«Ως καθολικό πρόγραμμα εφάπαξ πληρωμής, που δεν στοχεύει σε κάποια επιμέρους ευάλωτη ομάδα (υπάρχουν εξειδικευμένα τακτικά προγράμματα για αυτόν το σκοπό), το κοινωνικό μέρισμα ακολούθησε τις αρχές των προγραμμάτων Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και αξιολόγησε τους πολίτες στη βάση της ευημερίας τους ως νοικοκυριό (...) καθώς είναι κοινά αποδεκτό ότι τα άτομα που ζουν κάτω από την ίδια στέγη κατά κανόνα μοιράζονται τους ίδιους πόρους και έξοδα, επωφελούνται των οικονομιών κλίμακας στην κατανάλωση και συνεπώς βιώνουν το ίδιο επίπεδο ευημερίας». Αυτά διευκρινίζει το υπουργείο Οικονομίας στον απολογισμό του για το περιβόητο «κοινωνικό μέρισμα», προσθέτοντας ότι η αξιολόγηση του βιοτικού επιπέδου των νοικοκυριών έγινε «χωρίς να εξαιρεθεί κανένα είδος εισοδήματος ή χρηματικής ενίσχυσης προκειμένου να ωφεληθεί μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης». Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω είναι ενδεικτικά για το τι σημαίνουν οι μηχανισμοί διαχείρισης της φτώχειας που στήνει η κυβέρνηση στα «πρότυπα» της ΕΕ: Η «ψιλή κρησάρα» και η αναδιανομή της φτώχειας ανάμεσα σε φτωχούς και εξαθλιωμένους βαφτίζονται «δικαιοσύνη» και τα εφάπαξ ψίχουλα θα πέφτουν ίσα για να κρατιούνται τα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά νοικοκυριά «μια ανάσα» μακριά από την απόλυτη εξαθλίωση. Και δεν είναι μόνο αυτό, αφού η κυβέρνηση λέει επιπλέον ότι τα δεκάδες χιλιάδες σπίτια όπου ένας εργαζόμενος ή ένας συνταξιούχος αγωνίζονται με το πενιχρό τους εισόδημα να συντηρήσουν ολόκληρη οικογένεια, γονείς, παιδιά ή και εγγόνια, που εξ ανάγκης ζουν κάτω από την ίδια στέγη, θεωρούνται περίπου προνομιούχοι (!) αφού απολαμβάνουν ...οικονομίες κλίμακας.