H «Oροσειρά των Ονείρων» είναι η ταινία που κλείνει την τριλογία του Πατρίσιο Γκουζμάν για το φυσικό τοπίο της Χιλής. Χωρίζει τη Χιλή σε τρία μέρη: Την έρημο του βορρά («Νοσταλγώντας το Φως»), τα νησιά του νότου («Μαργαριταρένιο Κουμπί») και την οροσειρά των Ανδεων που στέκει γύρω από το Σαντιάγκο («Οροσειρά των Ονείρων»). «Μια χώρα χωρίς ντοκιμαντέρ είναι μια οικογένεια χωρίς οικογενειακό άλμπουμ», όπως λέει ο σκηνοθέτης.

Ο Γκουζμάν καταφέρνει με έναν αριστουργηματικό τρόπο να ενώσει τις διαστάσεις, το χώρο με το χρόνο, το χτες με το σήμερα, την αρχέγονη ομορφιά με το μυστήριο που κρύβει η οροσειρά. Γι' αυτόν η οροσειρά των Ανδεων, πέρα από την επιβλητικότητα του τοπίου και την ιστορία της, είναι μάρτυρας της φρίκης της δικτατορίας.

Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται νοητά σε δύο μέρη. Μέσα από τις αφηγήσεις σπουδαίων καλλιτεχνών της Χιλής και την απέραντη τρυφερότητα του ίδιου για την πατρίδα του, ξεδιπλώνεται η φύση των Ανδεων και το πόσο επηρεάζει τη ζωή των Χιλιανών. Μπροστά από τα μάτια μας περνάει η αχανής οροσειρά, με εκπληκτικά πλάνα από όλες τις εποχές του χρόνου, ένα ταξίδι στο 80% του τοπίου της Χιλής. Στο δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ οι καλλιτέχνες μάς αφηγούνται τις αναμνήσεις τους από εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάς αφηγείται πως ήταν κρατούμενος στο Εθνικό Στάδιο της Χιλής μαζί με χιλιάδες άλλους αιχμαλώτους του καθεστώτος, το Σεπτέμβρη του 1973, και πώς οδηγήθηκε στην αυτοεξορία, αλλά ταυτόχρονα γιατί αφιέρωσε όλη τη ζωή και τη φιλμογραφία του στη Χιλή.

Ο Γκουζμάν επιμένει στην εξιστόρηση της χούντας, δεν την τοποθετεί στο παρελθόν αλλά τη συνδέει με τη σημερινή κατάσταση και μας δείχνει ότι το σύστημα που γέννησε τη χούντα είναι ακόμα εδώ. Το οικονομικό μοντέλο της Χιλής, τα ξένα συμφέροντα και το πλήρες ξεπούλημα των φυσικών πόρων, η διαφθορά, η περικοπή των εργασιακών δικαιωμάτων, η καταστολή, οι «γνώριμοι» από το παρελθόν, είναι ακόμα εδώ. Χτίζει το μωσαϊκό της χούντας ψηφίδα ψηφίδα: Ο τρόμος που σκόρπιζαν οι καταδότες, η μετάλλαξη μερίδας του λαού σε αμετανόητους βασανιστές, οι διώξεις, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι εξαφανίσεις, εκείνοι που αντιστάθηκαν. Αλλά η πικρότερη ψηφίδα είναι η σιωπή της κοινωνίας για την περίοδο εκείνη μέχρι και σήμερα. Κυρίαρχα στην αφήγηση του δεύτερου μέρους είναι τα πλάνα και η συνέντευξη του θρυλικού εικονολήπτη της Χιλής Πάμπλο Σάλας, που εδώ και 37 χρόνια καταγράφει ασταμάτητα με την κάμερά του. Τα πλάνα του αποτελούν το σημαντικότερο αρχείο της σύγχρονης Ιστορίας της Χιλής.

Ο Γκουζμάν δεν ξεχνάει, γιατί δεν θέλει να ξεχάσουν ούτε οι ίδιοι οι Χιλιανοί ούτε οι υπόλοιποι λαοί την Ιστορία της χώρας του.