Μεταφέροντας στο συλλαλητήριο τους χαιρετισμούς του λαού του, που βρίσκεται σε θέση μάχης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, ο Παλαιστίνιος Ριζίκ Φουάντ, μέλος του ΠΓ του Κόμματος του Λαού της Παλαιστίνης, υπογράμμισε: «Στηρίζουμε το δίκαιο αγώνα σας, θεωρούμε ότι κάθε επιτυχία, είναι ένα σοβαρό πλήγμα για τους κοινούς εχθρούς μας. Είναι επίσης μια ενίσχυση στον αγώνα μας, ενάντια στην ισραηλινή κατοχή». Θα συνεχίσουμε, τόνισε, τον πατριωτικό μας αγώνα δίπλα στον κοινωνικό σας αγώνα, ενάντια στους εχθρούς των λαών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Οι αγώνες σας και οι αγώνες των αδικημένων λαών θα νικήσουν.
Οταν η νιότη συναντά τον αγώνα, η ελπίδα δεν μπορεί παρά να δυναμώνει...
«Ο γάμος του δολαρίου και του ευρώ φέρνει πόλεμο, φτώχεια και δυστυχία. Ο γάμος αυτός γίνεται πάνω στις πλάτες των λαών, των πολλών που παράγουν τον πλούτο, αλλά τους τον κλέβουν οι λίγοι μέσα από τα χέρια τους... Φτάνει πια!». Πρόκειται για σκέψεις που δημιουργούσε συνειρμικά το άρμα με την τούρτα που είχε πάρει από νωρίς τη θέση του στο Πεδίον του Αρεως απέναντι από εκείνο που απεικόνιζε το φίδι του ιμπεριαλισμού να κυκλώνει την υδρόγειο, αλλά τελικά να το πνίγει το γερό χέρι της εργατικής τάξης. Και λίγο παρακάτω παρακολουθούσε τα πάντα ο www.hafies.com, ένα ομοίωμα του γνωστού «Ζέπελιν». Αλλά αυτοί οι «ξεροκέφαλοι» οι κομμουνιστές δεν πτοούνται... Εντυσαν φορτηγά κι αυτοκίνητα με τα αιτήματά τους για μόρφωση, δουλιά, υγεία, ασφάλιση, δικαιώματα, ζωή.
Ξεκίνησαν από κάθε γωνιά της Μακεδονίας, της Θράκης, της Θεσσαλίας. Χιλιάδες. Αποφασισμένοι να συμμετέχουν σ' αυτό το βήμα, που θέλει να σπρώξει το κίνημα μπροστά, φέρνοντας στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες και τις σύγχρονες διεκδικήσεις του λαού. Μαζί με τους κομμουνιστές πήραν το δρόμο της καθόδου εργάτες της ΑΝΚΕΡ από τον Εβρο, ναυτεργάτες από τη Θάσο, αγρότες από κάθε γωνιά της περιοχής που παλεύουν για να διαθέσουν την παραγωγή τους και να εισπράξουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, που δίνουν τη μάχη κόντρα στις αποφάσεις της ΕΕ. Ηταν εκεί και οι εργάτες της ΔΕΗ, οι λιγνιτωρύχοι, οι λιγνιτεργάτες και οι οικοδόμοι. Φοιτητές και σπουδαστές χιλιάδες νέοι. Ταξίδεψαν άλλοι από το απόγευμα της Παρασκευής κι άλλοι από νωρίς το χάραμα του Σαββάτου. Το πρωί αντάμωσαν στο υπαίθριο πάρκιν του ΟΑΚΑ και με τα τρένα του ΗΣΑΠ έφτασαν στην Ομόνοια. Ακούραστοι, χαμογελαστοί και αποφασισμένοι να στεριώσουν και να δυναμώσουν την ελπίδα που χάθηκε, τη δύναμη του δίκιου του λαού μας. Με τα πανό και τα λάβαρα υψωμένα φωνάζοντας συνθήματα στο ρυθμό που έδιναν τα ταμπούρλα, πήραν το δρόμο για το Πεδίον του Αρεως.
Ενωμένοι, γιατί όπως έγραφε και το πανό της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, «Η λαϊκή συμμαχία και εξουσία είναι δικός μας δρόμος», γιατί με «ΚΚΕ ισχυρό είναι πρωταγωνιστής ο λαός και η νεολαία» όπως έγραφε το αντίστοιχο πανό της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά. Οι συνοικιακές και κλαδικές οργανώσεις του Λεκανοπεδίου ήταν παντού. Στην πλατεία Λαυρίου, στην Ομόνοια, στην Πατησίων. Και ενώθηκαν στο... ευρύτερο Πεδίον του Αρεως. Δυνατές φωνές, με κόκκινες σημαίες στα χέρια δημιούργησαν σκηνικό λαϊκής γιορτής. Ανθρωποι κάθε ηλικίας φώναζαν για ό,τι τους πνίγει, για ό,τι δεν ανέχονται άλλο. Για εισόδημα και εργασιακά δικαιώματα σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, για δημοκρατικά δικαιώματα, υγεία και παιδεία για όλο το λαό, για αλληλεγγύη στους λαούς που πλήττει η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Απαίτησαν το δικαίωμα στην ίδια τους τη ζωή!
Μια κόκκινη θάλασσα από την Πωγωνιανή, το βορειοδυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής χώρας, μέχρι το Ταίναρο (το πλέον νοτιοανατολικό) κατέκλυσε τους δρόμους της Αθήνας. Με δυο παράλληλες μαχητικές πορείες από το Σταθμό Λαρίσης χιλιάδες λαού, από την Ηπειρο, τη Δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο, με κόκκινες σημαίες, ευρηματικά πανό και τύμπανα, που έδιναν το ρυθμό, βροντοφώναξαν καμία ανοχή στην ανεργία και το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Το «παρών» έδωσαν ιδιαίτερα εργάτες που το τελευταίο διάστημα συγκρούστηκαν με την εργοδοσία, όπως οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας, οι εργάτες της ΒΕΚΑ, οι άνεργοι του Αγρινίου, αλλά και με την αντιαγροτική πολιτική, όπως οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Ηπείρου και οι αμπελουργοί του Μοριά, οι φοιτητές που εναντιώνονται στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης... Το μήνυμα εστάλη. Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!