Μια άκρως επικίνδυνη συνέχεια με κύριο χαρακτηριστικό την εξάπλωσή της δείχνει να συμβαίνει στον ευρύτερο γεωστρατηγικό χώρο της Μέσης Ανατολής. Η όξυνση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών φαίνεται σαν νέα, μετά μια περίοδο σχετικής πτώσης. Ωστόσο, η ουσία του πράγματι επικίνδυνου αυτού προβλήματος βρίσκεται μακρύτερα απ' ό,τι αυτό δείχνει. Το ζήτημα δεν περιορίζεται σε αυτή καθεαυτή την όξυνση. Ούτε ακόμη και στη συνηθισμένη μεταπολεμικά ιμπεριαλιστική επίδραση ρουτίνας των Αγγλοαμερικάνων.

Εδώ πρόκειται για μια πολιτική συμπεριφορά που εντάσσεται στα ευρύτερα σχέδια της νέας δυτικο-συμμαχικής τάξης. Οταν, π.χ., το 1991 έγινε η πολεμική επέμβαση εναντίον του Ιράκ, περιορίστηκε στον αγγλοαμερικανικό άξονα με τη συγκατάθεση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Οταν ξεκίνησε η πολεμική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, με επίκεντρο τη Σερβία, στηρίχτηκε στο σύνολο των ΝΑΤΟικών δυνάμεων, που τη θεώρησαν δική τους υπόθεση. Οταν εξελισσόταν η πολεμική επιχείρηση στην καθεμιά από τις δυο αυτές περιπτώσεις, όλα τα πολεμικά μέτωπα της δυτικής συμμαχίας έμπαιναν σε αδράνεια σαν τους δείκτες μιας ωρολογιακής βόμβας. Αντίθετα, στην πολεμική επέμβαση στο Αφγανιστάν παρατηρείται μια ταυτόχρονη αναζωπύρωση της κρίσης με επίκεντρο τη σχέση του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους. Μια βασική παράμετρος αυτής της ακραίας αναζωπύρωσης είναι η τύχη του Αφγανιστάν και τα συμφέροντα που συγκρούονται.

Ομως, τα συγκρουόμενα δυτικοσυμμαχικά συμφέροντα εξαντλούνται στο επίπεδο οξύτατων, είναι αλήθεια, διαγκωνισμών που δεν παραβιάζουν τη συμφωνημένη ή αναγνωρισμένη ιεραρχία των δυτικών δυνάμεων και καταλήγουν σε εκάστοτε διευθετήσεις μέσα στο πλαίσιο της «νέας τάξης πραγμάτων». Δηλαδή, αν και η συνεχιζόμενη πολεμική επέμβαση στο Αφγανιστάν και η ταυτόχρονη όξυνση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, φέρουν κάτι το καινούριο. Το καινούριο κι άκρως επικίνδυνο είναι το «ταυτόχρονο», που σημαίνει ταυτόχρονη εξάπλωση ιμπεριαλιστικών μετώπων. Οι καθημερινές δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ για επέκταση πολεμικών επεμβάσεων σε πλείστα σημεία του πλανήτη δικαιολογούν τέτοια ανησυχία. Περισσότερο όταν το δόγμα της «τρομοκρατίας» επεκτείνεται στο πολιτικό καθεστώς των δυτικοευρωπαϊκών κρατών. Τότε η ανησυχία μεταβάλλεται σε εφιάλτη, που δείχνει τον στρατιωτικό νόμο των ΗΠΑ μέσα στην πολιτική και κοινωνική τους ζωή. Είναι γνωστό ότι η ποιοτική μετατόπιση της μεταπολεμικής καπιταλιστικής οικονομίας στην οικονομία του πολέμου έφερε τον μιλιταρισμό στο εσωτερικό της ως συστατικό της στοιχείο. Είναι αυτό που λέγεται «μιλιταριστική οικονομία». Είναι επίσης γνωστό ότι η μιλιταριστική οικονομία μοιάζει με ατμομηχανή που κινεί όλους τους άλλους οικονομικούς κύκλους.

Η οικονομική ύφεση του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, των τελευταίων χρόνων έτεινε και τείνει να πάρει δομικά χαρακτηριστικά. Αυτό ωθεί τον καπιταλισμό να περάσει στην περίοδο των ανοιχτών πολέμων, οι οποίοι προκαλούν κοινωνικές εντάσεις, εξεγέρσεις κι επαναστάσεις. Δηλαδή, η δομική λειτουργία του καπιταλισμού τον ωθεί στην αναζήτηση πολεμικών επεμβάσεων πέρα από κάθε αναγνώριση αποφάσεων διεθνών θεσμών και οργανισμών (ΟΗΕ, Ελσίνκι, διεθνές δίκαιο κλπ.). Η συνεχιζόμενη σφαγή στο Αφγανιστάν και η ταυτόχρονη αναζωπύρωση των σφαγών στα παλαιστινιακά εδάφη είναι το προνόμιο μιας ελεγχόμενης εξάπλωσης πολεμικών επεμβάσεων του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Μια ποιοτικά νέα περίοδος ανοίγεται εθνικών και ταξικών συγκρούσεων. Ενώ γεννιούνται από εθνικές ανάγκες ανάγονται σε διεθνικές, όπου το εθνικό είναι ταυτόχρονα και διεθνικό. Η σύγκρουση μεταξύ λαϊκού διεθνισμού και ιμπεριαλιστικού υπερεθνισμού γίνεται αναπότρεπτη.