Μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες η σημερινή. Ζεστή, βαρετή, σχεδόν ανυπόφορη. Τα σεντόνια τσαλακωμένα από τον ύπνο, που δεν εδέησε να μας επισκεφτεί, ο ανεμιστήρας αγκομαχάει. Στριφογυρίζει και συνεχίζει τη σισύφεια αποστολή του. Οι τοίχοι καίνε, το ψυγείο βαριανασαίνει, μόνη μας παρηγοριά είναι το μπαλκόνι. Αλίμονο. Τα λουλούδια λιπόθυμα μοιάζουν, όσο νερό κι αν τους ρίξεις δε συνέρχονται. Ο ήλιος, καυτός, ανελέητος, εχθρικός, σε θέση μάχης πυρπολεί τα πάντα. Σπίτια, δρόμους, πεζοδρόμια, διαβάτες και, αδιάκριτος όπως γίνεται αυτό μήνα, δε διστάζει να εισχωρήσει μέσα στις ανθρώπινες σκέψεις τρελαίνοντάς τες. Καίει τις επιθυμίες, θρυμματίζει ακόμα τα όνειρα. Ξαναμπαίνουμε μέσα, δεν αντέχεται η...