Σάββατο 14 Δεκέμβρη 2019 - Κυριακή 15 Δεκέμβρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 23
ΝΕΟΛΑΙΑ
«Mεθυσμένη Πολιτεία» στο θέατρο «Αλκυονίς»

Το μυθιστόρημα του Σωτήρη Πατατζή «Μεθυσμένη πολιτεία», που παίζεται στο θέατρο «Αλκυονίς», σίγουρα φέρει πολλές αναμνήσεις από το σίριαλ της δεκαετίας του '80 που παιζόταν στην τότε κρατική τηλεόραση. Αναμνήσεις και εικόνες μιας άλλης εποχής, που σφράγισαν και διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά αλλά και αισθητικά τις επόμενες γενιές. Αλλά ακόμα και έτσι να μην έγινε σίγουρα το άρωμα εποχής που κουβαλούν αυτά τα έργα, όσο πεπερασμένα κι αν τα θεωρούν κάποιοι σήμερα, δεν παύουν να γοητεύουν και να έχουν το δικό τους κοινό. Απεικονίζοντας με το έργο του, τη ζωή μιας επαρχιακής πόλης τη δεύτερη δεκαετία του Μεσοπολέμου, ο Σωτήρης Πατατζής θεωρήθηκε ότι επηρέασε τη μεταπολεμική πεζογραφία.

Ενας θίασος φτάνει στη μικρή πόλη της Μεσσήνης, φέρνοντας νοερώς μαζί του αυτά που ονειρεύονται και επιθυμούν οι κάτοικοι της επαρχίας. Επιθυμίες, ανεκπλήρωτους πόθους που χάθηκαν στη μη αναστρέψιμη λήθη του χρόνου. Η όμορφη ηθοποιός Ρένα είναι αυτή που θα διεγείρει τις αισθήσεις για ζωή. Ο Νικόλας, το παιδί από τον κάμπο, που ονειρεύεται να πιάσει το χρυσό τρυγόνι για να της το χαρίσει, ο Επαμεινώνδας, ζωέμπορος αλλά και το τυπικό δείγμα αρσενικού της εποχής που την διεκδικεί με σθένος μέχρι να την κατακτήσει, ο γυμνασιάρχης που αγνόησε τη ζωή του, ένας ξένος επιστήμονας, ο αντιφρονών, η γριά μάνα του, ο διοικητής που μένει ανέπαφος από τη μαγεία που έχει ο κόσμος του θεάτρου οριζόμενος μόνο από την εξουσία που ασκεί, είναι οι βασικοί ρόλοι που συνθέτουν τον πίνακα της βαλτωμένης επαρχιακής ζωής. Ολοι όμως θέλουμε το κίνητρο, το έναυσμα για την εκκίνηση. Ο Αρης Τρουπάκης με έναν πολύ καλό θίασο δεν καταφεύγει σε μεταμοντέρνες σκηνοθετικές λύσεις αλλά με απλό, λιτό, καλλιτεχνικό τρόπο, μας δίνει την ατμόσφαιρα της εποχής, όπου αρκετά σημεία διαπνέονταν από την ποίηση που κουβαλά το θέατρο σαν πράξη, πότε με τους ήχους, πότε με τις αλλαγές των ρόλων επί σκηνής και κυρίως με την αφοσίωση και την ταύτιση των ηθοποιών με τους ρόλους τους. Λιτά τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, τα οποία μας έβαλαν στο κλίμα δείχνοντας την «ένδεια» της εποχής. Η διασκευή της Ελσας Ανδριανού καλή, αν και μερικές φορές μου φάνηκε πιο καθημερινή από ό,τι θα ήθελα.

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος για άλλη μια φορά ξεδιπλώνει την υποκριτική του γκάμα χωρίς να φοβάται να τσαλακωθεί. Ο Δημήτρης Ημελλος με την εμπειρία του και με κύρος φτιάχνει έναν καθαρό τύπο λαϊκού ανθρώπου, η Κατερίνα Μισιχρόνη με την σκηνική της παρουσία γίνεται η φλόγα που θα ανάψει έστω και λίγο στις ζωές των ανθρώπων της επαρχιακής πόλης, ο Νίκος Αλεξίου με πλαστικότητα και σκηνική πείρα, η έμπειρη Αλεξάνδρα Παντελάκη και οι Βαγγέλης Ψωμάς, Ερατώ Πίσση, Παναγιώτης Κατσούλης και Ερρίκος Μηλιάρης αποδίδουν με πειθώ την ατμόσφαιρα του έργου. Θα ήταν χρήσιμο για τους θεατές η παραγωγή να τυπώσει πρόγραμμα της παράστασης.


ΡΩΞΑΝΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ