Η κυρία Σόνα Αουερμπαχ είναι, πράγματι, κυρία! Δεν έπεσε πάνω στους ήρωές της να τους κατασπαράξει και να τους εκμεταλλευτεί. Δεν έφτιαξε ένα φθηνό έργο. Εσκυψε πάνω στους ήρωές της, με μεγάλο σεβασμό, για να ακούσει το βουβό κλάμα τους, την ανάσα τους, το χτύπο της καρδιάς τους. Ενα, δε, πλάνο, της πολύ όμορφης ταινίας της, και όχι μόνον ένα, βέβαια, διαθέτει τον ίδιο λυρισμό, την ίδια ποιητική συμπύκνωση και αξία, που διαθέτει ο στίχος του Ελύτη «με την πρώτη σταγόνα της βροχής», ας πούμε. Είναι το πλάνο, που η μητέρα χαϊδεύει το μεγάλο δάκτυλο από το δεξί πόδι του γιου της. Η εικόνα αυτή, και όχι μόνον αυτή, είναι μια μοναδική κινηματογραφική ποιητική κραυγή τρυφερότητας. Είναι ευτυχία...