Αν έπρεπε να κρατήσω ένα φυλαχτό από τους Κατσιμιχαίους, θα ήταν η στροφή ενός παλιού τραγουδιού τους: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα, που δεν είναι συνήθεια μοναχά». Τα λόγια αυτά είναι πάντα εδώ, όπως κι όλα εκείνα τα στιχάκια, από τα «Ζεστά ποτά» τους, που κεράστηκαν τον Απρίλη του 1985 και μας στοιχειώνουν ακόμη. Ηταν παράξενος εκείνος ο δίσκος, και όπως λένε οι ίδιοι, η θέση του θα μπορούσε να είναι κάπου ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, στα παραμύθια των αδελφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν. Το θέμα είναι πως κάθε φορά που σερβίρονται, αχνίζουν ακόμα. Το ίδιο φρέσκα και αρωματικά με όσα ακολούθησαν: «Οταν σου λέω...

1620 λέξεις, σελ.: 27