Οποιος - κι όποιας ηλικίας κι αν είναι - αγωνίστηκε, πόνεσε, διάβασε, άκουσε από τους παλιότερους για τους αγώνες, τα πάθη, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις χαμένες προσδοκίες του λαού μας στο διάβα του 20ού αιώνα, δεν πρέπει να χάσει την παράσταση -προσκύνημα του θεάτρου «Στοά» στον αλησμόνητο Μποστ. Το μεγάλο Ελληνα σατιρικό, το γνήσια λαϊκό, δαιμόνιο δημιουργό, ο οποίος σημάδεψε ανεξίτηλα με την πρωτότυπη, πολύτροπη τέχνη του, το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο Μποστ, με το χρωστήρα, το σκιτσογραφικό πενάκι και τη θεατρική πένα του υπήρξε μοναδικός στο είδος του. Και τα δημιουργήματά του, καθρεφτίσματα της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Μιας «Ψωροκώσταινας» ανάλογης με εκείνη του 19ου αιώνα, την οποία καυτηρίασαν οι «προπάτορες» της σάτιρας του Μποστ, λ.χ. ο Χουρμούζης και ο Καπετανάκης. Μιας Ελλάδας με «πειναλέοντα» λαό, γελοιωδώς αστοιχείωτη μικρoαστική τάξη και ξενόδουλους ηγέτες που καμώνονταν τους εθνικούς «σωτήρες». Αυτή την Ελλάδα διακωμώδησε ο Μποστ με τα σκίτσα, τις ζωγραφιές, την έμμετρη δραματουργία του και τη διαβολική, σχεδιασμένα ανορθόγραφη γραφή του. Βαθύτατα λαϊκή ψυχή και φλέβα ο Μποστ, για να αντέχει - όχι μόνο ο λαός αλλά και ο ίδιος - τα βάσανα, τα στραβά κι ανάποδα αυτού του τόπου, διάλεξε την «οδό» της σάτιρας. Μιας σάτιρας, έντονα αλλά έμμεσα πολιτικής, εκπληκτικά ευφρόσυνης, παρηγορητικής αλλά και αυτογνωσιακής, με δηλητηριώδες αλλά και γεμάτο ευγένεια και λεπτότητα χιούμορ. Σάτιρα, που με την ελευθερία της υπερρεαλιστικής πλοκής της, τους ελληνικά γκροτέσκους «ήρωές» της, τη χυμώδη γλώσσα της και την άκρα γελοιοποίηση του «καθαρευουσιανισμού» και του «κοσμοπολιτισμού», συμπύκνωνε και αποκάλυπτε - σε όλο του το μεγαλείο - το χάλι και τον παραλογισμό της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, «θραμμένος» από τα νιάτα του με τη δημιουργία του Μποστ, γνώστης και λάτρης της, θέλησε (και αυτό είναι προς τιμή του) να γιορτάσει τα 30χρονα της «Στοάς» - ενός θεάτρου με ανεκτίμητη προσφορά στην προβολή της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας - με αφιέρωμα σ' αυτόν τον κορυφαίο εκφραστή του λαϊκού θεάτρου. Ο Θ. Παπαγεωργίου με το αφιέρωμά του πέτυχε πολλαπλά: Επέλεξε «διαμάντια» της μποστικής δημιουργίας. Τα συνέδεσε ευφυώς ως ενιαίο έργο, γράφοντας ο ίδιος τις κειμενικές «γέφυρες», ακολουθώντας σεβαστικά και πιστά το σατιρικό στόχο, ήθος και ύφος και το γλωσσικό «κώδικα» του Μποστ. Σκηνοθέτησε μια γνήσιου μποστικού ήθους παράσταση. Μας προσφέρει ευφρόσυνη θεατρική απόλαυση, χορταστικές εκρήξεις γέλιου, με ανάπαυλες μελαγχολικής, στοχαστικής ειρωνείας για μια Ελλάδα που ήταν - κι ίσως είναι ακόμα - για γέλια και για κλάματα. Δίδαξε αποτελεσματικά στον πολυμελή θίασο το δυσκολότατο υποκριτικό «μείγμα» που απαιτεί το μποστικό θέατρο, με βασικά συστατικά του την αμεσότητα, την αλήθεια, το λαϊκά πνευματώδες χιούμορ, την γκροτέσκα διακωμώδηση των προσώπων. Αριστα επεξεργασμένο υπόδειγμα αυτού του υποκριτικού μείγματος αποτελεί η δική του ερμηνεία (Γιάννης). Η «ανέκφραστη» μάσκα του, ο αφτιασίδωτος θεατρικά λόγος του συνόψισε, «ζωγράφισε» ποικίλες γελοίες πλευρές του ανδρικού γένους των μικροαστών.

Η παράσταση, όμως, γέμει από απολαυστικές ερμηνείες της Λήδας Πρωτοψάλτη (Μήδεια), του Παύλου Ορκόπουλου (Ιάσων), του Δημήτρη Καραμπέτση (Πάρις), της Εύης Καμινάρη (δασκάλα), του Δημήτρη Θεοδώρου (Κύριος Ιατρού), αλλά και καλών ερμηνειών από τους Γόνη Λουκά, Ειρήνη Ράπτη, Νίκη Χατζίδου, Βέρα Χατζηιακώβου, Ευδοκία Σουβατζή, Ελένη Kουλουριώτη, Δημήτρη Καΐκη, Ηλία Κατέβα, Δέσποινα Γιαννοπούλου, Ειρήνη Χέλιου.

Το απολαυστικό σκηνικό παιχνίδι είναι και έργο του αναβιωμένου - με επιμέλεια της Λέας Κούση - του σχεδιασμένου διά χειρός του Μποστ σκηνικού και των κοστουμιών, της εύφορης και χιουμοριστικής μουσικής του Βασίλη Δημητρίου και των καλοδουλεμένων χορογραφιών της Μαρίας Αλβανού.