Αμέσως μετά τα καταστροφικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, το Ιράκ πρόβαλε ως στόχος των αμερικανικών δυνάμεων. Ο λόγος ουδείς... ωστόσο, το κλίμα καλλιεργούνταν τεχνηέντως εξαιτίας της γενικής ομοθυμίας, που εκφράστηκε πολύ εύγλωττα με το πρωτοσέλιδο της γαλλικής «Le Monde»... «είμαστε όλοι Αμερικανοί».

Ηρθε η περίφημη ομιλία του Μπους, αμέσως σχεδόν με τη λήξη του πολέμου στο Αφγανιστάν για να επισημανθούν οι επόμενοι στόχοι. Ιράν, Ιράκ, Συρία, ΛΔ Κορέας, Κούβα... αλλά και η Ρωσία και η Κίνα σε δεύτερο επίπεδο, «ο άξονας του κακού που απειλεί τον πολιτισμό». Μετά, εμμονή με τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Ο πρώτος στόχος. Γιατί το Ιράκ;

Απλώς γιατί συνιστά την αρχή μίας μακριάς, επώδυνης και καταστροφικής εκστρατείας αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, με την ανατροπή των υπαρχόντων ηγεσιών στη Συρία και το Ιράν, σε πρώτο επίπεδο, την ανατροπή του καθεστώτος που έχει επιβάλει η βασιλική Σαουδαραβική οικογένεια (ίσως και το διαμελισμό της μεγαλύτερης χώρας της αραβικής χερσονήσου) ακόμη και την επίλυση του Παλαιστινιακού με την αντικατάσταση των ηγετών, του Ισραήλ περιλαμβανομένου, σύμφωνα με έκθεση της δεξαμενής σκέψης Carnegie Endowment Center, όπως αναφερόταν σε πρόσφατο άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα «San Franscisco Chronicle». «Πάνω από όλα, το Ιράκ προσφέρει την ευκαιρία να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το ριζοσπαστικό Ισλάμ (σημ. όχι οι φονταμενταλιστικές ομάδες αλλά το ριζοσπαστικό Ισλάμ), εντός της έδρας του, όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκε ο κομμουνισμός στην Ευρώπη και την Ασία», συμπληρώνει στην ανάλυσή του για την αμερικανική πολιτική και ο Χιούζ Γουάιτ, επικεφαλής το Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας.

Εντούτοις, με μία προσεκτική έρευνα το ζήτημα της αναδόμησης όλης της περιοχής της Μέσης Ανατολής έχει τεθεί επί τάπητος επί κυβέρνησης Κλίντον, ειδικά μετά την κατάρρευση της «ειρηνευτικής διαδικασίας», όπου επισημαίνονταν ανάμεσα στις αποτυχίες της αμερικανικής στρατηγικής πολιτικής, σύμφωνα με τον Αντονι Χ. Κόρντεσμαν, επικεφαλής για ζητήματα Μέσης Ανατολής του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (CSIS - Μάης 1998!), ως πρώτη σε μία λίστα αποτυχιών, που περιλάμβανε επίσης το πρόβλημα του Ιράκ, το πρόβλημα του αφοπλισμού, την ανάγκη αναβάθμισης των αμερικανικών δυνάμεων στον Περσικό Κόλπο και φυσικά το «Ιράν και η διπλή αναχαίτιση».

Ενόσω λοιπόν, οι πολεμικοί τόνοι αρχίζουν να ανεβαίνουν επικίνδυνα το προηγούμενο καλοκαίρι, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Newsweek» της 19ης Αυγούστου, οι δεξαμενές σκέψης στην Ουάσιγκτον αναζητούν τις αφορμές για επιθέσεις κατά του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας και, όπως πολύ «σοφά» επισήμανε, τότε, Βρετανός αξιωματούχος, «όλοι θέλουν να πάνε στη Βαγδάτη. Οι πραγματικοί άντρες θέλουν να πάνε στην Τεχεράνη».

Ακολουθώντας μια αντίθετη πορεία σκέψης, ο Σάιμον Τίσνταλ, αρθρογράφος της βρετανικής «Guardian», αναρωτιόταν μεσούντος του θέρους, γιατί η Ουάσιγκτον, ενώ είναι γνωστό πλέον ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για μια επίθεση σε βάρος του Ιράκ, επιλέγει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή να διαρρήξει τις, έστω πρωτόλειες, σχέσεις της με την Τεχεράνη, αντί, όπως διατάζει η λογική, να τις ενισχύσει και να την προσεταιριστεί; Ιράν και Ιράκ, ούτως ή άλλως, δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Η απάντηση ήρθε από τον Τζον Γκαλαγουέι, που σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα, θα αποκαλύψει μυστική έκθεση του Πενταγώνου, όπου το Ιράν, η Συρία και η Σαουδική Αραβία συνιστούν τους επόμενους στόχους των ΗΠΑ, σε συντονισμό ή επέκταση της εισβολής στο Ιράκ.

Συνεπώς, δε συνιστά παρά κοινοτοπία το συμπέρασμα ότι αυτός ο πόλεμος, είναι απλώς το πρώτο στάδιο της πρωτοφανούς εκστρατείας των ΗΠΑ, όπου μετά το Ιράκ αυτές οι αμερικανικές δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν για τον ευρύτερο πόλεμο κατά όλης της περιοχής, και στο οποίο κατέληξε με ενδελεχείς αναλύσεις και το Ινστιτούτο Stratfor. Το καινούριο που προστίθεται σε αυτές τις αναλύσεις, από την εταιρία στρατηγικών αναλύσεων με στενές διασυνδέσεις με CIA και Πεντάγωνο, ότι «η ολοκλήρωσή του, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαρκέσει μια γενιά».

Επιπροσθέτως, σύμφωνα με το Stratfor, στόχος αυτού του πρώτου σταδίου, «είναι να εισαχθούν μαζικές στρατιωτικές δυνάμεις για να πιέσουν τις χώρες της περιοχής, ώστε να τις υποχρεώσουν είτε να συνεργαστούν, ή, διαφορετικά, να πραγματοποιήσουν μελλοντικά νέες στρατιωτικές συγκρούσεις», δηλαδή κυρίως τη Συρία, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία.

Σύμφωνα με το Stratfor, «αναμένουμε το Ιράν να αποτελέσει την επόμενη μεγάλη σύγκρουση, ως η μόνη χώρα που μπορεί πραγματικά να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή». Και οι πολεμικές ιαχές της Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει...

ΡΩΜΗ.--

Προς αποφυγή μιας «τρομοκρατικής επίθεσης με βιολογικά όπλα» και εξαιτίας της «διεθνούς έντασης που προκαλεί ο πόλεμος στο Ιράκ» κηρύχτηκε η Ιταλία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σύμφωνα με τη χτεσινή δημοσίευση της απόφασης στην ιταλική εφημερίδα της κυβέρνησης.

Τα μέτρα που δίνουν αυξημένες αρμοδιότητες στον προϊστάμενο της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας, Γκίντο Μπερτολάσο, πάντως, εκτός από τις διατάξεις που καθορίζουν τη λειτουργία και την ετοιμότητα των υγειονομικών υπηρεσιών περιέχουν και ρυθμίσεις που αφορούν τη συνεργασία αυτών των υπηρεσιών με την αστυνομία αλλά και τις ένοπλες δυνάμεις, προκειμένου να υπάρχει «ετοιμότητα σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος με χημικά ή βιολογικά όπλα». Η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας θα μπορεί επίσης να διατάσσει τον αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών, όπως κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών, ενώ θα γίνεται αποδέκτης διάφορων πληροφοριών από τις ανάλογες υπηρεσίες του κράτους, προκειμένου να «διαχειρίζεται έγκαιρα τις κρίσεις»...

Παράλληλα χτες και ο Ιταλός ΥΠΕΞ, Φράνκο Φρατίνι, δήλωσε ότι το γεγονός πως στο Ιράκ υπάρχουν χιλιάδες Αραβες έτοιμοι για επιθέσεις αυτοκτονίας είναι «σαφής απόδειξη ότι υπάρχει πολύ ισχυρή σύνδεση μεταξύ ισλαμιστών τρομοκρατών και του Σαντάμ Χουσεΐν»... Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε, που υπουργοί της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι έχουν κάνει λόγο για τον κίνδυνο τρομοκρατικής επίθεσης στην Ιταλία από την «Αλ-Κάιντα» και άλλες οργανώσεις.

Τελικά εν μέσω των μαζικών κινητοποιήσεων του ιταλικού λαού κατά του πολέμου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς ακριβώς θα χρησιμοποιηθούν οι αυξημένες αρμοδιότητες της Πολιτικής Προστασίας...