Eurokinissi

Οπως ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 1 παλιά, έτσι κι αυτοί τώρα προβάλλουν το μνημόνιο ως αιτία όλων των κακών, ανασύρουν και την αντιμερκελική ρητορική και αποσπούν τη μνημονιακή πολιτική από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την εξουσία των μονοπωλίων. Για την ακρίβεια, πασχίζουν να βγάλουν το μεγάλο κεφάλαιο εντελώς έξω απ' το κάδρο των υπαίτιων για τα βάσανα του λαού, βάζοντας στη θέση του το ...νόμισμα.

Και πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς αφού την εξουσία του θέλουν κι αυτοί να διαχειριστούν, είναι κι αυτοί προσηλωμένοι στο στόχο της ανάκαμψης των επιχειρηματικών ομίλων, αυτό σημαίνει η περίφημη «παραγωγική ανασυγκρότηση», αλλά διαφωνούν με τον τρόπο που αυτή θα πραγματοποιηθεί, προκρίνοντας ως διέξοδο για το κεφάλαιο την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, «αν χρειαστεί».

Ούτε λόγος βεβαίως για αποδέσμευση απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση, εγχείρημα που «αγαπούν», κατά δήλωση του Αλ. Αλαβάνου. Απεναντίας, εκφράζουν τη λύπη τους που δεν μπορούν να υπηρετήσουν την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας εντός της Ευρωζώνης.

Και αυτοί καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους στο κεφάλαιο διαβεβαιώνοντάς το - καθώς δεν αγνοούν ότι το ευρώ παραμένει επιλογή του - πως «δεν είναι παράταξη της δραχμής, αλλά μια δύναμη με ολοκληρωμένο πρόγραμμα και σχέδιο, που έχει ως βασικό στόχο την ακύρωση της λιτότητας, της φορολεηλασίας, του ξεπουλήματος της χώρας και της εθνικής υποτέλειας».

Κι ακόμα ότι: «Η έξοδος από την Ευρωζώνη και το εθνικό νόμισμα δεν είναι αυτοσκοπός. Το εθνικό νόμισμα είναι ένα εργαλείο και ένα μέσο, το οποίο χρησιμοποιεί η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη και αρκετές χώρες ακόμη εντός ΕΕ για να έχουν αυτονομία στην οικονομική τους πολιτική, να προσφέρουν ισχυρή ρευστότητα με καλούς όρους στην οικονομία τους, να τονώσουν τις εξαγωγές, την εγχώρια παραγωγή και την "ανταγωνιστικότητά" τους».

Και αυτοί «προετοιμάζουν» το λαό ότι θα υπάρξει μια δύσκολη περίοδος θυσιών, που δήθεν θα οδηγήσει σε διέξοδο από την κρίση. Σε ορισμένα σημεία οι θέσεις τους είναι πίσω ακόμα κι απ' αυτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που δεν φημίστηκε για τη γενναιοδωρία του απέναντι στο λαό, καθώς επιφύλασσε μόνο κάποια ψίχουλα στην ακραία φτώχεια. Για παράδειγμα, ενώ εκεί διατυπωνόταν η υπόσχεση για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και αποκατάσταση της 13ης σύνταξης σε συνταξιούχους με έως 700 ευρώ σύνταξη, στη διακήρυξη της ΛΑΕ αναφέρεται: «Σταδιακή αύξηση κατώτερων μισθών και συντάξεων (...) Θα στηριχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές δαπάνες για τη δημόσια δωρεάν Παιδεία, τη λαϊκή Υγεία, τον Πολιτισμό. Θα ενθαρρυνθεί η σταδιακή αύξησή τους σε συνάρτηση με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς...»!

Κρύβουν κι αυτοί, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου μάλιστα είχαν ρόλο πρώτου βιολιού στη χειραγώγηση, ότι ο στόχος της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι ασύμβατος με οποιαδήποτε συζήτηση για κάλυψη των αναγκών ή έστω για ουσιαστική ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών. Οτι, όπως κι αν επιχειρηθεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, το μόνο βέβαιο είναι ότι απαιτεί νέες, μεγαλύτερες κάθε φορά θυσίες απ' το λαό. Υπηρετούν απ' τη σκοπιά τους έναν δρόμο ανάπτυξης πολλαπλά επιζήμιο για τα λαϊκά συμφέροντα και προσφέρουν καλές υπηρεσίες στο κεφάλαιο, συμβάλλοντας στην αναβίωση αυταπατών που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με διαλυτική επίδραση στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.