Παπαγεωργίου Βασίλης

Επιχειρώντας μάλιστα έναν ελιγμό, που τους εκθέτει διπλά ως κόμμα στρατηγικά υποταγμένο στην ΕΕ των μονοπωλίων, δήλωσε ότι θα στηρίξουν την πρόταση νόμου μόνο «στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως - έχετε δει - κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού (...) είναι ανοιχτό τι θα κάνουμε στη Βουλή, θα κρίνουμε πώς θα έρθει αυτή η πρόταση νόμου και θα υποστηρίξουμε εκείνα τα σημεία στα οποία μπορεί να υπάρξουν κοινές απόψεις»!

Ο Π. Σκουρλέτης αναφέρεται στην «ντρίμπλα» με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ξεγελάσει το λαό, καταθέτοντας πρόταση για κατάργηση ορισμένων νόμων που αφορούν στα εργασιακά κ.ά., αποκρύπτοντας όμως ότι και δίχως αυτούς οι σχετικές αντεργατικές ρυθμίσεις θα εφαρμόζονταν στο ακέραιο, αφού προβλέπονται ρητά και κατηγορηματικά στα μνημόνια.

Αυτό που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο και οι εφαρμοστικοί νόμοι είναι ένα ενιαίο πλέγμα σε βάρος του λαού και η κατάργησή τους είναι βασική προϋπόθεση ακόμα και για την ελάχιστη ανακούφισή του.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο Π. Σκουρλέτης ομολόγησε ότι δε συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ «συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ»! Ομολογεί δηλαδή αυτό που το ΚΚΕ εξαρχής επεσήμανε, ότι δε γίνεται να είσαι κατά των μνημονίων, αλλά υπέρ της ΕΕ, που τα συνέταξε προς όφελος των μονοπωλίων.

Ολα τα παραπάνω επαληθεύουν ότι η «αντιμνημονιακή» ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πέρα για πέρα δημαγωγική και πως η επιδίωξή του ήταν εξαρχής η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και η αντικατάστασή του με ένα νέο, σε βάρος του λαού. Προσπαθώντας μάλιστα να βρει άλλοθι για την πλήρη αποκάλυψη της προεκλογικής του δημαγωγίας, ο Π. Σκουρλέτης ομολογεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, επειδή διαφωνεί με «τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης».

Στριμωγμένος από τις εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι στρατηγικά τον χωρίζει χάος με το ΚΚΕ. Αυτό όμως σε τίποτα δεν τους εμπόδιζε προεκλογικά να προσπαθούν να υποκλέψουν την λαϊκή ψήφο, ζητώντας υποκριτικά συνεργασία με το ΚΚΕ, ακόμα και για το σχηματισμό «κυβέρνησης της αριστεράς».

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της αντιδραστικής ΕΕ είναι αυτή που τον φέρνει αντικειμενικά απέναντι από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Αυτό αποκαλύπτει και η θέση του για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας το περασμένο Σάββατο σε συνεδρίαση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπέβαλε ξανά τα σέβη του στην ΕΕ, διαμηνύοντας ότι «αν πράγματι η συμμετοχή της χώρας μας κινδυνεύει, ο κίνδυνος προέρχεται (...) από τη λιτότητα του Μνημονίου - και όχι από την Αριστερά».

Στο ίδιο πνεύμα και κάνοντας το άσπρο - μαύρο για να συγκαλύψει την ενδοτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Θ. Δρίτσας στο ρ/σ της ΝΕΤ δήλωσε πως «η καταγγελία (σ.σ. του μνημονίου) από μόνη της δε σημαίνει τίποτα, το ξήλωμα βήμα-βήμα των νόμων που συγκροτούν τη μνημονιακή πολιτική (...) αυτός είναι ο τρόπος υλοποίησης αυτού που με μια λέξη μπορεί να ειπωθεί ως "καταγγελία"»!

Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και για να σύρουν το λαό πιο βαθιά στην ενσωμάτωση, αλλάζουν πλήρως τα όσα έλεγαν πριν τις εκλογές και τώρα ισχυρίζονται πως δε χρειάζεται να καταργηθεί το μνημόνιο, αλλά να αλλάξουν ορισμένα από τα μέτρα που προβλέπει. Οδηγούν δηλαδή το λαό από άλλο δρόμο να δεχτεί την επαναδιαπραγμάτευση που προπαγανδίζει η τρικομματική συγκυβέρνηση και οι εργοδοτικές ενώσεις.

Εξίσου αποκαλυπτικός ήταν και ο βουλευτής και υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης στη συνέντευξή του στο περιοδικό «ΚΡΑΣ». Ευθαρσώς τάχτηκε υπέρ της «επαναδιαπραγμάτευσης», λέγοντας πως αν ήταν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα την προωθούσε για τη δανειακή σύμβαση και τους όρους του μνημονίου. Πρόσθεσε ακόμα με νόημα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ (...) αναγνώριζε ότι στις λύσεις του ελληνικού προβλήματος, εκ των πραγμάτων, διαμεσολαβεί και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν είναι ένα αυτόνομο φαινόμενο, που μπορούμε να το λύσουμε μόνοι μας».