Μπορεί η... μεταμοντερνιστική κυβέρνηση να επαίρεται για τον «άθλο» της που μας έχωσε στο «μαντρί» του ευρώ. Μπορεί να πλέκει μύθους για το πόσο πολύ «Ευρωπαίοι», πόσο πολύ «ισότιμοι» με τους άλλους ευρω-Ευρωπαίους θα είμαστε από την Πρωτοχρονιά. Μπορεί να παραμυθολογεί μέσω κυβερνητικών «μικροφώνων» και δημοσιογραφικών «φερεφώνων» της περί των «μέτρων ελέγχου» της για «ομαλή μετάβαση στο ευρώ», για «πάταξη τυχόν κερδοσκοπίας». Μπορεί με τη συνεργία φορέων να στρατολογεί αθώα παιδάκια για να ζωγραφίζουν τα «αγαθά και ελέη» του ευρώ. Μπορεί με τη συνεργία τραπεζιτών να στήνει νομισματολογικές εκθέσεις. Μπορεί, μπορεί... Εκείνο που δεν μπορεί είναι να ησυχάσει τον εργαζόμενο, ημιαπασχολούμενο και άνεργο λαό. Οποιος, παραμονές των γιορτών, κινείται καθημερινά με συγκοινωνιακά μέσα και στους εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, θα δει τον κόσμο βουβά ή και ηχηρά να παραμιλάει... Να λοξοκοιτά και να προσπερνά τις βιτρίνες των άδειων από κόσμο καταστημάτων. Να λογαριάζει πόσο κοστίζει σε ευρώ ένα κουλούρι, ένα πακέτο τσιγάρα και να διαπιστώνει ότι θα πληρώνει περισσότερα απ' όσο με τη δραχμή. Να λέει τη δραχμή, δραχμούλα... ακόμα κι αν αγνοεί τις ουκ ολίγες πολιτικές, δολοπλοκικές και πολεμικές περιπέτειές της, στα 118 περίπου χρόνια της ιστορίας της.

Μπορεί, όμως, να τις μάθει με το καλαίσθητο και ιστορικά τεκμηριωμένο λεύκωμα του Οθωνα Τσουνάκου «Δραχμούλα μου καλό σου ταξίδι...» (εκδόσεις «Ηλιοτρόπιο», Ν. Φλουτζή 12, Χαϊδάρι, τηλ. 5811.105). Ενα πλούσια εικονογραφημένο (με εικόνες σπανιότατων παλιών ελληνικών χαρτονομισμάτων, κερμάτων, φωτογραφιών, κ.ά.) «αποχαιρετιστήριο» στη δραχμή. Ενα «ρέκβιεμ» για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίσουν οι μελλούμενοι το «πάλαι ποτέ εθνικό μας νόμισμα», που σε εποχή ευρω-παγκοσμιοποίησης «ενταφιάζεται άκλαυτο - όπως και τόσα άλλα - στη συλλογική εθνική μας λήθη (...)», όπως εύστοχα σημειώνει στον πρόλογό του ο εκδότης. Τι ήταν η δραχμούλα μέχρι τώρα για τους ενήλικες; Ενα «δομικό στοιχείο» της πάλης τους για επιβίωση. Για τη νεολαία; «Το πρώτο χαρτζιλίκι, η πρώτη αγορά στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς, το πρώτο εισιτήριο στο θερινό κινηματογράφο, το πρώτο μεροκάματο, το πρώτο κέρασμα...». Στη γλώσσα μας λέγαμε «φραγκοδίφραγκα», «ούτε τρύπια δεκάρα», «δε δίνω δεκάρα τσακιστή», «δραχμοδίαιτος», «δραχμοφονιάς» και ξέραμε τι λέγαμε. Τώρα θα μπασταρδέψουμε και γλωσσικά λέγοντας «ευρω-δίευρα» ή «ευρωφονιάς». Εκτός κι αν με το «ευρωφονιάς» εννοούμε «λαοφονιάς»...