Σημαντική πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και πάλης, τη διαμόρφωση ενός αγωνιστικού προγράμματος δράσης όλων εκείνων των δυνάμεων, που είναι αποφασισμένες να υπερασπίσουν την Κοινωνική Ασφάλιση, αποτελεί η σύσκεψη, που διοργανώνει αύριο Δευτέρα, στις 6 το απόγευμα, στο Σπόρτιγκ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

Η ανοιχτή πρόσκληση της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, προς όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους κοινωνικούς φορείς, τις επιτροπές αγώνα, τις συντονιστικές επιτροπές, τα εκλεγμένα συνδικαλιστικά στελέχη των εργαζομένων, των βιοτεχνών και της αγροτιάς, εξυπηρετεί την ανάγκη της ευρύτερης συσπείρωσης, μπροστά στα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στο τραπέζι του διαλόγου της απάτης. Στην ανάγκη για ένα νέο παλλαϊκό ξεσηκωμό, που θα ματαιώσει την επιχείρηση κατεδάφισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Οπως, μάλιστα, εκτιμούσε στην πρόσκλησή της η Γραμματεία του ΠΑΜΕ, το μέτωπο αντίστασης πρέπει να βασίζεται σε πέντε κεντρικούς άξονες:

Πρώτον, απορρίπτει συνολικά τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης. Η θέση αυτή παίρνει υπόψη της το γεγονός ότι η επίθεση της κυβέρνησης είναι ενιαία. Δεν αφήνει «απέξω» κανέναν εργαζόμενο. Τους θίγει όλους, είτε εργάζονται στον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα, είτε είναι αυτοαπασχολούμενοι ή αγρότες. Ολοι θα πληρώσουν, αν τα μέτρα περάσουν. Επιπλέον, είναι η μόνη γραμμή άμυνας των εργαζομένων απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να «σαλαμοποιήσει» τις ανατροπές, να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να τους παγιδεύσει με δήθεν υποσχέσεις ότι τα μέτρα δε θα τους θίξουν όλους.

Δεύτερον, καταδικάζει τα παζάρια και τον «κοινωνικό διάλογο». Η καταδίκη αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι έχει αναχθεί σε στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του ΣΕΒ και όσων σέρνονται ξοπίσω τους. Η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι ο «κοινωνικός διάλογος» ήταν το «καπέλο», για να περάσουν το μίνι Ασφαλιστικό, ο αντεργατικός νόμος για τις εργασιακές σχέσεις, όλα τα αντιλαϊκά τερατουργήματα των τελευταίων χρόνων. Ειδικά για το Ασφαλιστικό, η συμμετοχή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ στον «κοινωνικό διάλογο», μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις της περασμένης άνοιξης - παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων - αποθράσυνε την κυβέρνηση και της έδωσε τη νομιμοποίηση να επανέλθει και πάλι με τις ίδιες αντιασφαλιστικές θέσεις, όπως αυτές που διατυπώθηκαν την τελευταία βδομάδα. Η απερίφραστη, λοιπόν, καταδίκη των παζαριών, είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ, για να μην περάσουν τα μέτρα, να μη νομιμοποιηθούν κυβέρνηση και ΣΕΒ στις επιδιώξεις τους.

Τρίτο, να χρηματοδοτηθεί το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης από κυβέρνηση και εργοδότες, χωρίς νέα επιβάρυνση των εργαζομένων. Επιστροφή των κλεμμένων. Μέχρι τώρα, μόνον οι εργαζόμενοι πληρώνουν. Το σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το κράτος ουδέποτε ανέλαβε τις υποχρεώσεις του, η εργοδοσία, σε μεγάλο βαθμό, δεν κατέβαλε ούτε τα νόμιμα. Είναι καιρός πλέον να πληρώσουν και αυτοί. Αλλά και να επιστρέψουν τα αποθεματικά που λήστεψαν, τα κεφάλαια που χάθηκαν στον τζόγο. Να αποδοθούν οι οφειλές του κράτους για την άσκηση της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής που έχουν φορτωθεί στα Ταμεία.

Τέταρτον, απόκρουση της κυβερνητικής πολιτικής για την εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας και τα «απογευματινά ιατρεία στα νοσοκομεία». Οι αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση σε Υγεία και Πρόνοια είναι η άλλη πλευρά της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση επιχειρεί δραστικό περιορισμό της ευθύνης του κράτους για την παροχή υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, ενισχύει τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, καθιστά την Υγεία εμπόρευμα. Και εδώ, όπως και στις συντάξεις με τη μη οικονομική ενίσχυση των Ταμείων, την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, το κόστος της περίθαλψης επιχειρείται να φορτωθεί στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Πέμπτος άξονας, διεύρυνση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων μας, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών και αγροτικών νοικοκυριών. Η άμυνα σήμερα δεν αρκεί. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιοριστούν στο στενό «κορσέ» της ΟΝΕ, των καπιταλιστικών κερδών, της μεζούρας των «ελλειμμάτων» των Ταμείων και της «ανταγωνιστικότητας» των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Υπάρχουν οι πόροι. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η πρόοδος της επιστήμης, επιβάλλουν τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, την αύξηση των συντάξεων, την ενίσχυση των Ταμείων, την αναβάθμιση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, που πρέπει να είναι δωρεάν.

Οι παραπάνω άξονες είναι μια στέρεη βάση, όπου το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να στηριχτεί. Είναι μια βάση ευρύτερης συσπείρωσης, που ισχυροποιεί το μέτωπο της πάλης, απέναντι στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας. Είναι όπλα στη δύσκολη αναμέτρηση που πλησιάζει, αλλά και στην εργατική αντεπίθεση, που μπορεί και πρέπει να γίνει, κόντρα και σε εκείνες τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που υπονομεύουν τους αγώνες, ανοιχτά πλέον προωθούν τη γραμμή της υποταγής.