Η σκληρή μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση «Αφοί Βλάχου», έχοντας τη στήριξη του κλαδικού Συνδικάτου Τύπου και Χάρτου και την αποφασιστική συμβολή της Σωματειακής Επιτροπής του Συνδικάτου στην επιχείρηση, δεν είναι μια καινούργια υπόθεση: Υπάρχει πλούσια πείρα από τους αγώνες τους, για να βελτιώσουν τις συνθήκες και τους όρους εργασίας για όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, για να σταματήσουν το αίσχος των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων, αυτού του σύγχρονου «δουλεμπορίου» με τις ευλογίες των αστικών κυβερνήσεων και τη σφραγίδα της ΕΕ, που επιτρέπει στην εργοδοσία να εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση.

Η σθεναρή αγωνιστική στάση των εργαζομένων στην «Αφοί Βλάχου» ανάγκασε τις προηγούμενες μέρες την εργοδοσία να αποδεχτεί αιτήματα που έθεταν. Συγκεκριμένα, μια μέρα πριν από την τελευταία στάση εργασίας που είχε προκηρυχτεί για τις 26 Ιούνη, αποδέχτηκε την πρόταση για αυξήσεις στους «εργολαβικούς», να δώσει το 10% ανθυγιεινό επίδομα σε όσους εργαζόμενους δεν το παίρνουν και η νυχτερινή εργασία να πληρώνεται με 50% προσαύξηση για όλους. Ακόμα, δεσμεύτηκε το φθινόπωρο να κάνει αυξήσεις και στο μόνιμο προσωπικό, όπως και να απαντήσει στο αίτημα για απορρόφηση σταδιακά των «εργολαβικών» από την εταιρεία.

Ταυτόχρονα όμως η εργοδοσία, επιχειρώντας ακριβώς να χτυπήσει την οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων, προχώρησε στην απόλυση του συνδικαλιστή Δαμασκηνού (Μάη) Μέντη, προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής, μέλους της Σωματειακής Επιτροπής, ο οποίος εργαζόταν στην επιχείρηση ως εργολαβικός.

Η εξέλιξη αυτή, λίγες μόλις μέρες μετά την υποχώρηση της εργοδοσίας, η οποία κάτω από την πίεση του αγώνα των εργατών αποδέχτηκε αιτήματα των εργαζομένων, επιβεβαιώνει την εκτίμηση που έκανε το Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου αμέσως μετά τη συμφωνία, το οποίο καλούσε τους εργαζόμενους «σε ετοιμότητα και ενωμένοι σαν μια γροθιά να υποχρεώσουμε την εργοδοσία να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της, να απορροφήσει σταδιακά τους εργολαβικούς εργαζόμενους, ξεκινώντας από αυτούς που η σύμβασή τους λήγει μέσα στον Ιούλη», όπως τόνιζε χαρακτηριστικά.

Για τη σημαντική πείρα αυτού του αγώνα, υπό το φως και των τελευταίων εξελίξεων, ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Μάη Μέντη, τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής που απέλυσε η εργοδοσία, τον Γ. Ζ., νεότερο εργαζόμενο, ο οποίος επίσης δουλεύει στην επιχείρηση ως «ενοικιαζόμενος», και τον Θανάση Φωτόπουλο, πρόεδρο του Συνδικάτου Τύπου - Χάρτου.

Οπως μας λέει ο Μ. Μέντης, περίπου 20 από τους συνολικά 90 εργαζόμενους στην «Αφοί Βλάχου» είναι «ενοικιαζόμενοι», μέσω της επιχείρησης «Trenkwalder».

«Η φάμπρικα με τους "ενοικιαζόμενους" εργαζόμενους στην επιχείρηση άρχισε από τον Ιούλη του 2016», επισημαίνει. «Από την πρώτη στιγμή, με πρωτεργάτη τη Σωματειακή Επιτροπή, αγκαλιάσαμε τους εργολαβικούς. Με τη στάση μας, τους κάναμε να νιώσουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι "είμαστε ένα σώμα". Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από τους παλιότερους εργαζόμενους και με τον αποφασιστικό ρόλο που έπαιξε σε αυτό και το κλαδικό Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου, ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα. Σε αυτήν τη σύσφιξη βοήθησε και το γεγονός ότι στο ίδιο πόστο, στην ίδια μηχανή, εργάζονται μαζί εργολαβικοί και εργάτες με σύμβαση αορίστου χρόνου, ότι δηλαδή "βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι"».

«Από την πρώτη στιγμή», προσθέτει, «Σωματειακή Επιτροπή και κλαδικό Συνδικάτο διαμορφώσαμε το αίτημα να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα με τα "δουλεμπορικά", να βάλουμε τέλος στις διακρίσεις μεταξύ των δύο ομάδων εργαζομένων. Είχαμε πάγιο αίτημα την εξομοίωση των αμοιβών με βάση την εργασία, ανεξάρτητα από τη σύμβαση εργασίας. Αυτός ο στόχος του Συνδικάτου αφορούσε και τους εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου, καθώς οι χαμηλές αμοιβές των "ενοικιαζόμενων" αξιοποιούνται από τις επιχειρήσεις ως μοχλός πίεσης, αλλά και ως πρόσχημα, για να μην διεκδικούν ούτε αυτοί αυξήσεις».

Ο Γ. Ζ., νεότερος εργαζόμενος και αυτός ενοικιαζόμενος, μας λέει: «Από την πρώτη στιγμή διαπιστώσαμε ότι δίπλα μας είναι η Σωματειακή Επιτροπή και το κλαδικό Συνδικάτο. Οτι εδώ δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε "νέο" και "παλιό", σε αορίστου χρόνου και εργολαβικό, σε ντόπιο και μετανάστη εργάτη. Και αυτό αποδεικνυόταν κάθε στιγμή στην πράξη. Οπως τον περασμένο Γενάρη, όταν απολύθηκε - δεν ανανεώθηκε η σύμβαση - εργολαβικού που απαίτησε να πάρει τη νόμιμη άδεια. Τότε, όλοι οι εργαζόμενοι κάναμε Γενική Συνέλευση και απαιτήσαμε την επαναπρόσληψή του, πράγμα που τελικά έγινε και η σύμβασή του ανανεώθηκε. Το ίδιο έγινε και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις. Εργολαβικοί και αορίστου χρόνου δώσαμε από κοινού τον αγώνα για τις αυξήσεις, οι οποίες ειδικά για τους εργολαβικούς είναι σημαντικές».

«Δίπλα στους παλιούς εργαζόμενους», τονίζει ο Γ. Ζ., «μάθαμε τι θα πει αγωνιστική στάση μέσα στο χώρο δουλειάς. Είδαμε στην πράξη εργάτες που πάνε κόντρα στον ατομικισμό και στο δηλητήριο που διαδίδεται μέσα στην κοινωνία "να κοιτάζω μόνο την πάρτη μου"... Καταλάβαμε την αξία της κοινής πάλης, αλλά και τι σημαίνει ταξικό συνδικάτο».

Για το τι σημαίνει «ενοικιαζόμενος εργαζόμενος» και τη σημασία που έχει για την εργοδοσία, ο Μ. Μέντης προσθέτει: «Ζούμε σε κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας, κάτω από τη συνεχή πίεση ότι αύριο με τη λήξη της τρίμηνης ή εξάμηνης σύμβασης θα χάσω τη δουλειά μου. Χωρίς δικαιώματα, δίχως στοιχειώδη προστασία. Κανείς "ενοικιαζόμενος" δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του, να κάνει οικογενειακό προγραμματισμό...».

«Στον αντίποδα», εξηγεί, «οι εργοδότες μπορούν μέσω της ενοικίασης να απαλλάσσονται ό,τι ώρα θέλουν από προσωπικό, χωρίς ελάχιστο κόστος, π.χ. αποζημίωση απόλυσης. Δεν έχουν κανέναν περιορισμό, ούτε τους τυπικούς όσον αφορά στο όριο των απολύσεων».

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία που μας παραθέτουν για το οικονομικό όφελος της εργοδοσίας: «Οταν ο βοηθός μηχανής αορίστου χρόνου, με βάση τη σύμβαση των Λιθογράφων του 2009, λαμβάνει τουλάχιστον 1.200 ευρώ μεικτά, ο εργολαβικός στην ίδια θέση, για την ίδια εργασία, λαμβάνει μόλις 700 - 800 ευρώ...».

Στο ρόλο του κλαδικού Συνδικάτου αναφέρεται ο πρόεδρός του, Θ. Φωτόπουλος:«Το ζήτημα των εργολαβικών είναι από καιρό στο επίκεντρο της δράσης του Συνδικάτου. Οι εργαζόμενοι στην "Αφοί Βλάχου" βρήκαν στο Συνδικάτο αποφασιστικό συμπαραστάτη στον αγώνα τους, όπως και συνολικά στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για όλα τους τα προβλήματα, απέναντι στο μέτωπο εργοδοσίας - κυβερνήσεων - ΕΕ».

Αναφορικά με το ρόλο των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και του αντεργατικού πλαισίου της ΕΕ, επισημαίνει: «Πολλές φορές θέσαμε το ζήτημα των εργολαβικών και στο υπουργείο Εργασίας και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπεύθυνοι μας απαντούσαν ότι "αυτό γίνεται σε όλη την ΕΕ", άρα δεν μπορεί να το αλλάξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ...».

Και υπογραμμίζει: «Αρα χρειάζεται να ενισχυθεί ο δρόμος της αντίστασης και της πάλης και στο δικό μας κλάδο, αλλά και σε όλους τους κλάδους ενάντια στο αίσχος των "δουλεμπορικών". Να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων η πάλη ενάντια σε όλες τις μορφές "ευελιξίας". Και η απόλυση του συνάδελφου Μάη δείχνει ότι μπορεί οι κυβερνήσεις να αλλάζουν, αλλά οι αντεργατικοί νόμοι και συνολικά η αντεργατική πολιτική έχουν συνέχεια».

Παράλληλα, ο πρόεδρος του Συνδικάτου καταγγέλλει: «Το τελευταίο διάστημα, η εργοδοσία, σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την κοινή πάλη των εργατών στην επιχείρηση, πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι οι ενοικιαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται στα σωματεία, δηλαδή να έχουν συνδικαλιστική δράση».

«Τους απαντάμε:», ξεκαθαρίζει, «Το ποιοι συμμετέχουν στα συνδικάτα είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών. Εμείς λογαριασμό δίνουμε μόνο σε αυτούς. Δεν θα πάρουμε την άδεια της εργοδοσίας! Ωστόσο, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι την ίδια θέση απέναντι στους "ενοικιαζόμενους" και γενικά τους εργάτες με "ευέλικτη" σχέση εργασίας έχει και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο οποίος αντιμάχεται τη συμμετοχή τους στα συνδικάτα και τους αποκλείει από τη συνδικαλιστική δράση».