Ενα «τυπικό» βήμα για τη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής ζούγκλας της διά βίου μάθησης έκανε, χτες, το υπουργείο Παιδείας, με τη «μοιρασιά» αδειών σε 30 κολέγια, τα οποία αποκτούν, ουσιαστικά, την «ταμπέλα» του ιδιωτικού πανεπιστημίου, σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία 36/05, που έχει ενσωματωθεί στο Ελληνικό Δίκαιο. Πρόκειται για μια «τυπική» διαδικασία, που διευκολύνει ν' ανοίξει ο δρόμος για μια εκπαιδευτική αγορά, απ' την οποία ο σπουδαστής και ο εργαζόμενος, για μια ζωή, θα πρέπει να αγοράζει πτυχία, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις κ.ά., για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του εργοδότη.

Αναφέρουμε τα «απαραίτητα», πριν περάσουμε στην ουσία: Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, χτες, σε συνέντευξη Τύπου υποστήριξε ότι βάζει «κανόνες» ...ξεκαθαρίζοντας τα «καλά» απ' τα «κακά» κολέγια. Οι «καινούριες» άδειες δόθηκαν με βάση τις διατάξεις του πρόσφατου νόμου 3848/10 (πολυνομοσχέδιο για την πρόσληψη εκπαιδευτικών κ.ά.) και τη σχετική υπουργική απόφαση. Ο έλεγχος έγινε από το ΕΚΕΠΙΣ και κριτήρια αδειοδότησης ήταν η οικονομοτεχνική βιωσιμότητα, το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών, τα προσόντα των διδασκόντων, οι κτιριακές εγκαταστάσεις κ.ά. Το αναλυτικό πρόγραμμα πρέπει να είναι εγκεκριμένο απ' το δημόσιο ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο που συνεργάζεται ο κολεγιάρχης.

Υπενθυμίζουμε ότι η ΝΔ λίγο πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχε νομιμοποιήσει 40 κολέγια. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σ' ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, ανακάλεσε τις άδειες και διαμαρτυρήθηκε «επί της διαδικασίας». Χτες το υπουργείο Παιδείας «ξαναμοίρασε» τις άδειες σε 30 κολέγια, προχωρώντας σ' ένα πρώτο «ξεκαθάρισμα» στο χώρο των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης.

Η υπουργός, άλλωστε, είπε ότι οι νέοι «κανόνες» ισχύουν γι' αυτούς που «παίρνουν την ευθύνη και την επιλογή να επενδύσουν και να λειτουργήσουν στο χώρο της μεταλυκειακής εκπαίδευσης». Είναι ξεκάθαρο, πια, ότι η εκπαίδευση είναι θέμα «επένδυσης» και μόνο, απ' το δημόσιο πανεπιστήμιο μέχρι το τελευταίο κέντρο κατάρτισης που πουλάει ...μεταπτυχιακά σε τιμή ευκαιρίας. Η επιχειρηματική κόντρα των κολεγιαρχών, άλλωστε, έχει ήδη ξεκινήσει. Ο σύνδεσμος των κολεγιαρχών πανηγυρίζει, ενώ άλλοι κολεγιάρχες διαμαρτύρονται, γιατί «κόπηκαν». Σημειώνουμε, δε, ότι, ανάμεσα στα κολέγια που πήραν άδεια, υπάρχουν και ορισμένα με εμπορική συμφωνία με αμερικάνικα πανεπιστήμια.

Η υπουργός Παιδείας, χτες, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του «Ρ», επέμεινε ότι τα κολέγια που νομιμοποιούνται δεν είναι ιδιωτικά πανεπιστήμια, γεγονός που διαψεύδεται απ' την ίδια την οδηγία 36/05 που ενσωματώθηκε στο Ελληνικό Δίκαιο. Το θέμα είναι σαφές και δεν τίθεται ζήτημα ...ερμηνείας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προσπαθούσαν να βρουν «παραθυράκια» για να ξεπεραστεί το εμπόδιο του Συντάγματος που δεν επιτρέπει ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα. Η «νομιμότητά» τους, όμως, φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζει να απαιτεί το κεφάλαιο. Ετσι, το κοινοτικό ...δίκαιο υπερισχύει, αφού το άρθρο 50 της οδηγίας 36/05 που ενσωματώθηκε με σχετικό ΠΔ στο Ελληνικό Δίκαιο είναι σαφέστατο:

Στην παράγραφο 3 επισημαίνεται ότι «οι αρμόδιες ελληνικές αρχές επαληθεύουν με τον αρμόδιο φορέα στο κράτος - μέλος καταγωγής του τίτλου:

α)Κατά πόσον η εκπαίδευση στο ίδρυμα που παρέσχε την κατάρτιση έχει πιστοποιηθεί επισήμως από το εκπαιδευτικό ίδρυμα που βρίσκεται στο κράτος - μέλος καταγωγής του τίτλου.

β)Κατά πόσον οι τίτλοι εκπαίδευσης που έχουν εκδοθεί είναι οι ίδιοι με εκείνους που θα είχαν χορηγηθεί εάν η εκπαίδευση είχε πραγματοποιηθεί εξ ολοκλήρου στο κράτος - μέλος καταγωγής του τίτλου.

γ)Κατά πόσον οι τίτλοι εκπαίδευσης προσδίδουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα στην επικράτεια του κράτους - μέλους που χορήγησε τον τίτλο».

Θα υπενθυμίσουμε, για πολλοστή φορά, ότι ο κολεγιάρχης δεν είναι τίποτα άλλο από έναν έμπορο που με το σύστημα δικαιόχρησης (franchising) έχει συνάψει εμπορική συμφωνία με δημόσια ή ιδιωτικά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αρα, ο «εμπορικός αντιπρόσωπος» απ' τη στιγμή που έχει την «έγκριση» του «κεντρικού καταστήματος» αναγνωρίζεται κανονικότατα.

Με τις αναδιαρθρώσεις που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, πάντως, το θέμα των κολεγίων δεν είναι τίποτα άλλο από μια μόνο πλευρά στο παζλ της διά βίου εκμετάλλευσης. Οι απόφοιτοι των δημόσιων ιδρυμάτων, των κολεγίων, των ΙΕΚ, οι αυριανοί εργαζόμενοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη ζούγκλα της εκπαιδευτικής αγοράς, για να προετοιμαστούν για τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας.

Με το νομοσχέδιο για τη Διά Βίου Μάθηση, που βρίσκεται στη Βουλή, ο σπουδαστής θα καλείται να επιλέξει την «ατομική εκπαιδευτική διαδρομή του», μαζεύοντας πτυχία, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, που, ως σύνολο, θα αξιολογούνται απ' το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Επιπλέον, με τις αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση το πανεπιστήμιο θα έχει αυτοτέλεια και θα λειτουργεί σαν «ανταγωνιστική» επιχείρηση στην αγορά.

Η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη: Φτιάχνουν μια εκπαιδευτική αγορά προθάλαμο εκμετάλλευσης, επιδιώκουν να κατασκευάσουν μια στρατιά ευέλικτων εργαζομένων που θα κυνηγάει, μια ζωή, κάθε είδους «χαρτιά», για να επιβιώσει. Θέλουν και ως σπουδαστές και ως εργαζόμενοι να έχουμε ως κριτήριο τις απαιτήσεις του εργοδότη. Το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο για το κεφάλαιο. Ενα εργαλείο στο οποίο θα κατατάσσονται, σε μια κλίμακα, οι εργαζόμενοι, ώστε ο εργοδότης να διαλέγει τον κατάλληλο, στην κατάλληλη τιμή.