Δέκα χρόνια μνημονίων, δέκα χρόνια λεηλασίας της ελληνικής κοινωνίας, σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Μνημόνια που ψήφισαν και εφαρμόζουν όλα τα κόμματα που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ και λοιποί πρόθυμοι).

Μόνο το ΚΚΕ δεν λέρωσε τα χέρια του, δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο και κανένα νόμο εις βάρος των εργαζομένων. Αντίθετα, έφερε πολλές προτάσεις νόμων στη Βουλή και τροπολογίες για την προώθηση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, οι οποίες όμως όλες απορρίφθηκαν πανηγυρικά απ' όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Είπε και εξακολουθεί να λέει με εντιμότητα την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αντιστάθηκε με σθένος και αγωνίστηκε στο πλάι των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους. Εδειξε το δρόμο της συνέπειας και της αξιοπρέπειας στην ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς, όμως, όπως έδειξαν οι πρόσφατες ευρωεκλογές, μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων πολιτών έδειξε ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί και να αξιολογήσει όλα αυτά που συμβαίνουν, με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα και ανάγκες, υπερψηφίζοντας τα κόμματα των μνημονίων. Αποφασίζουν και ψηφίζουν χωρίς να έχουν ως κριτήριο την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων στη ζωή.

Αγονται και φέρονται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ ή αντίστροφα), εγκλωβισμένοι στα κάλπικα διλήμματα του δικομματισμού.

Είναι απολύτως παράλογο και αυτοκαταστροφικό να ψηφίζεις και να βγάζεις πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές αυτό το κόμμα που λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο αρχηγός του, Μητσοτάκης, με περίσσιο θράσος και κυνισμό προανήγγειλε την καθιέρωση της 7ήμερης εργασίας και μάλιστα την παρουσιάζει ως σύγχρονο και αναγκαίο μέτρο. Είναι το ίδιο αυτοκαταστροφικό να βγάζεις δεύτερο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη έχει νομοθετήσει και εφαρμόσει σε κλάδους τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», όπως την ονομάζουν, με 7ήμερα και 10ήμερα συνεχούς εργασίας. Είναι δυνατόν οι νέοι άνθρωποι να ψηφίζουν τόσο «ελαφρά τη καρδία»; Πώς άραγε ονειρεύονται τη ζωή τους, το μέλλον τους; Εχουν αποδεχθεί να είναι οι σύγχρονοι σκλάβοι; Είναι αδιανόητο τον 21ο αιώνα με την τόσο μεγάλη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, την τεράστια παραγωγή πλούτων και αγαθών, τα οποία θα έπρεπε να απολαμβάνουν όλοι, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αποδέχονται και υποστηρίζουν με την ψήφο τους αυτό που επιβάλλει η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να κατέχει δηλαδή τον πλούτο και να απολαμβάνει τα αγαθά μια ελάχιστη μειοψηφία ανθρώπων, και η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των νέων, αυτών δηλαδή που παράγουν τον πλούτο και τα αγαθά, να εργάζονται σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς (ελαστικές σχέσεις εργασίας, κατάργηση του 5ήμερου και της κυριακάτικης αργίας) με υποκατώτατους μισθούς των 200, 300 ευρώ, με απληρωσιά, χωρίς Ασφάλιση και περίθαλψη. Να αποδέχονται και να συμβιβάζονται με τη μισή ζωή, την υποκατώτατη ζωή.

Να αποδέχονται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν φόρους 22%, ενώ στους κεφαλαιοκράτες η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να μειώνει τη φορολογία επί των κερδών από το 15 στο 10%, ο δε Μητσοτάκης να υπόσχεται μείωση στο 5%.

Αυτά λοιπόν μπορεί και πρέπει να είναι τα όνειρα των Ελλήνων για το μέλλον και τη ζωή, τη δική τους και των παιδιών τους;

Κάποιοι μιλούν για ρεαλισμό. Ρεαλισμός όμως σημαίνει υποταγή σ' αυτήν τη βαρβαρότητα, και όταν γίνεται συνειδητά αποτελεί και συνενοχή.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μπορεί όμως να ισχύει κάτι τέτοιο; Τι είναι δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, η Ευρωπαϊκή Ενωση; Είναι φυσικά φαινόμενα ώστε να μην μπορούμε να αντιδράσουμε, να τα αντιμετωπίσουμε, να τα αλλάξουμε; Οχι βέβαια.

Η ιστορία της ανθρωπότητας διδάσκει το ακριβώς αντίθετο. Ολες οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων και θυσιών. Τίποτα δεν χαρίστηκε στους εργαζόμενους.

Τον νέο δρόμο και την εναλλακτική λύση απέναντι σ' αυτήν τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος δίνει το ΚΚΕ.

Και ευτυχώς για την Ελλάδα που εδώ και 100 χρόνια συνεχίζει να υπάρχει το ΚΚΕ, το οποίο με την ιδεολογία του, τους αγώνες του για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τον πατριωτισμό του και τους αγώνες του για εθνική ανεξαρτησία, αλλά και το σχέδιό του, το Πρόγραμμά του για έναν άλλο σχεδιασμό της οικονομίας και της κοινωνίας, δηλαδή το σοσιαλισμό, κρατά ζωντανή την ελπίδα που δίνει προοπτική για μια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας, όπου ο πλούτος και τα αγαθά θα ανήκουν σ' αυτούς που τα παράγουν.

Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, όλοι μας μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου και ιδιαίτερα οι αριστεροί άνθρωποι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, απογοητεύτηκαν, αλλά σήμερα πιέζονται από το ψεύτικο δίλημμα της επανόδου της δεξιάς (ψεύτικο γιατί η δεξιά πολιτική ήταν παρούσα και επί ΣΥΡΙΖΑ). Και ας δώσουμε απάντηση σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πρώτο ερώτημα:

Θα είχε συμβεί όλη αυτή η καταστροφή και η λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας αν στις εκλογές του 2015 αλλά και στις προηγούμενες είχε βγει το ΚΚΕ πολύ πιο ισχυρό; (αν είχε 15-20% και 50-60 βουλευτές)

Θα τολμούσαν να εφαρμόσουν αυτήν τη βάρβαρη πολιτική;

Δε θα μπορούσε το ΚΚΕ με αυτήν τη δύναμη να τους χαλάσει τα σχέδια;

Δεύτερο ερώτημα:

Αν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου προκύψει ενίσχυση των μνημονιακών κομμάτων, και όχι ισχυροποίηση του ΚΚΕ, αυτό θα αποτελεί βήμα προς τα εμπρός ή πισωγύρισμα;

Θα είναι νίκη του λαού ή λευκή επιταγή στην όποια κυβέρνηση προκύψει, η οποία πλέον ακάθεκτη και χωρίς εμπόδια θα συνεχίσει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική;

Η απάντηση με υπευθυνότητα και ωριμότητα σ' αυτά τα ερωτήματα δείχνει γιατί σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η ψήφος στο ΚΚΕ και η ισχυροποίησή του.

Ψηφίζω ΚΚΕ για να υπάρχει ελπίδα και προοπτική για το λαό και τη χώρα μας.