Η ΛΑΡΚΟ αποτέλεσε από τη δεκαετία του 1960 μια από τις μεγαλύτερες πανελλαδικής εμβέλειας βιομηχανίες της χώρας, μεταλλουργία στον τομέα της εξόρυξης και της επεξεργασίας. Χιλιάδες εργαζόμενοι με τον ιδρώτα τους λιώσανε τα νιάτα τους, τη ζωή τους στις γαλαρίες και στο εργοστάσιο για να γίνει η εταιρεία μεγάλη και τρανή, να αβγατίζουν τα κέρδη των Μποδοσάκηδων και στη συνέχεια των μετόχων της «εκκαθαρισμένης» επιχείρησης μετά το 1989. Οσο περνούσαν τα χρόνια η κατάσταση στους εργαζόμενους χειροτέρευε, η εκμετάλλευση εντεινόταν, οι μισθοί καθηλώνονταν, ενώ άρχισαν να επεκτείνονται οι «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις με τις εργολαβίες, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας υποβαθμίζονταν, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται και τα εργατικά «ατυχήματα». Η εικόνα της σημερινής ΛΑΡΚΟ, με εργαζόμενους με τσακισμένα δικαιώματα, μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής και απαξίωση, στα πρόθυρα της πώλησης με το κομμάτι ή του κλεισίματος, πρέπει να αξιοποιηθεί για συμπεράσματα.

Τι είναι αυτό που έφερε αυτήν την κατάσταση; Οι ίδιες οι αιτίες που διαμόρφωσαν τη ΛΑΡΚΟ μια μεγάλη καπιταλιστική επιχείρηση με σκοπό τα μεγάλα κέρδη των ιδιοκτητών της και των μετόχων της έχουν οδηγήσει σήμερα στην απαξίωση, στο κλείσιμο, στην πώληση ή ακόμα και στο ενδεχόμενο αλλαγής χρήσης της εταιρείας. Δεν είναι βέβαια η μεταλλουργική βιομηχανία ξεπερασμένη, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ανεξάρτητα από τις ανάγκες εκσυγχρονισμού της παραγωγής. Η αιτία βρίσκεται στο κίνητρο της παραγωγής, δηλαδή στο καπιταλιστικό κέρδος, είτε αυτό αφορά ιδιώτες μετόχους είτε κρατικούς μετόχους. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός (διεθνής και εγχώριος), οι αναδιαρθρώσεις στην καπιταλιστική παραγωγή, η μεταφορά κεφαλαίων από έναν κλάδο σε άλλον είναι που οδήγησαν στην ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στην επιχείρηση όλα αυτά τα χρόνια και ταυτόχρονα στην απαξίωση και εγκατάλειψη της επιχείρησης, που εκτός από την αντικειμενική βάση εκφράζει και σκοπιμότητα προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες κλεισίματος ή πώλησής της για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική τους.

Το συμπέρασμα βεβαίως είναι ένα. Οτι όσο την οικονομία και την παραγωγή θα ορίζει το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους κανένας εργαζόμενος δεν είναι εξασφαλισμένος, θα ζει διαρκώς θυσίες στο όνομα της «σωτηρίας» της επιχείρησης ή του κλάδου, θα βλέπει τους κόπους του να τους καρπώνονται άλλοι, θα παίζει τη ζωή του κορόνα - γράμματα χωρίς υγιεινή και ασφάλεια και στο τέλος θα βλέπει τη δουλειά του να εξανεμίζεται, να απαξιώνεται, να κλείνει ή να πουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η αίσθηση της θλίψης για τις παραγωγικές μονάδες - κουφάρια που υπάρχει στα μάτια των εργατών πρέπει να γίνει αφορμή για να γίνει ένα βήμα παραπάνω στη σκέψη. Οτι δηλαδή αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με μια μόνο προϋπόθεση: Να αλλάξει ο σκοπός, το κίνητρο της παραγωγής να πάψει να είναι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, των εργαζομένων και της κοινωνίας. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αλλάξει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, να γίνουν ιδιοκτησία του λαού, των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας, να οργανώνεται η παραγωγή με βάση επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και όχι με βάση την αγορά. Αυτό είναι το μέλλον μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου ο εργαζόμενος θα απολαμβάνει τους κόπους της δουλειάς του, όπου δεν θα υπάρχουν κουφάρια και απαξιωμένα εργοστάσια.