Το ενδεχόμενο ύπαρξης μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου στις θαλάσσιες περιοχές «Δυτικά» και «Νοτιοδυτικά της Κρήτης» δημιούργησε μεγάλη ευφορία στα αστικά επιτελεία. Ακόμα όμως κι αν οι έρευνες επιβεβαιώσουν τις εκτιμήσεις για κοιτάσματα που «θα αλλάξουν το ρόλο της Ελλάδας στο χάρτη των υδρογονανθράκων» και θα «καλύψουν τις ανάγκες της χώρας για 70 χρόνια», το ερώτημα παραμένει: Σε ποιες «ανάγκες» αναφέρονται; Θα μειωθεί για παράδειγμα το τεράστιο ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων που διαβιεί σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, δηλαδή χωρίς πρόσβαση σε επαρκή και φτηνή Ενέργεια; Σίγουρα όχι! Με τα κλειδιά της οικονομίας και τους υδρογονάνθρακες στα χέρια των μονοπωλίων, οι μόνες «ανάγκες» που ικανοποιούνται είναι η κερδοφορία των ενεργειακών κολοσσών, η φτηνή Ενέργεια για τους βιομηχάνους, η στρατηγική των ΗΠΑ - ΕΕ για απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο κ.ο.κ. Για όλα αυτά υπάρχει πείρα και στη χώρα μας, από τα κοιτάσματα του Πρίνου ή την κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ. Για τον λαό αντίστροφα, οι κίνδυνοι μεγαλώνουν από την παραπέρα εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που συνδέονται με την Ενέργεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Κύπρος, όπου η δημοπράτηση των θαλάσσιων οικοπέδων παρουσιάστηκε ως «ασπίδα» τάχα απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Αλλά, όπως αποδεικνύει η στάση της ENI και της «Total» στο «οικόπεδο 7», όχι μόνο δεν προστατεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, αλλά ανοίγει και η Κερκόπορτα για να υπάρξει και «με τη βούλα» συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων, όπως επιδιώκει η Τουρκία, δημιουργώντας τετελεσμένα στην περιοχή.