Τη βδομάδα αυτή ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τις Χρυσές Σφαίρες, προάγγελους των Οσκαρ, όπου η πλατφόρμα «Netflix» πρωταγωνιστεί. Η αμερικανική βιομηχανία θεάματος μεταμορφώνεται σε ρινγκ, με συζητήσεις επί συζητήσεων για το εάν θα επικρατήσουν τα στούντιο ή οι πλατφόρμες, με πρόσχημα το περιεχόμενο και την ποιότητα των έργων και επίδικο τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων δολάρια.

Ας περάσουμε στις ταινίες της βδομάδας...

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης / Marianne & Leonard: Words of Love (2019), Nick Broomfield

«Λοιπόν Μαριάν έχει έρθει η στιγμή που έχουμε γεράσει και τα κορμιά μας καταρρέουν και πιστεύω πως πολύ σύντομα θα σε ακολουθήσω. Να ξέρεις ότι βρίσκομαι τόσο κοντά σου που αν απλώσεις το χέρι σου θα αγγίξεις το δικό μου. Γνωρίζεις καλά ότι σε αγαπούσα ανέκαθεν για την ομορφιά και τη σοφία σου, αλλά δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο, καθώς ήδη γνωρίζεις τα πάντα για αυτό. Θέλω μόνο να σου ευχηθώ να έχεις ένα όμορφο ταξίδι. Αντίο παλιά μου φίλη. Ατελείωτη αγάπη μου θα σε συναντήσω πιο κάτω στον δρόμο». Το τελευταίο γράμμα του Λέοναρντ Κοέν προς την Μάριαν Ιλέν, η εξιστόρηση μιας ιστορίας αγάπης είναι η αφορμή για να περάσουν από μπροστά μας ολόκληρη η ζωή και η καλλιτεχνική πορεία του Κοέν έως το θάνατό του. Ζωντανεύει εντυπωσιακά η Υδρα του '60. Η παλέτα των συναισθημάτων που σου γεννάει το ντοκιμαντέρ έχει εντυπωσιακές διακυμάνσεις, θαυμάζεις τον Κοέν, τον αποδομείς, τον ξαναχτίζεις και καταλήγεις εκεί που πρέπει, βγαίνοντας από την αίθουσα, να βλέπεις τη ζωή και τη δημιουργία του μέσα από το πρίσμα της περιόδου που έζησε. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το αρχειακό υλικό που προβάλλεται στην ταινία. Σας αρέσει ο Κοέν; Αν ναι, θα βγείτε σίγουρα κερδισμένοι.

Οι Δύο Πάπες / The Two Popes (2019), Fernando Meirelles

Η ταινία στηρίζεται στο βιβλίο του Αντονυ Μακ Κάρτεν «Ο Πάπας» και αποτελεί μυθοπλασία με αρκετά στοιχεία επίκαιρων, με πιο ενδιαφέροντα εκείνα της Αργεντινής του Βιντέλα. Η ταινία είναι ένα πινγκ πονγκ ατάκας μεταξύ του πάπα Βενέδικτου και του πάπα Φραγκίσκου και εκτυλίσσεται λίγο πριν την παραίτηση του πάπα Βενέδικτου το 2013 και την ενθρόνιση του πάπα Φραγκίσκου. Ο κανονικός ορισμός του ξεπλύματος της διαφθοράς και της υποκρισίας της Καθολικής Εκκλησίας. Σκοπός να επανέλθει το χαμένο, μετά τα σκάνδαλα του '12, κύρος της Καθολικής Εκκλησίας και να αυξηθεί το κοινό των πιστών του Βατικανού και του «Netflix». Ιδίως ο πάπας Φραγκίσκος, κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, υποστηρικτής της χούντας του Βιντέλα, πετάει από πάνω του όλη τη σκουριά, χτίζοντας ένα προφίλ προοδευτικού και μετανοημένου ποιμένα που μάχεται στο πλευρό των φτωχών. Κινηματογραφικά δεν έχει ιδιαίτερη αξία, αφού αναλώνεται σε κοντινά πλάνα ώστε να δώσει έμφαση στο διάλογο και γενικά πλάνα ώστε να δείξει τον πλούτο του Βατικανού. Οι ερμηνείες των Αντονι Χόπκινς και ο Τζόναθαν Πράις είναι λιτές αλλά και αναμενόμενες από δυο ηθοποιούς τέτοιου μεγέθους. Ο Φερνάντο Μεϊρέγες της «Πόλης του Θεού» απογοητεύει με την επιλογή της θεματικής του.

Ραντεβού στο Belle Epoque / Belle Epoque (2019), Nicolas Bedos

Τρυφερή και γλυκιά κομεντί που θίγει το ζήτημα της αποξένωσης των ζευγαριών όσο περνούν τα χρόνια, με πικρή κατάληξη τον χωρισμό. Ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν μέσω μιας ιδιαίτερης σκηνοθετημένης υπηρεσίας που ονομάζεται «Ταξιδιώτες του χρόνου», ώστε να ζήσει ξανά στην εποχή της γνωριμίας τους. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η παρακολούθηση των παρασκηνίων της υπηρεσίας, που απευθύνεται σε μεγάλα βαλάντια. O Μπεντος παραλληλίζει την ψεύτικη ευτυχία που δημιουργεί ο ψηφιακός κόσμος με τη σκηνοθετημένη επ' αμοιβή επίσης ψεύτικη αναπαράσταση των «Ταξιδιωτών του χρόνου», αλλά σε πολύ περιορισμένα όρια. Ο Ντανιέλ Οτέιγ και η Φανί Αρντάν στο καστ αποδεικνύονται ιδανικοί για τους ρόλους τους.

Ζίζοτεκ / Zizotek (2019), Βαρδής Μαρινάκης

Μετά από την εγκατάλειψή του από τη μητέρα του σε ένα πανηγύρι δίπλα στα σύνορα Ελλάδας - Βουλγαρίας, o εννιάχρονος Ιάσονας βρίσκει καταφύγιο σε μια καλύβα στη μέση του δάσους, η οποία ανήκει στον Μηνά, έναν απομονωμένο άντρα που κυνηγημένος από τους δικούς του δαίμονες έχει πάρει όρκο σιωπής. Ο Βαρδής Μαρινάκης μέσα από μια πολύ προσεγμένη σκηνοθετική δουλειά, που πλαισιώνεται από την εξαιρετική φωτογραφία της Χριστίνας Μουμούρη, προσπαθεί να μας δείξει (ενδεχομένως) ότι οικογένεια είναι εκείνος που σε φροντίζει και ότι την αγάπη τη συναντάμε ακόμα και στα πιο απρόσμενα σημεία. Δυστυχώς η όμορφη αλληλουχία εικόνων στερείται επαρκούς σεναριακής οντότητας.