Το 1992 η λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση του Αφγανιστάν ανατρέπεται από τους -κατά τον Ρ. Ρίγκαν- «ιερούς πολεμιστές» και ο Μπ. Ραμπανί, αρχηγός τότε των μουτζαχεντίν, εισέρχεται τροπαιοφόρος στην Καμπούλ. Οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία, κλπ., κλπ., σπεύδουν να χαιρετίσουν «τους νικητές της πίστης και της ελευθερίας». Δικαιολογημένα, βέβαια, αφού είχαν ξοδέψει τεράστια ποσά, τα προηγούμενα χρόνια, για την πολύμορφη ενίσχυση και τον εξοπλισμό τους.

Δεν πέρασε λίγος καιρός, όμως, και ξεσπά ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις διάφορες φατρίες και τους οπλαρχηγούς του συνονθυλεύματος των μουτζαχεντίν. Η κατάσταση δεν ευνοεί την προώθηση των αμερικανικών σχεδίων και επιδιώξεων και μπαίνει άλλο σχέδιο σε εφαρμογή. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες πακιστανικές και σαουδαραβικές, ρίχνουν το βάρος του υπέρ των Ταλιμπάν, ένα μικρό τότε φανατικό κίνημα ιεροσπουδαστών, που έδρευε στις «μαντράσες» (μουσουλμανικά σχολεία στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν, που φτιάχτηκαν κατά εκατοντάδες με σαουδαραβική κύρια χρηματοδότηση, για να στρατολογούν «μαχητές» για τους μουτζαχεντίν). Αποκαμωμένος ο αφγανικός λαός από τον πολύχρονο εμφύλιο πόλεμο βλέπει τους Ταλιμπάν ως σωτήρες και χωρίς καμιά μάχη, οι τελευταίοι μπαίνουν στην Καμπούλ, το 1994. Μαζί τους είναι και ο μισθοφόρος της CIA Οσάμα μπιν Λάντεν, με αρκετούς άλλους Σαουδάραβες, Αιγύπτιους, Υεμενίτες, κλπ, κλπ. Ο Μπ. Ραμπανί αποσύρεται στο Βόρειο Αφγανιστάν με όσους του απέμειναν πιστοί. Αμέσως, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και το Εμιράτο του Κατάρ αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση.