Η αντιασφαλιστική επίθεση αφορά «όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, αφορά όλο τον εργαζόμενο λαό», βρίσκεται σε αντιστοιχία με την επίθεση «στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις» και πατά στα μέτρα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, τόνισε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες σε εκδήλωση του Κόμματος στο Περιστέρι.

Συμπυκνώνοντας την ουσία του «νέου Ασφαλιστικού», υπογράμμισε ότι με αυτό «οι εργαζόμενοι θα υποχρεώνονται για όλη τη ζωή τους να πληρώνουν ατέλειωτες εισφορές από το μισθό τους και φόρους (...) αλλά στο τέλος δεν θα γνωρίζουν τι θα πάρουν και αν θα πάρουν, διότι οι παράμετροι που μπαίνουν σχετίζονται με την επένδυση αυτών των εισφορών και τις αποδόσεις που αυτή θα δίνει και θα εξαρτάται από τη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας σε κάθε φάση της εξέλιξής της, με κριτήριο τη διευρυμένη αναπαραγωγή κερδών και κεφαλαίου αλλά και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα».

Αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης είναι ενιαίος στρατηγικός σχεδιασμός του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ και όχι μόνο, τόνισε ότι το περιβόητο «νέο Ασφαλιστικό» που φέρνει η ΝΔ δεν είναι νέα πρόταση, αλλά αντίθετα έχει αποτελέσει κείμενο προηγούμενων «επιτροπών σοφών», οι οποίοι δεν ήταν τίποτα άλλο «από τους ανθρώπους των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και τραπεζίτες».

Το νομοσχέδιο Γιαννίτση, σημείωσε, το είχε επεξεργαστεί ομάδα «σοφών» με επικεφαλής τον Σπράο, «οπαδό της οικονομικής πολιτικής του δικτάτορα Πινοσέτ στη Χιλή. Αυτό για να ξέρουμε ότι το σύστημα Πινοσέτ, που λένε, το υποστηρίζουν όλοι μαζί οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού δρόμου, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες».

Η έκθεση Σπράου «στηριζόταν εξολοκλήρου στη μέθοδο ιδιωτικοποίησης που επέβαλε η Παγκόσμια Τράπεζα στη Χιλή, την περίοδο της σκληρής επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας (...) Για την ακρίβεια, όπως είχε αποδειχθεί, ήταν ακριβής μετάφραση, λέξη προς λέξη, των αλλαγών που έκανε ο Πινοσέτ στη Χιλή».

«Το Γενάρη του 1994», πρόσθεσε, «είχε κυκλοφορήσει έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας με τον τίτλο "Averting the Old Age Crisis" και πρότεινε ένα σύστημα "τριών στυλοβατών": 1) Ενα υποχρεωτικό σύστημα, το οποίο χρηματοδοτείται από τους φόρους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται μια ελάχιστη βάση σύνταξης, 2) ένα υποχρεωτικό σύστημα καταβολής εισφορών, όπου κάθε εργαζόμενος συμβάλλει με τρόπο αναλογικό και ανταποδοτικό, 3) ένα συμπληρωματικό σύστημα ατομικών εισφορών, το οποίο επενδύεται στη χρηματιστική αγορά".

Η έκθεση Σπράου το 1997 (...) πρότεινε αντίστοιχα ένα σύστημα "τριών στυλοβατών": "1) Το πρώτο επίπεδο αντιστοιχεί στην Κοινωνική Πρόνοια και χρηματοδοτείται από γενική φορολογία. 2) Το δεύτερο επίπεδο αντιστοιχεί στην αναπλήρωση εισοδήματος και χρηματοδοτείται με εισφορές με το διανεμητικό σύστημα. 3) Το τρίτο επίπεδο αντιστοιχεί στην κλαδική αποταμίευση, συνήθως σαν επαγγελματική ασφάλιση. Χρηματοδοτείται με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα και είναι συνήθως ιδιωτικό».

Δείχνοντας τα αποτελέσματα αυτού του συστήματος στη Χιλή, ο Γ. Πρωτούλης ανέφερε ότι το Σεπτέμβρη του 1997 στο περιοδικό «Ζ» του Τσόμσκι σημειωνόταν πως «"το μοντέλο αυτό της ιδιωτικής αποταμίευσης έχει ταυτόχρονα εντείνει στον μέγιστο βαθμό τις κοινωνικές ανισότητες, η βασική σύνταξη για τους φτωχούς ισοδυναμεί με μια φρατζόλα ψωμί και ένα φλιτζάνι καφέ τη μέρα. Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι οι μισοί από όλους τους συνταξιούχους εργάτες της Χιλής θα πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Για το 30% της εργατικής δύναμης, που είτε είναι άνεργοι είτε εργάζονται στον μη καταγεγραμμένο τομέα, δεν έχουν καμία ισχύ οι κρατήσεις σε ιδιωτικές εταιρείες". Αλλη έκθεση, που είχε δημοσιευτεί στην "Ελευθεροτυπία" τότε, έγραφε με στοιχεία ότι "το 43% των Χιλιανών που διατηρούν ιδιωτικούς λογαριασμούς δεν καταβάλλουν συστηματικά τις εισφορές τους, γεγονός που τους αφήνει ακάλυπτους την εποχή που θα συνταξιοδοτηθούν. Οσο για την υπόσχεση ότι οι επενδύσεις των ιδιωτικών κρατήσεων στο χρηματιστήριο σημαίνουν υψηλές αποδόσεις κεφαλαίου, αυτό προϋποθέτει μια συνεχή ανοδική πορεία της αγοράς. Πέρα λοιπόν από τον κίνδυνο των λανθασμένων επενδυτικών επιλογών, και εκτός από την αυτονόητη μείωση των κερδών που αντιστοιχεί στα έξοδα (κέρδη) των επενδυτών - χρηματιστών, η ιδιωτικοποίηση "λησμονεί" το ενδεχόμενο μιας ύφεσης της αγοράς ή και μιας οικονομικής κρίσης"».