Χάνονται πίσω από την έκπληξη του... μεγάλου αρχικού γεγονότος, ξεστρατίζοντας δε η προσοχή μας, χάνει με τη σειρά της ένα πολύ καλό τροχιοδεικτικό αλήθειας και σύνδεσης με την πραγματικότητα.

Με θυμάμαι να φωνάζω σε κομματικές συγκεντρώσεις και τηλεοπτικά παράθυρα ότι το μέλλον των ανθρώπων στον ξεσαλωμένο καπιταλισμό μπορεί να ιδωθεί μέσα από τη μέριμνα και την ασφαλιστική κάλυψη των Αμερικανών θυμάτων του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη.

Είχα δει ότι ένας τζαμάς που καθάριζε τα τζάμια στους Πύργους, ως νεκρός με ιδιωτική (!) ασφάλιση δικαιώθηκε με το υπέρογκο ποσό των 15.000 δολαρίων δηλαδή κάπου τέσσερα εκατομμύρια δραχμές. Ενώ ένας πυροσβέστης ή αστυνομικός, χάρη στην εμπορευματική φιλανθρωπική μηχανή ηρώων που στήθηκε στο άψε σβήσε από τους επιτήδειους, δικαιούται τουλάχιστον 300.000 δολάρια. Αυτοί που έμειναν ακάλυπτοι ήταν οι δυστυχείς νεογιάπηδες των χρηματιστηριακών εταιριών, οι γραμματείς, οι καθαρίστριες κι οι τυχαίοι επισκέπτες και περαστικοί που εξαρτιόνταν από το... μέλλον των επιχειρήσεων στις οποίες δούλευαν ως δούλοι.

Το μέγα ζήτημα άρχισε να τσούζει. Χιλιάδες δυστυχείς και άνεργοι συγγενείς θυμάτων αναρωτιούνται φωναχτά: «Με τι διαδικασίες χωριζόμαστε σε αποζημιωτικό - φιλανθρωπικό προλεταριάτο απ' τη μια και ένστολη αριστοκρατία από την άλλη;». Η απάντηση των «αρχών» είναι ωμή. «Για να μην γίνουμε είτε ρεζίλι είτε υπόδικοι, θα δώσουμε τον ορισμό του θύματος και ύστερα θα μοιράσουμε τα λεφτά. Αλλά για να μην εμφανιστούν και μη δικαιούχοι θα κρατήσουμε απόρρητο (!) τον κατάλογο των θυμάτων».

Φυσικό. Και θα ήταν αφάνταστα πιο φυσικό για τη συντριπτική πλειονότητα των λαών να μάθαιναν οι πολίτες τέτοια γεγονότα, γρήγορα, άμεσα και αναλυτικά αντί να εντρυφούν σε τελετές μνήμης για τα... θύματα των τρομοκρατών.

Δε λέω. Καλά οργανωμένες είναι οι επικήδειες παράτες. Συγκινούν και έτσι μαζεύεται χοντρό χρήμα προς ανακούφιση και πλουτισμό των... φιλανθρώπων αφεντικών. Ξέρετε ποιοι είναι. Φάτε τους!