Διακηρύξεις για την «ισότητα» των δύο φύλων, διαπιστώσεις για τον «ηγετικό ρόλο» της ΕΕ στον τομέα αυτό και εξαγγελίες για τα επόμενα βήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περιλάμβανε η ακρόαση από το Ευρωκοινοβούλιο της προτεινόμενης επιτρόπου Ισότητας, Ελένα Ντάλι, στις αρχές Οκτώβρη. «Η προώθηση της ισότητας είναι ευρωπαϊκό ζήτημα, εξίσου με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ή των οικονομικών κρίσεων. Είναι ένας αγώνας που αξίζει μια ευρωπαϊκή απάντηση. Και χρειάζεται όλη μας την προσοχή», σημείωσε η υποψήφια επίτροπος.

Μετά την ανάδειξη της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σε «πρώτη γυναίκα πρόεδρο», μετά τη διαμόρφωση της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις γυναίκες να αποτελούν τα μισά σχεδόν μέλη της (13 σε σύνολο 27), σειρά πήραν τα εγκωμιαστικά σχόλια για το γεγονός ότι στη νέα δομή της Επιτροπής η «ισότητα» αποτελεί ξεχωριστό χαρτοφυλάκιο. Ετσι, η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο ξεκίνησε με πανηγυρικούς τόνους για τη «μεγάλη επιτυχία» και το «νέο» που φέρνει στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα ο ορισμός ειδικού επιτρόπου για την Ισότητα.

Στην πράξη, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, τα χαρτοφυλάκια και τα ποσοστά συμμετοχής των γυναικών στους θεσμούς της ΕΕ, η πυξίδα της ευρωπαϊκής πολιτικής για την «ισότητα των φύλων» προσανατολίζεται με βάση τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Ετσι, όταν τα όργανα και οι αξιωματούχοι της ΕΕ εξαγγέλλουν στόχους για την «ισότητα», θέτουν στην πραγματικότητα στόχους για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των μονοπωλίων της.

«Δεν μπορώ να δεχθώ ότι οι οικονομικές απώλειες που οφείλονται στο χάσμα απασχόλησης των δύο φύλων εξακολουθούν να ανέρχονται σε 370 δισ. ευρώ ετησίως», σχολίασε η νέα επίτροπος, αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών έχουν θέσει ως στόχο την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης στο 75% συνολικά, για άνδρες και γυναίκες, ηλικίας από 20 έως 64 ετών μέχρι το 2020. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση προχωρά με αντιφάσεις, συνυπάρχοντας με τα μεγάλα ποσοστά γυναικείας ανεργίας και υποαπασχόλησης, καθώς επηρεάζεται από τις συνθήκες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, την ανισομετρία μεταξύ των κρατών - μελών αλλά και στο εσωτερικό κάθε κράτους.

Μέσα από τους συγκεκριμένους στόχους, αποτυπώνεται το ενδιαφέρον για την αύξηση του εργατικού δυναμικού μέσα από την ανεκμετάλλευτη «δεξαμενή» του οικονομικά ενεργού γυναικείου πληθυσμού, θεωρώντας την αύξηση αυτή προϋπόθεση για τη βελτίωση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον ανταγωνισμό τους με εκείνα των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ιαπωνίας. Αποτυπώνεται, δηλαδή, το αντικειμενικό γεγονός ότι η μισθωτή εργασία είναι πηγή της υπεραξίας, του κέρδους, πολύ περισσότερο όταν οι ανισοτιμίες και διακρίσεις σε βάρος των γυναικών γίνονται πηγή απομύζησης πρόσθετου κέρδους, μέσο για τη γενικότερη μείωση μισθών, εργαλείο για την επέκταση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων.

Τα ευρωενωσιακά επιτελεία εκφράζουν επανειλημμένως την ανησυχία τους για τη μικρή αύξηση (μόλις 3,1%) στη γυναικεία απασχόληση στο σύνολο των κρατών - μελών των «28» τη δεκαετία 2006 - 2016, φτάνοντας το 65,3% το 2016, εκτιμώντας ως πηγή «οικονομικών απωλειών» την ψαλίδα ανάμεσα στη συμμετοχή των δύο φύλων στην αγορά εργασίας. Παράλληλα, προωθούν, ιδιαίτερα στο γυναικείο εργατικό δυναμικό, τις «ευέλικτες» μορφές εργασιακών σχέσεων, με αποτέλεσμα σήμερα πάνω από το 31,5% των εργαζόμενων γυναικών στην ΕΕ να δουλεύει με μερική απασχόληση.

Στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής δεσμεύτηκε και η νέα επίτροπος, διαβεβαιώνοντας το Ευρωκοινοβούλιο πως θα παρακολουθεί από κοντά και στενά την πλήρη και σωστή εφαρμογή της Οδηγίας για την «ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής». Η συγκεκριμένη Οδηγία περιλαμβάνει ένα σύνολο μέτρων που σκοπό έχουν να «μοιράσουν» ανάμεσα στα δύο φύλα το χρονικό διάστημα απουσίας από την εργασία λόγω οικογενειακών ευθυνών, αλλά και να επεκτείνουν στο σύνολο του εργατικού δυναμικού τις «ευέλικτες» ρυθμίσεις εργασίας.

Σχεδιάζοντας τα επόμενα βήματα στην ίδια κατεύθυνση, η Ελ. Ντάλι ξεκαθάρισε πως θέλει η ισορροπία επαγγελματικής, οικογενειακής και προσωπικής ζωής να αποτελέσει ένα «success story». Μόνο που οι «επιτυχίες» στις οποίες η νέα επίτροπος δηλώνει έτοιμη να συμβάλει, οδηγούν στον κατακερματισμό της κοινωνικής ζωής της γυναίκας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το δικαίωμά της στην εργασία με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας.

Η μισθωτή εργαζόμενη αποδέχεται πιο εύκολα τον εξαναγκασμό στην «ευέλικτη» εργασία: Από τη μια, η προστασία της μητρότητας, με άδειες, επιδόματα, άλλες θετικές διακρίσεις, αποτελεί «κόστος» για την καπιταλιστική εργοδοσία, ενώ, από την άλλη, ΕΕ και κυβερνήσεις περικόπτουν συνεχώς την όποια κοινωνική πολιτική, τις όποιες δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές υπάρχουν για την οικογένεια. Στο έδαφος αυτό, οι εργαζόμενες αναγκάζονται να διακόψουν - έστω και προσωρινά - τον εργάσιμο βίο τους, λόγω της μητρότητας και της σχεδόν αποκλειστικής ευθύνης για τη φροντίδα της οικογένειας. Οι ρυθμίσεις της Οδηγίας αποτελούν μέρος της προσπάθειας της ΕΕ να διαχειριστεί τις οξυμένες συνέπειες από την επέκταση της μισθωτής εργασίας των γυναικών και την έλλειψη στήριξης της μητρότητας, σε συνθήκες που οι στρατηγικές επιλογές της οδηγούν στη συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας.

Οι διακηρύξεις για τον «ηγετικό ρόλο» της ΕΕ στην προώθηση της «ισότητας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το «περιτύλιγμα» με το οποίο επενδύονται οι στρατηγικές κατευθύνσεις της για δουλειά - «λάστιχο», εργασιακή ζούγκλα, μετατροπή των απαραίτητων υποδομών και υπηρεσιών για τις ανάγκες της οικογένειας σε ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα.

Η κοινωνική ανάπτυξη της γυναίκας, η ισοτιμία και η χειραφέτησή της, προϋποθέτουν την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών στο σύνολό τους. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για την καθολική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία, με σταθερή δουλειά, με βάση το αντικείμενο ειδίκευσης και συνεχή βελτίωση των συνθηκών εργασίας, των μέτρων προστασίας του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας. Η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου με ταυτόχρονη άνοδο του βιοτικού επιπέδου, μέσω αυξήσεων στους μισθούς αποτελεί στόχο ρεαλιστικό. Μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη της γυναίκας στην πραγματικά ελεύθερη, δημιουργική αξιοποίηση του μη εργάσιμου χρόνου σε κάθε πεδίο των ενδιαφερόντων της, στη σχέση με το παιδί, την οικογένεια μέσα από την ανάπτυξη ενός ενιαίου δικτύου αποκλειστικά κρατικών και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών για την Υγεία, την Πρόνοια, τον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό.

Στις σύγχρονες συνθήκες όχι μόνο διατηρούνται αλλά και βαθαίνουν οι κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η έλλειψη σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, σε συνθήκες που η γυναίκα έχει σχεδόν την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα της οικογένειας, η γενικευμένη ανασφάλεια της εργαζόμενης δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων δήθεν «κακών» ή «λαθεμένων» πολιτικών επιλογών των επιτελείων της ΕΕ.

Η ισότιμη συμμετοχή της γυναίκας στην εργασία, στην κοινωνική ζωή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με επιτρόπους, χαρτοφυλάκια και επιτελεία που επεξεργάζονται και προωθούν τη στρατηγική της ΕΕ για την ένταση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης των μισθωτών γυναικών. Προϋποθέτει την κοινή πάλη ανδρών και γυναικών της εργατικής τάξης, των σύμμαχων στρωμάτων βιοπαλαιστών αγροτών και ελευθεροεπαγγελματιών, για την απελευθέρωση από κάθε κοινωνική ανισότητα και καταπίεση, για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.