Και όπως γίνεται με τα καράβια που τα γέρνει το κύμα, έτσι και το ενδιαφέρον μας έφυγε -στη στιγμή - από τον Μπιν Λάντεν και έγειρε προς το Βουκουρέστι. Δεκάδες ανταποκριτές, κριτές, δικηγόροι, ψυχολόγοι, νευρολόγοι, ειδικοί των Σωμάτων Ασφαλείας, πράκτορες. Καινούριες αναλύσεις, στρογγυλά τραπέζια, συνεντεύξεις, δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, του κόμματος της αντιπολίτευσης, της αρχιεπισκοπής.

Και εδώ, βέβαια, η συζήτηση αρχίζει και τελειώνει με το επιφαινόμενο. Συνελήφθη το «τέρας». Η ελληνική κοινωνία έστω με καθυστέρηση, έστω και με τη βοήθεια της γειτονικής Ρουμανίας, «αποκατέστησε», επιτέλους, την τάξη. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το «κάθαρμα» θα λογοδοτήσει. Και οι Ταλιμπάν, επίσης...

Μέσα, βέβαια, στους ενθουσιασμούς μας, εθνικούς και πολυεθνικούς, πού μυαλό να σκεφτούμε. Να πάμε τα πράγματα δυο οργιές κάτω από την επιφάνεια. Να στρέψουμε αλλού την κουβέντα. Εκεί που βρίσκεται η ουσία. Να φτάσουμε στην πηγή. Εκεί που παράγεται το σπέρμα που γεννάει τον Πάσσαρη. Που τον μετατρέπει από άνθρωπο σε αγρίμι παγιδευμένο. Που μας φτύνει όλους κατάμουτρα.Που θέλει να μας κατασπαράξει.

Ο πατέρας του τον γέννησε στα δεκαεφτά του (σήμερα είναι στις φυλακές των Ιωαννίνων δικασμένος για ναρκωτικά). Η μάνα του μικρή και αυτή πέθανε όταν αυτός ήταν μόλις 5 χρόνων. Παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας, παιδί μιας καταδιωκτικής κοινωνίας, άρχισε από νωρίς τα «φροντιστήρια». Ξεκίνησε από το «νηπιαγωγείο», το ορφανοτροφείο. Βγήκε από κει με «άριστα». Στη συνέχεια «επιδόθηκε» σε μικροκλοπές. Κλείστηκε φυλακή, μπήκε, δηλαδή, στο «πανεπιστήμιο», Η καριέρα του, πια, ήταν προδιαγεγραμμένη.

Ο Πάσσαρης, που και αυτός φέρει ευθύνη, αν δε σαπίσει στη φυλακή στη Ρουμανία ή στην Ελλάδα, τι νόημα έχει(;) σίγουρα θα πεθάνει από κάποια πισώπλατη σφαίρα. Με αυτό το «τέρας» καθαρίσαμε ή θα καθαρίσουμε στο άμεσο μέλλον. Ομως, η πηγή που γέννησε τον Πάσσαρη παραμένει ανοιχτή. Ο διάδοχος, οι διάδοχοι, για την ακρίβεια, εκεί μέσα επωάζονται ασταμάτητα...