Είναι αδύνατον να ξεχαστεί εκείνη η γυναίκα - κορίτσι, που γνώρισα ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι του 1998, στη χαράδρα των βασανιστηρίων της Μακρονήσου. Εκείνη που περιλαμβανόταν στις «100 πιο επικίνδυνες γυναίκες», όταν βρισκόταν στην άλλη εξορία της, στο Τρίκερι. Η πρώτη εντύπωση που μου έκανε αυτό το αέρινο πλάσμα, με το λευκό πάνινο καπελάκι για προστασία από τον καυτό ήλιο, ήταν ότι όσα φρικτά και τρομακτικά διηγιόταν, τα συνόδευε μ' ένα συνεχές χαμόγελο. Μιλούσε για το σκοτάδι που έζησε, με ένα πρόσωπο ήρεμο και ολόφωτο. Απέναντί μου ήταν η Αλέκα Παΐζη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου, που σαν σήμερα, το 2009, «έφυγε» από τη ζωή. Το έχω ξαναγράψει εδώ, οι δικοί μας «άγιοι» δεν...