Ο διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Harlan Thrombey βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του λίγο μετά το πάρτι των 85ων γενεθλίων του και ο ντετέκτιβ Benoit Blanc αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας. Ο Blanc μέσα στα αλλεπάλληλα ψέματα της οικογένειας του εκλιπόντος και του προσωπικού προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον πρόωρο θάνατο του Harlan. Κυριολεκτικά ο καθένας από αυτούς είναι εν δυνάμει ο δολοφόνος. Ολοι έχουν κάποιο σκοτεινό μυστικό να κρύψουν. Μαύρο χιούμορ, ανατροπές μέχρι το τελευταίο λεπτό, υπέροχες ερμηνείες από ένα πολύ δυνατό καστ, με γρήγορη, σχεδόν ασθμαίνουσα σε ρυθμούς σκηνοθεσία και ένα σπίτι σκηνογραφικά βγαλμένο από γκροτέσκο μυθιστόρημα συνθέτουν μια ταινία στο στυλ των ιστοριών μυστηρίου της Αγκάθα Κρίστι. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους.

Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κρις Εβανς κ.ά.

Το animation για μεγάλους είναι ένα είδος που δύσκολα συναντάμε στη μεγάλη οθόνη της ελληνικής διανομής. Η ταινία «Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες» αναφέρεται στη διαδρομή της πραγματοποίησης της τρίτης ταινίας του Μπουνιουέλ, «Γη χωρίς ψωμί» (Las Hurdes - 1933), και είναι εμπλουτισμένη με σκηνές της ίδιας της ταινίας. Εχει ενδιαφέρον τόσο για την ιστορία της, όσο και για την πραγματοποίηση της καλλιτεχνικά. Κυρίως σε παρακινεί να θυμηθείς το έργο του Ισπανού σουρεαλιστή σκηνοθέτη και να ανατρέξεις στη φιλμογραφία του. Στην ταινία αποτυπώνονται το διαζύγιο της φιλίας του Μπουνιουέλ με τον Σαλβαντόρ Νταλί και η ενδυνάμωση της αληθινής φιλίας του με τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη Ραμόν Ασίν, που καθώς τον βλέπει απελπισμένο για δημιουργία, αγοράζει ένα λαχείο με την υπόσχεση ότι αν κερδίσει, θα πληρώσει την παραγωγή της επόμενης ταινίας του. Ενας φόρος τιμής στον Ισπανό σκηνοθέτη και στην ιδιαίτερη αποτύπωση της σκληρής, έρημης Ισπανίας στα προεμφυλιακά χρόνια.

Με αφορμή τα 43 χρόνια από το θάνατο του Φριτς Λανγκ, κορυφαίου εκπροσώπου του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ο κινηματογράφος «Studio New Star Art Cinema» (Σταυροπούλου 33 και Σπάρτης, πλατεία Αμερικής) από σήμερα Πέμπτη έως και την Κυριακή 8 Δεκέμβρη θα προβάλει τέσσερις από τις σημαντικότερες ταινίες του.

«Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!» (1943): Το σενάριο είναι των Μπέρτολτ Μπρεχτ - Φριτς Λανγκ και η μουσική του Χανς Αϊσλερ. Η ταινία είναι βασισμένη σε ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στις 27/5/1942 στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας. Πρόκειται για τη δολοφονία του ναζιστή διοικητή της Πράγας, Χάιντριχ, γνωστότερου ως «δήμιου της Πράγας». Στην ταινία ξεχωρίζει η σύνθεση του Χ. Αϊσλερ «Το Τραγούδι της Κομιντέρν», που ντύνει το χορωδιακό του τέλους υπό τον τίτλο «Ποτέ συνθηκολόγηση».

(Πέμπτη έως Κυριακή στις 17.00)

«Metropolis» (1927): Η ταινία που εισήγαγε την «δυστοπία» στη μεγάλη οθόνη. Στο μέλλον, η πόλη «Metropolis» είναι το στολίδι του σύγχρονου κόσμου. Ενας εξελιγμένος παράδεισος, που όμως απολαμβάνουν οι λίγοι... Η «Metropolis» είναι μια πόλη με δύο κοινωνικές τάξεις, που φυσικά ζουν σε διαφορετικά επίπεδα. Η ελίτ καταλαμβάνει το ανώτερο, ενώ οι εργάτες, τα χέρια που φτιάχνουν την πόλη, βρίσκονται στο κατώτερο, εκεί όπου βρίσκονται και οι μηχανές που καθορίζουν και «καταβροχθίζουν» τις ζωές των εργατών.

(Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Κυριακή στις 14.00)

«Η Σκύλα» (1945): Πόσο συνυπεύθυνη είναι η ίδια η κοινωνία, τα μέλη της και οι συμπεριφορές τους, οι δομές και οι καταπιεστικοί μηχανισμοί της σε μια ενδεχόμενη παραβατική πράξη; Το ερώτημα τίθεται ξεκάθαρα και οι δύσκολες απαντήσεις αφορούν πλέον το θεατή.

(Πέμπτη και Παρασκευή στις 19.15)

«Μ, ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (1931): Βερολίνο, αρχές 1930. Η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από την ύπαρξη ενός τρομακτικού σίριαλ κίλερ, που σκοτώνει μόνο παιδιά. Η υποψία πλανάται στον αέρα και οι άνθρωποι ψάχνουν ανάμεσά τους τον στυγνό δολοφόνο. Ενώ η αστυνομία φρουρεί κάθε δρόμο, ο υπόκοσμος της περιοχής αποφασίζει να αναλάβει δράση... Με τη σπουδαία σκηνοθετική ματιά του Λανγκ, η ταινία μετατρέπεται σε μια ταινία - μαρτυρία της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λανγκ αντιμετώπισε προβλήματα από τους ναζί όταν ήθελε να ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας του, ούτε ότι τελικά η ταινία απαγορεύτηκε το 1934.

(Σάββατο και Κυριακή στις 22.30)

H βίζα της Λίλιαν, μιας Ρωσίδας μετανάστριας που μένει στη Νέα Υόρκη, έχει λήξει. Η μόνη επιλογή που έχει είναι να επιστρέψει στην πατρίδα της. Η Λίλιαν ξεκινά να περπατά δίχως σκοπό, περιφερόμενη σε ερημωμένες πόλεις και αχανείς αυτοκινητόδρομους της σύγχρονης Αμερικής, για να φτάσει περπατώντας πίσω στην πατρίδα της. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και είναι η πρώτη «μυθοπλασία» του ντοκιμαντερίστα Andreas Horvath. Δεν έχει ιδιαίτερη σεναριακή δομή για να τραβήξει το ενδιαφέρον, αφού το στοιχείο του ντοκιμαντέρ είναι κυρίαρχο, για την ακρίβεια: Η πρωταγωνίστρια είναι βουβή σχεδόν στο σύνολο της ταινίας. Οι άνθρωποι που συναντά στο δρόμο της θα λέγαμε ότι είναι εκείνοι που συνθέτουν το πορτρέτο της αμερικανικής κοινωνίας. Ο σκηνοθέτης μάς δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική πρόταση στη ζωή των σύγχρονων απεγνωσμένων. Το τραγικό τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Απευθύνεται σε ιδιαίτερα σινεφίλ και υπομονετικό κοινό.

Φθινόπωρο του 1990. Διπλωμάτες από τη Δύση καταφθάνουν στην Αλβανία για να διερευνήσουν τυχόν καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Λέο πρέπει να βγει από τη φυλακή, για να συναντήσει τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας. Η υπόθεση δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ο θεατής πρέπει να εμπεδώσει το μάθημά του, που για μια ακόμα φορά λέγεται αντικομμουνισμός. Από τη μια, δύο αδίστακτα και σκληρά στελέχη του «καθεστώτος», που παντού βλέπουνε εχθρούς, που έχουν διαλύσει μέχρι και τις οικογένειές τους για να δείξουν την πίστη τους στο σύστημα, το οποίο έχει καταδικάσει τη χώρα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Απέναντι σε αυτούς τους δύο αντιπαρατίθεται ο διανοούμενος «πολιτικός κρατούμενος», που είχε σπουδάσει στην Πράγα τη δεκαετία του '60. Με τα λόγια του, τις σκέψεις του, εν γένει τη συμπεριφορά του, καθίσταται ο ηθικός νικητής στα μάτια του θεατή. Αυτό που άλλωστε ήταν και εξαρχής το ζητούμενο.

Εάν η ταινία είχε κάποια ιδιαίτερη αισθητική αξία ή κάποια ιδιαίτερη πλοκή στο σενάριο, θα μπορούσαμε - ίσως - να σχολιάσουμε διαφορετικά, αλλά είναι πολύ μίζερη και μονοδιάστατη.