Βρέθηκα για μια μέρα ανάμεσα στους συντρόφους της Στουτγκάρδης, που γιόρταζαν τα 83 χρόνια του ΚΚΕ. Κι όμως έφτασε μια μέρα για να γεμίσει η κουρασμένη μου ζωή με μια γλύκα ανείπωτη. Πρώτα ήταν ο Λάζαρος με το Βασίλη που με πήραν από το αεροδρόμιο, αυστηροί και σοβαροί, ευγενικοί όμως και απερίγραπτα ανθρώπινοι. Υστερα το ζεστό ξενοδοχείο, κομψό, γεμάτο με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και πιο ύστερα η χριστουγεννιάτικη αγορά, με τα λούλουδα και τα πούλουδα, που θα έλεγε και ο Παλαμάς, τις ανάσες των ανθρώπων να διασταυρώνονται, τη μυρωδιά του ζεστού κρασιού να εισβάλλει στα υγρά σου πνευμόνια και τους καπνούς των λαχταριστών εδεσμάτων να αγκαλιάζονται με σταγόνες μιας αδιόρατης βροχής που ανεβοκατέβαιναν γεμάτες σιωπή. Ολα μέσα στα φώτα και τα χρώματα, τα ψεύτικα λουλούδια και τα καρδιόσχημα γλυκά, τους πλαστικούς αϊβασίληδες και τις κρεμαστές πλαγγόνες. Και όταν τελείωσαν όλ' αυτά, η φωλιά των συντρόφων ζεστή και φιλόξενη στεφανωμένη από το σύνθημα του αγώνα. Θερμές χειραψίες και μάτια με υποψίες δακρύων, ερωτήματα για την πατρίδα, το Κόμμα, τους λαϊκούς αγώνες και τις προοπτικές, την επανάσταση που χρόνια τώρα την ονειρεύονται κι όλο την αγναντεύουν από μακριά να πηγαινοέρχεται πότε μπροστά σε χειμερινά ανάκτορα και πότε σε πορείες νυχτερινές ενάντια στον πόλεμο, στην εκμετάλλευση, στην αδικία.

Δεν ήξερα πού και πώς να σταθώ. Δεν ήξερα πώς να φερθώ. Μια έλεγα να γελάσω μαζί μ' αυτούς και μια το αρνιόμουν. Ο ένας έκλεινε 40 χρόνια στην ξενιτιά, ο άλλος 30, ο τρίτος 25 κι εγώ ντρεπόμουν, γιατί όπου είχα γεννηθεί, εκεί είχα μεγαλώσει, εκεί σπούδασα και από χρόνια εκεί δουλεύω. Ντρεπόμουν, γιατί είχα την εντύπωση πως εγώ τους είχα πιάσει τον τόπο στην πατρίδα και γι' αυτό δεν υπήρχε θέση γι' αυτούς. Ντρεπόμουν, γιατί είχα την εντύπωση πως εγώ είχα καταβροχθίσει τον ελληνικό ήλιο και γι' αυτό δεν είχε απομείνει και γι' αυτούς μια αχτίδα. Κι όσο ένιωθα να πληθαίνει μέσα μου αυτή η περίεργη «ντροπή», τόσο ένιωθα να πληθαίνει η διάθεσή μου να ανοίξω τα χέρια μου, να τους αγκαλιάσω σφιχτά και να τους ζητήσω συγγνώμη, γιατί εγώ είμαι εδώ και εκείνοι εκεί. Να τους μιλήσω στον ενικό αριθμό και να μοιραστώ μαζί τους το όνειρο της ανατροπής και της νίκης. Να μοιραστώ μαζί τους την «ανάγκη» και την «οργή». Να μοιραστώ μαζί τους το μέλι και το γάλα του κομματικού λόγου και το μπρούσκο κρασί που άφησαν άπιοτο στα ποτήρια τους μέσα οι ηρωικοί μας νεκροί, οι εξόριστοι και οι αδικημένοι, οι σημαιοφόροι μιας ατελείωτης πορείας που αρχίζει από τη δική μας καρδιά και πάει μέχρι την καρδιά της Κούβας, της πονεμένης Αφρικής, της αιματοβαμμένης Ανατολής, της ηρώισσας Ρουσίας. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω τίποτε απ' όλ' αυτά. Μόνο κάθισα στο ασπροντυμένο τραπέζι και άφησα να μου μιλάνε και να μου λένε, να με ρωτάνε και γω να απαντώ κάτω από τη δυνατή μουσική που μας γέμιζε, έτσι που στο τέλος δεν άκουγα, μόνο φανταζόμουν και ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν τη μέρα που θα παιανίζαμε όλοι μαζί τον ύμνο του Λαϊκού Μετώπου.

Επρεπε να φύγω όμως και τότε ένας γελαστός σύντροφος με πήρε από το χέρι και μου είπε: «Ελα να δεις τα γλυκά» και πήγα. Θεέ μου. Ενα μακρύ τραπέζι γεμάτο γλυκά. Ο σύντροφος μου τα ονομάτιζε ένα κι ένα όλος έπαρση. Χαμογέλασα και έφυγα, κρατώντας βαθιά στην καρδιά μου αυτή την απέραντη γλύκα που κατασταλάζει μέσα σου, μόνο όταν μιλάς με συντρόφους. Να είστε καλά ξενιτεμένοι μου συναγωνιστές!