Ηδη από όταν διανύαμε το πρώτο κύμα της πανδημίας στη χώρα, οι ειδικοί επιστήμονες προειδοποιούσαν για το δεύτερο που θα έρθει το φθινόπωρο και εξέφραζαν την ανησυχία τους για μεγαλύτερη διασπορά του ιού και δυσμενέστερη εξέλιξη της πανδημίας.

Αυτό το γνωρίζαμε. Το γνώριζε και η κυβέρνηση, που πανηγύριζε και κομπορρημονούσε για την υποτιθέμενη «ετοιμότητα» του συστήματος Υγείας, για το κράτος που δήθεν έχει ανταποκριθεί και πάρει όλα τα μέτρα, για τη «νέα σχέση εμπιστοσύνης κράτους και πολιτών». Μαζί της όμως πανηγύριζαν οι ιδιοκτήτες των επιχειρηματικών ομίλων και η μεγαλοεργοδοσία που είδαν με την πολιτική της κυβέρνησης την άμεση υλοποίηση των απαιτήσεών τους.

Και κάπου εκεί η κρατική ευθύνη για την προστασία της υγείας του λαού πήγε για άλλη μια φορά περίπατο... Ο χρόνος που κερδήθηκε με τις θυσίες του λαού, μετουσιώθηκε σε μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων, στους οποίους τώρα φορτώνεται η ευθύνη για την εξέλιξη της πανδημίας, δηλαδή στην «ατομική ευθύνη», που κλίνεται σε όλες τις πτώσεις από τα κυβερνητικά επιτελεία, μήπως και το χωνέψουμε. Δεν χωνεύεται όμως...

Το άνοιγμα του Τουρισμού έγινε με τους όρους που ήθελε το κεφάλαιο. Το ίδιο και οι όροι δουλειάς, διαβίωσης και εκπαίδευσης των λαϊκών στρωμάτων. Η κυβέρνηση ήταν αυτή που τα υλοποίησε, συνεπικουρούμενη και από τα άλλα αστικά κόμματα, που πίεζαν να μη χαθεί άλλος χρόνος, να μη χαθούν άλλα κέρδη.

Δεν μπορεί να ρίχνει ευθύνες στο λαό και τη νεολαία για τη διασπορά, στους εργαζόμενους στη βιομηχανία, στους πρόσφυγες και μετανάστες που στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μπορεί να ευθύνεται ο λαός για τη μείωση των κλινών ΜΕΘ σε σχέση με το πρώτο κύμα; Τους σχεδόν 2.000 λιγότερους μόνιμους υγειονομικούς από τις αρχές του έτους; Την έλλειψη αντιδραστηρίων στον δημόσιο τομέα; Για το ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν επιτάσσεται, αλλά επιδοτείται με πρόσθετα «δώρα»;

Μπορεί να αποτελεί «ατομική ευθύνη» η διασπορά σε μονάδες ηλικιωμένων, στα νοσοκομεία, με τους εργαζόμενους να δουλεύουν σε συνθήκες εξαιρετικής εντατικοποίησης, χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας, πολλές φορές χωρίς τη δυνατότητα να μπουν σε καραντίνα;

Η έξαρση της πανδημίας που «καλπάζει» έχει επιφέρει αύξηση των αναγκών σε κλίνες, μέσα, εξειδικευμένο και μη προσωπικό. Ξέρουμε και από τη δική μας και τη διεθνή πείρα ότι απαιτείται ενιαίο και ολοκληρωμένο σχέδιο για την πρόληψη και αντιμετώπιση της νόσου, αλλά και των οξέως και χρονίως πασχόντων από άλλα νοσήματα. Ειδικά στην Αττική.

Το ξέρει όμως και η κυβέρνηση, που αφού δεν έκανε ό,τι όφειλε 7 μήνες τώρα, παραδέχεται ότι το σύστημα Υγείας δέχεται πίεση, που μάλλον δεν θα την αντέξει, οπότε τα «κεφάλια μέσα» και μία από τα ίδια, λες και οι εξελίξεις ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία, λες και δεν υπήρξε το πρώτο κύμα. Θα τα χρεώσει πάλι στην ατομική ευθύνη εφαρμογής των νέων περιοριστικών μέτρων...

Δεν βλέπουν καμία κρατική ευθύνη στην παντελή έλλειψη στοιχειώδους σχεδίου αντιμετώπισης των κρουσμάτων, με τις παλινωδίες τους να τις πληρώνουν τώρα ασθενείς και υγειονομικοί. Κρούσματα πάνε κι έρχονται σε νοσοκομεία της Αττικής για να βρεθεί ένα κρεβάτι συνέχισης της νοσηλείας τους, για να φεύγουν τελικά περιπατητικοί κάποιοι από αυτούς στο σπίτι! Κλινικές covid ανοίγουν χωρίς να πληρούν όλες τις προϋποθέσεις, απουσία κρεβατιών ΜΕΘ και του αντίστοιχου εξειδικευμένου προσωπικού. Αλλες κλείνουν για να ξανανοίξουν με χειρότερους όρους, επειδή δεν μπορούν να διαθέσουν το αντίστοιχο προσωπικό. Δεκάδες άνθρωποι περιμένουν στα Επείγοντα των νοσοκομείων, πολλές φορές σε ακατάλληλους χώρους, για να κάνουν το τεστ, είτε επειδή νοσούν είτε επειδή το ζητούν οι εργοδότες.

Οι υγειονομικοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή δουλεύουν ατελείωτες ώρες, με «εντέλλεσθε» για υπερεφημέρευση και μετακινήσεις, κάποιοι απλήρωτοι, προσπαθώντας να οργανωθούν μπροστά στο αλαλούμ που επικράτησε και την κωλυσιεργία των διοικήσεων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, υγειονομικοί που διεκδικούν δέχονται απειλές και ποινές, κλήσεις σε απολογία, όπως έγινε πρόσφατα και χωρίς σοβαρή αφορμή με γιατρό στον «Ευαγγελισμό», γιατί «τόλμησε» να απαιτήσει από τον αναπληρωτή διοικητή ενίσχυση του τμήματος με προσωπικό και μέσα.

Κυβέρνηση και αστικά κόμματα φέρουν ακέραια την πολιτική ευθύνη για ό,τι συμβαίνει και θα συμβεί στο μέλλον. Δεν μπορεί να έχουμε πλέον εμπιστοσύνη στην κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας. Η πολιτική των ΣΔΙΤ, που και μέσα στο καλοκαίρι διαφήμιζαν, των ιδιωτικών δωρεών με το «αζημίωτο», η λογική του κόστους - οφέλους στη δημόσια Υγεία απέτυχε.

Δεν δίνουμε συγχωροχάρτι στον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο δεν... «λογαριάστηκε» ποτέ (κατά το περιβόητο «θα λογαριαστούμε μετά»), αλλά κυρίως συντάχθηκε με την κυβερνητική πολιτική, η οποία αποτελεί συνέχεια της δικής του. Γι' αυτό και σήμερα που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και θυμήθηκε να βγει τάχα στα κάγκελα, δεν λέει κουβέντα για την ουσία αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία υπηρέτησε και ως κυβέρνηση.

Δεν δίνουμε συγχωροχάρτι ούτε και στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Πάει πολύ να εμφανίζονται ως υπερασπιστές του ΕΣΥ όλοι αυτοί που έκλεισαν νοσοκομεία και δημόσιες δομές, αυτοί που το εμπορευματοποίησαν και το παρέδωσαν στα νύχια των «αρπακτικών» των μονοπωλίων της Υγείας.

Η ΟΕΝΓΕ και σωματεία των υγειονομικών έχουν προειδοποιήσει τον λαό, έχουν διαμορφώσει αιτήματα για άμεση βελτίωση της κατάστασης, για την υπεράσπιση της υγείας του λαού. Για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για ανάπτυξη των απαιτούμενων κρεβατιών ΜΕΘ, για την εξασφάλιση όλων των απαραίτητων μέσων ατομικής προστασίας, τον έγκαιρο και τακτικό μοριακό έλεγχο σε χώρους δουλειάς και συγχρώτισης, στους υγειονομικούς, για την ασφαλή λειτουργία των σχολικών και πανεπιστημιακών μονάδων, για την καθολική επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας.

Τώρα χρειάζεται οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα λαϊκά στρώματα να οργανώσουν τη δράση τους στα σωματεία, στους συλλόγους, να διεκδικήσουν τις σύγχρονες ανάγκες σε κόντρα με την κυβερνητική πολιτική, τα αστικά κόμματα, την εργοδοσία, τα τσιράκια τους, ξεπερνώντας τους εκβιασμούς και τα εμπόδια στη συνδικαλιστική και μαζική δράση.

Αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, ότι το καπιταλιστικό κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες του λαού σε Υγεία και Πρόνοια, αφού αυτές προσκρούουν στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Με την οικονομική κρίση να βαθαίνει, οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα για άλλη μια φορά, όπως και στην ανάπτυξη, ακόμα και με τη ζωή τους, που κυβέρνηση και αστικά κόμματα παίζουν κορόνα - γράμματα. Είναι όλοι τους ταγμένοι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που μόνο δεινά φέρνει για την εργατική τάξη και τον λαό και που δεν παίρνει άλλη γιατρειά από την ανατροπή του.