Την άνοιξη του 1950, οι τελευταίοι οκτώ αντάρτες από τη Ρούμελη και τ' Αγραφα, της ομάδας που τον Σεπτέμβρη πήρε εντολή να μείνει πίσω και να οργανώσει την έξοδο των άλλων διάσπαρτων ομάδων του ΔΣΕ, φτάνουν κοντά στα σύνορα με την Αλβανία (την πορεία τους περιγράφει αναλυτικά ο Τάκης Ψημμένος στο βιβλίο του «Αντάρτες στ' Αγραφα»). Παραθέτουμε τη συμπληρωματική μαρτυρία του Γιώργη Μωραΐτη, στις «Αναμνήσεις ενός Αντάρτη»:

«Απόγευμα 9 Μάη 1950. Επέτειος της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης. Κι ο νους μας πάει στον Μεγάλο. Στον Στάλιν.

Κόντευε να νυχτώσει. Είμαστε ακριβώς απέναντι από την Αετομηλίτσα (...) Ακολουθούμε τη ρεματιά. Βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στον αυχένα (...) κανένας μας δεν ξαναπέρασε από δω (...) μπροστά μας σε ευθεία γραμμή πρέπει να 'ναι τα σύνορα. Αγνωστο όμως το τι παρεμβάλλεται ανάμεσα.

Σα να μη μας έφτανε η αγωνία απ' όλα αυτά, μας ήρθε κι άλλο κακό (...) παραμέρισα απ' το δρόμο απ' το φόβο μην τον έχουν ναρκοθετημένο. Προχωρούσα παραδίπλα, προσεχτικά. Και παραλίγο να την πατήσω... Οι νάρκες είχαν τοποθετηθεί έξω από τον δρόμο. Ο Ζήσης, που ερχότανε πίσω μου, ειδικός, του μηχανικού, κι έμπειρο μάτι. Μέσα στο χορταράκι είδε το συρματάκι κι ορμάει. Καθώς ήμουν να κάνω το βηματάκι. Με πιάνει απ' τις πλάτες και με τραβάει πίσω. "Κοίτα", δείχνει. "Εδώ τις βάλανε". Με γλίτωσε (...) αράξαμε εκεί, σε μια μεγάλη πατουλιά στρωτού κέδρου σαν κρεβάτι... Και βρεγμένοι, ξεβρεγμένοι, πλαγιάσαμε ως το πρωί. Κάτω απ' το "στρώμα" μας το νερό της βροχής ποτάμι...

Οταν βγήκε ο ήλιος, προσεχτικά σκαρίσαμε. Ημασταν στη "νεκρή ζώνη". Δεν υπήρχε ψυχή. Ούτε εχθρός ούτε κίνδυνος (...) από γάζες, βαμπάκια και άλλα κατάλοιπα καταλάβαμε πως εκεί ήταν δικό μας νοσοκομείο. Καθίσαμε "λούφα" ως το απόγευμα. Υστερα με αραιές αποστάσεις πήραμε τον ανήφορο. Βγήκαμε στην κορυφογραμμή. Εκεί ήταν τα σύνορα. Είδαμε τη μια πυραμίδα στη δεξιά μεριά. Υστερα είδαμε και την άλλη, απ' την αριστερή μεριά. Ηταν κάτω από το 2.520 του Γράμμου. Η τύχη μας χαμογελούσε.

10 Μάη 1950. Ημερομηνία αξέχαστη. Στο σύνορο με Αλβανία ώσπου να δύσει ο ήλιος. Η χαρά μας τρελή. Βγήκαμε ζωντανοί. Υστερα από έναν τρίχρονο ένοπλο αγώνα. Ενώ κανονικά πολλές φορές έπρεπε να είχαμε σκοτωθεί (...) Ανάμεικτα όμως ήταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας αυτή την ώρα που ακόμα πατούσαμε ελληνικό χώμα. Χαρά που ζήσαμε και θα μπαίναμε σε λίγο στη φιλόξενη γειτονική Λαϊκή Δημοκρατία. Μα και μεγάλη θλίψη που φεύγαμε απ' την πατρίδα μας (...) Ολη η σκέψη μας θα 'ναι στην Ελλάδα και στο λαό μας. Και η υπόσχεση να ξαναρθούμε...».