Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές. Ετσι κι αλλιώς βιώνουμε επί μακρόν την εποχή που η «λάιφ στάιλ» προσέγγιση της πολιτικής διακονεί, τελικά, το στραγγαλισμό της πολιτικής, μέσα από την περιδίνηση στη φαινομενικότητα του πολιτικού περιτυλίγματος με τον ταυτόχρονο εξοβελισμό της πολιτικής ουσίας. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι πριν μερικά χρόνια, πριν ακόμα ο κ. Λαλιώτης ανακαλύψει το «σκληρό ροκ» (σ.σ.: παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος είναι τόσο «ροκ» όσο και οι... «παπα-ροκάδες») ήταν ο κ. Σημίτης που είχε ανακαλύψει ότι είναι «διευθυντής ορχήστρας».

Και τότε η πολιτική ειδησεογραφία έσπευσε να επιδοθεί σε εκτενείς αναφορές για τον «μαέστρο Σημίτη»... Η διαφορά είναι ότι τότε δεν είχαμε δημοσκοπήσεις περί του αν ο κ. Σημίτης είναι καλός μαέστρος. Τώρα, αντιθέτως, ο κ. Λαλιώτης παραγγέλνει και δημοσκοπήσεις, τις οποίες μάλιστα παρουσιάζει αυτοπροσώπως (!), για να αποδείξει ότι είναι «μέγας ροκάς»... και να τροφοδοτήσει εκ νέου τη φαιδρολογία.

Αυτή η μέθοδος, η ενασχόληση, δηλαδή, με τις κορόνες και τα λεκτικά σχήματα, η αποθέωση του πολιτικού «δήθεν», είναι αποδεδειγμένα ένας καλός τρόπος, για να αποφεύγεις να ομιλείς για το περιεχόμενο της πολιτικής, και εν τέλει να μη μιλάς για το εξέχον: Και το εξέχον - για να το πούμε με όρους Λαλιώτη - δεν είναι άλλο από τον πολιτικό «χαβά» του κ.Σημίτη και του εκάστοτε Σημίτη. Τον «χαβά» πίσω από τον οποίο σέρνεται μια ολόκληρη κοινωνία.

***

Η μια γραμμή, του «σκληρού ροκ» κατά τον κ. Λαλιώτη, είναι πασίδηλα προσαρμοσμένη σε μια «δικομματική αντιπαράθεση» που στην πορεία προς τις εκλογές θα επαναφέρει τον πολιτικό βίο σε πρωτόγονες έως και «κανιβαλικές» καταστάσεις, που μπροστά τους ο «αυριανισμός» είναι πιθανό να μοιάζει με... μουσική δωματίου.

Η άλλη γραμμή, είναι εκείνη που λέει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να «χορεύει» με τη ΝΔ όλους τους «χορούς» και μάλιστα με έναν τρόπο που δε θα ναρκοθετεί το κλίμα της «συναίνεσης» στο επίπεδο των πολιτικών κορυφών, αφού σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχε κίνδυνος να μετατοπιστεί η συγκρουσιακή ατμόσφαιρα - με ανεξέλεγκτο και για τους δύο τρόπο - στην κοινωνική βάση.

***

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και οι «δυο γραμμές», τόσο αυτή της στημένης πόλωσης και της δικομματισμής εκτράχυνσης, όσο και η άλλη γραμμή, αυτή της συναίνεσης, δε σχετίζονται με τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων παρά μόνο αρνητικά.

Για τα λαϊκά στρώματα και οι «δυο γραμμές» (που φυσικά δε χωρίζονται μεταξύ τους με «σινικά τείχη») είναι εξίσου βλαβερές, αφού στην πραγματικότητα αποτελούν ασπίδα για την ακολουθούμενη αντιλαϊκή πολιτική. Μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα συνεχίσει να προωθείται είτε μέσω της τεχνητής όξυνσης και του αποπροσανατολισμού, είτε μέσω των «μπλουζ» της συναίνεσης, είτε με εναλλαγές και των δύο ρυθμών.

Οπως το «ροκ» των «παπα-ροκάδων», λοιπόν, καμία σχέση δεν έχει με τη βασιλεία των ουρανών, έτσι και τα εσωκομματικά παρατράγουδα της τακτικής του Κ.Λαλιώτη δεν έχουν καμία σχέση με τα προβλήματα του λαού και τις ανάγκες του. Ισα - ίσα. Οσο ο «ταμπουράς» θα βρίσκεται στα χέρια του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί ο κ. Λαλιώτης, τόσο ο λαός θα έχει την τύχη που επιφυλάσσεται πάντα στο... «νηστικό αρκούδι».