ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως του ξωμάχου ο αγώνας σε φέρνει καταχείμωνα δίπλα του καθώς τα τρακτέρ ξεδιπλώνουν την απόφαση της αγροτιάς να παλέψει για της γης του τον καρπό για να μη βρεθεί μπροστά στο τελειωτικό μαζικό ξεκλήρισμα.

ΠΑΝΩ στη γη μας, τέτοιο καιρό ο γερο-ζευγολάτης με τ' άλογα ν' αγκομαχάνε, τ' αλέτρι, από τα βαθιά χαράματα, πολλές φορές και με τη φεγγαράδα, «άνοιγε» το χωράφι για να ρίξει στο χώμα το στάρι και όλα τ' άλλα γεννήματα, να του εμπιστευτεί της χρονιάς το ψωμί μας.

ΠΡΩΤΕΣ αυτές καταγραφές της ζωής όταν με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου άνοιγε μέσα στου κάμπου της σποράς η ιεροτελεστία με τα χέρια σφιχτά στο χερουλάτη. Και να μπήγει το υνί βαθιά στο χώμα. Ούτε μια στιγμή δεν έπρεπε να πάει χαμένη, τα μερομήνια πίεζαν κι οι δουλιές χρειάζονται να τελειώνουν όλες στην ώρα τους. Ο γερο-ξωμάχος δεν άφηνε περιθώρια για τέτοια. Και πολλές φορές το θύμιζε θυμωμένος σ' όσους τ' αποξεχνούσαν.

ΔΕΝ ξεχνιέται το ξύλινο, αργότερα το σιδερένιο, εκείνο αλέτρι, που άνοιγε τη χέρσα γη, που την είχαν μαλακώσει τα πρωτοβρόχια. Και φέρνεις στο νου του Λευκαδίτη ποιητή τον ξωμάχο, το «Φωτεινό το Ζευγολάτη», και το δικό του κάλεσμα. Είναι του Α. Βαλαωρίτη ο στίχος: «Παρ' ένα σβώλο Μήτρο / και διώξε εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο...». Αγωνιστική κληρονομιά για τους αγώνες της.

ΕΧΕΙ πολλά βάσανα, έχει πολλές λαχτάρες κι αγωνίες ο κάμπος κι εκείνοι όλοι, τα νοικοκυριά, που τον παλεύουν για να καρπίσει. Είναι ώρες που απρόσμενα ένα μαύρο σύγνεφο αναποδογυρίζει τα πάντα κι όλα χάνονται, μέσα σε λίγες ώρες. Πόσες και πόσες φορές δεν είδες τα σταφιδάλωνα, λίγες μόλις μέρες πριν φτάσει η ώρα να κουβαλήσουν τη σταφίδα στις αποθήκες, η νεροποντή, οι «γαρμπήδες» (τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως τα προσδιορίζουμε σήμερα) σάρωναν τ' αλώνια, την έφερναν στα ρέματα...

ΘΥΜΑΜΑΙ έναν 80άρη σταφιδοπαραγωγό στην Πυλία σε μια τέτοια ώρα απελπισίας να μένει αποσβολωμένος στ' αλώνι του και να βλέπει τη σταφίδα να την παρασέρνουν τα νερά. Στιγμές απελπισίας και τα αγροτόσπιτα, που τις ζούνε, είναι σαν να 'χουνε στις φαμελιές τους ξόδι...

ΚΙ ΕΙΝΑΙ αυτές οι μαύρες χρονιές, που οι φαμελιές μένουν με τα χρέη πνιγμένες στο λαιμό και που δεν μπορούν να βάλουν μπροστά καλλιέργειες για τη νέα χρονιά. Κι αν τότε λάχει να πέσει και κάτι άλλο μέσα στο σπιτικό, καμιά αρρώστια, τότε είναι που μεγαλώνουν τα αδιέξοδα και τα χρέη στους εμπόρους και στις τράπεζες πάνε στα ύψη...

ΕΧΕΙ, λοιπόν, αλήθειες, που φτάνουν από μακριά και βαθιά από τη γη μας, αλλά και από τον κόσμο της, που τη δουλεύει. Εχει κόπο, έχει βάσανα κι αγωνίες. Κι έχει επίσης μηνύματα αυτός ο αγώνας που δίνεται σ' όλη την Ελλάδα. Από καιρό ορατός, χεροπιαστός ο κίνδυνος για το ολοκληρωτικό μαζικό ξεκλήρισμα, του αφανισμού της αγροτιάς μας.

ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ μεθοδευμένο, εγκληματικό, που το προωθούν τα αφεντικά της ΕΕ και με δουλοφροσύνη το κάνουν πράξη η κυβέρνηση κι όλοι οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας... Ξεκλήρισμα, που φυσικά δε θα πληρώσουν μόνο οι αγρότες. Είναι πλούτος της γης, εθνικός και ο αφανισμός του θα πληρωθεί απ' όλους και βαρύτατα. Τα τρακτέρ βγήκαν ξανά στους δρόμους. Και το πρώτο, το βασικό, ο κυρίαρχος στόχος είναι όχι βέβαια μερικές δραχμές παραπάνω για το μπαμπάκι, μερικά κιλά επιπλέον για τον καπνό και λίγα παραπάνω κυβικά νερό. Πρέπει να χτυπηθεί «η ρίζα του κακού», που είναι η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αγώνας που πέφτει πάνω στην ελληνική αγροτιά ολούθε για να χτυπήσει το κακό στήριγμά του. Για να μη βρεθούμε στο μαζικό ξεκλήρισμα. Μαζί με την αγροτιά, δίπλα της στα μπλόκα του αγώνα.