιβάλουν υπέρογκα πρόστιμα στα συνδικάτα, στα στελέχη και στους απλούς εργάτες για παράβαση του νόμου. Κάτω από τους νέους νόμους του ελεύθερου ανταγωνισμού, της"αυξημένης παραγωγικότητας" και της "απορύθμισης της αγοράς εργασίας" απαγορεύεται στους εργαζόμενους και στις οργανώσεις τους "να παρεμβαίνουν στα εμπορικά συμφέροντα του εργοδότη".

Υπάρχει το πρόσχημα ότι οι νέοι νόμοι είναι "δίκαιοι" και απευθύνονται εξίσου προς εργοδότες και εργαζόμενους, αλλά το αποκαλούμενο "επίπεδο γήπεδο" είναι ανέφικτο, όταν η ισχύς των μεγαλοεταιριών δημιουργεί "λακκούβες" εναντίον του κάθε εργαζόμενου σε κάθε ατομικό συμβόλαιο εργασίας, χωρίς την παρουσία των συνδικάτων που υπερασπίζονται τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα των εργαζομένων.

Αυτή η εκτεταμένη επίθεση κατά των εργαζομένων και των συνδικάτων τους επιφορτίζει το κομμουνιστικό κίνημα με νέες υποχρεώσεις. Απαιτεί τη χρησιμοποίηση νέας εξελιγμένης και ποικιλόμορφης τακτικής στην πορεία της κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης. Στον αγώνα των λιμενεργατών της Αυστραλίας εμφανίστηκαν πολλά καινούρια χαρακτηριστικά.

Ενα μείζον χαρακτηριστικό υπήρξε η διοργάνωση πλατιών πικετοφοριών. Δεκάδες χιλιάδες λαού ενώθηκαν με τους πικετοφόρους στις πύλες των λιμανιών. Οι περισσότεροι δεν είχαν ποτέ παρόμοια δραστηριότητα. Μέλη από άλλα συνδικάτα έκαναν στάσεις εργασίας, για να προσχωρήσουν στις γραμμές της πικετοφορίας. Επίσης πολλές κοινωνικές οργανώσεις και ιδιώτες έδωσαν την υποστήριξή τους. Η μεταφορά φορτίων σταμάτησε αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Τίποτε παρόμοιο δεν είχε συμβεί ως τότε.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Εργατών Μεταφορών παρείχε πλήρη υποστήριξη και ξεσήκωσε τις επιμέρους οργανώσεις σ' όλο τον κόσμο, επιτάσσοντας τη λήψη μέτρων κατά των πλοίων που φορτώθηκαν με καταχρηστική (απεργοσπαστική) εργασία. Πραγματοποιήθηκαν κινήσεις αλληλεγγύης στις ΗΠΑ και πολλά συνδικάτα από παντού έστειλαν μηνύματα υποστήριξης.

Αυτές είναι πολύ σημαντικές εξελίξεις. Η 150ή επίκληση "Εργαζόμενοι όλου του κόσμου ενωθείτε" σήμερα γίνεται ορατή πραγματικότητα όπως σπανίως έγινε στο παρελθόν. Οι εργαζόμενοι όλων των χωρών σήμερα βλέπουν ότι αντιμετωπίζουν τον ίδιο εχθρό, τις ίδιες ανηλεείς πολιτικές και τις ίδιες δραστικές συνέπειες. Οι εργαζόμενοι των διαφόρων χωρών αναγνωρίζουν σήμερα τα κοινά συμφέροντά τους.

Πρέπει να επισημανθεί επίσης ο ρόλος των δικτύων πληροφόρησης και του Internet στη διάδοση ειδήσεων και λεπτομερειών από τους αγώνες καθώς και στο κάλεσμα για παγκόσμια αλληλεγγύη. Το κομμουνιστικό κίνημα, μέχρι στιγμής, έχει καθυστερήσει να κάνει χρήση αυτού του ΜΜΕ.

Στη μάχη για την κατάχτηση της κοινής γνώμης η σπουδαιότητα του ελέγχου των τηλεοπτικών καναλιών από ιδιώτες δεν μπορεί να αγνοηθεί. Πλην, όμως, ακόμη κι εδώ, στην ανάγκη τους να πουλήσουν πληροφόρηση "αυτοστιγμεί και επί τόπου", ακόμα και τα αντιδραστικά τηλεοπτικά συνεργεία έσπευσαν στον τόπο του αγώνα των λιμενεργατών, μετέδωσαν το μέγεθος των πικετοφοριών, τη συμπεριφορά και τις ομιλίες των συνδικαλιστικών στελεχών, καθώς και την αλληλεγγύη των άλλων οργανώσεων, στέλνοντάς τα μέσα στα σαλόνια των σπιτιών ολόκληρης της χώρας.

Προς το παρόν, το Ναυτικό Συνδικάτο Αυστραλίας έχει κερδίσει την επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων εργατών, αλλά είναι επίσης καθαρό ότι οι εργοδότες και η κυβέρνηση δεν έχουν εγκαταλείψει τα σχέδιά τους να δαμάσουν και να εκφοβίσουν την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμη και αν αυτό σημαίνει (όπως έχει ήδη συμβεί) καταπάτηση των νόμων της χώρας.

Για μακρό χρονικό διάστημα πολλοί, μεταξύ των οποίων και αριστεροί ισχυρίζονταν ότι ο διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων είναι θέμα του παρελθόντος και ότι η πάλη των τάξεων έχει αντικατασταθεί από τη συναίνεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Κάποιοι άλλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι και τα κομμουνιστικά κόμματα ανήκουν στο παρελθόν και είναι άχρηστα.

Αυτές οι ιδέες αποδεικνύονται σήμερα λανθασμένες. Οι αγώνες που γίνονται σήμερα με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα φανερώνουν ότι οι ιδέες αυτές είναι εσφαλμένες.

Ο ρόλος των κομμουνιστικών κομμάτων και της μαρξιστικής ανάλυσης είναι απαραίτητος. Ο σοσιαλισμός επικράτησε και οικοδομήθηκε μόνο εκεί που τα κομμουνιστικά κόμματα μπήκαν επικεφαλής των επαναστατικών μαζών.

Η ενδυνάμωση των κομμουνιστικών κομμάτων αποτελεί, ως εκ τούτου, επείγουσα ανάγκη, καθώς και η εξύψωση του ιδεολογικού επιπέδου των κομματικών μελών και όλων των ταξικά συνειδητοποιημένων εργαζομένων. Η οικοδόμηση του κόμματος, η καλύτερη χρήση της προπαγάνδας και άλλα πολύ περισσότερα, είναι οι άμεσες υποχρεώσεις που μας περιμένουν.

Διεθνής συνοχή, κοινή, ενωμένη δράση των κομμουνιστικών κομμάτων αποτελούν επείγουσα αναγκαιότητα σήμερα παρά ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Είναι ξεκάθαρο ότι τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων όλων των χωρών δημιουργούν μια μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και δυνατότητα κοινής δράσης διεθνώς, ενισχύοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων όλου του κόσμου, αλλά και μεταξύ συνδικαλιστικών ομοσπονδιών και διεθνιστών. Αυτό θα γίνει ένας παράγοντας με αυξανόμενη σπουδαιότητα στους επερχόμενους αγώνες των εργαζομένων πολλών χωρών.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε το ρόλο των άλλων προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων και κομμάτων. Πράγματι υπάρχουν αληθινές δυνατότητες για πλατιές συμμαχίες.

Η επιθετικότητα του παγκόσμιου κεφαλαίου, η επίθεσή του επάνω στα από μακρού κεκτημένα και με σκληρούς αγώνες κερδισμένα δικαιώματα, οι ιμπεριαλιστικές απόπειρες να ανατρέψουν και να καταρρίψουν την κυριαρχία και ανεξαρτησία εθνών - μέχρι σημείου αντικατάστασης ακόμη και αστικοδημοκρατικών καθεστώτων με ολοφάνερα απροκάλυπτη ή κάπως κεκαλυμμένη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου - αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν νέα κέντρα επαναστατικής δραστηριότητας στο άμεσο μέλλον.

Κατά την άποψή μας, ο επόμενος αιώνας θα φέρει νέες επαναστατικές καταιγίδες και ο σοσιαλισμός θα επανακτήσει τον ιστορικό του βηματισμό.

Εν τω μεταξύ οι αγώνες που μας περιμένουν απαιτούν καλύτερη ηγεσία, καλύτερη οργάνωση, περισσότερο συνεπή και μαχητική δράση.

Η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη πραγματικότητα στον κόσμο σήμερα και προχωρεί προς την κορύφωσή της.

Είναι ολοκάθαρος ο δεσμός μεταξύ των οικονομικών επιθέσεων που συσσωρεύει σήμερα ο καπιταλισμός και των προσπαθειών να υπονομεύσει και να ακυρώσει τα δημοκρατικά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες αιώνων.

Αυτό αποκαλύπτεται με την πρόσφατη δήλωση του τέως αναπληρωτή προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, David Hale, ο οποίος μίλησε για την ανάγκη μιας "νέας μορφής παγκόσμιας κυβέρνησης", όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (WTO).

Αναφερόμενος στη διένεξη των Αυστραλών λιμενεργατών δήλωσε: "Μια δυνατή λύση... θα μπορούσε να είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ας επιχειρήσει το ΔΝΤ να σπάσει το καρτέλ (συσπείρωση) των συνδικάτων που έχει δημιουργηθεί. Αυτό φαίνεται φιλόδοξο, αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυτό ακριβώς κάνει σήμερα, μερικές χιλιάδες μίλια πιο πέρα στην Κορέα, στην Ταϊλάνδη και αλλού".

Εδώ έχουμε τη νεοαναδυόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη υπό κατασκευή.

Κατά τη γνώμη μας, τα κυριότερα θέματα που σήμερα αντιμετωπίζουμε είναι:1. Η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των υφιστάμενων αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων, και η εμμονή (απαίτηση) για "ανοιχτή κυβέρνηση".

2. Η υπεράσπιση της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας των εθνών.

3. Η υιοθέτηση πολιτικών γραμμών που προάγουν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των απανταχού εργαζομένων.

Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο εξέχοντες στόχους για τα κομμουνιστικά κόμματα, υπό τις παρούσες συνθήκες, δηλαδή ένα ελάχιστο πρόγραμμα που θα έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζόμενων και των οργανώσεών τους παγκοσμίως.