Διαβάζοντας κανείς τα αφιερώματα στον Τύπο (ανεξάρτητα από ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές προτιμήσεις της κάθε εφημερίδας) για τα δέκα χρόνια από την κατάρρευση της «Lehman Brothers», συμπεραίνει ότι η συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση που ζήσαμε την τελευταία τουλάχιστον οκταετία ήταν αποτέλεσμα της απληστίας μιας σειράς τραπεζικών και χρηματιστικών ομίλων, που για τα bonus των καλοπληρωμένων στελεχών τους δεν δίστασαν να παρασύρουν το διεθνές οικονομικό σύστημα σε δίνη. Αλλού, πάλι, διαβάζουμε ότι από τη δεκαετία του '80 και μετά, οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος ήταν ανεδαφικές και έσπρωχναν τις κυβερνήσεις σε υποχωρήσεις που ζημίωναν την οικονομία. Επομένως, «για τη χρεοκοπία της Ελλάδας πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι συνδικαλιστές με τα συνεχή παράλογα αιτήματά τους, τα οποία στήριζαν οι δημοσιογράφοι και ικανοποιούσαν οι πολιτικοί. Βρήκαν κι έκαναν και συνεχίζουν». Τέτοιες απόψεις, που ακούγονταν κατά κόρον τα πρώτα χρόνια της κρίσης, επανέρχονται τώρα με δριμύτητα, μαζί με διάφορες εκτιμήσεις για την αβέβαιη πορεία της οικονομίας και τον κίνδυνο μιας επόμενης κρίσης. Ο στόχος είναι προφανής: Απ' τη μια να κρυφτούν πίσω από τα «golden boys» οι πραγματικοί ένοχοι των κρίσεων, δηλαδή το κεφάλαιο, το κυνήγι του κέρδους, η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα. Κι απ' την άλλη να ενοχοποιηθούν οι διεκδικήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, που συνθλίβονται στον καπιταλισμό και φέρνουν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη για ανατροπή του, ως τη μόνη διέξοδο για να απαλλαγεί ο λαός από τις κρίσεις και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του.