Η σχέση ανάμεσα στην επίλυση του Κυπριακού και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, δημιουργήθηκε μετά από ελληνική επιλογή. Είναι απόφαση την οποία έλαβαν από κοινού Αθήνα και Λευκωσία, όταν η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου αποφάσισε να «δώσει» στην Αγκυρα ευρωπαϊκή προοπτική. Για την ακρίβεια, η Αθήνα κάτω από την ασφυκτική πίεση των εταίρων της και των Αμερικανών ήταν υποχρεωμένη να αποδεχτεί την τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας με την ΕΕ, ξεχνώντας όρους και προϋποθέσεις που μέχρι τότε έθετε στο Κυπριακό. Το αντάλλαγμα που εξασφάλισε η τότε ελληνική κυβέρνηση, όταν έβαζε την υπογραφή της για την αναβάθμιση των ευρωτουρκικών σχέσεων, ήταν αρκετό για να διασωθούν τα προσχήματα στην Αθήνα: Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ήταν η μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου.

Ποιας Κύπρου όμως; Σε αυτή την ερώτηση, είχε απαντήσει από τότε με μια δήλωσή του, η οποία δεν κατέλαβε περισσότερο από μονόστηλο στον ελληνικό Τύπο, ο ισχυρός άνδρας της ΕΕ Ζακ Ντελόρ. «Ας βάλουμε τη Νότια Κύπρο στην Ενωση να τελειώνουμε», είχε πει ο απερχόμενος τότε πρόεδρος της Κομισιόν.

Από τότε μέχρι σήμερα, που το Κυπριακό αποκτά «κινητικότητα» και εμφανίζονται χαρωποί Ελληνες πολιτικοί να αισιοδοξούν, μεσολάβησαν πολλά. Ιμια, S-300, Μαδρίτη. Και μετά ελληνοτουρκική προσέγγιση με μοντέλο βγαλμένο από Αμερικανούς «ειδικούς», πανεπιστημιακούς, με «ειδικές» σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση και τον σημερινό Ελληνα υπουργό Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου.

Ολες αυτές οι διακυμάνσεις ουδόλως επηρέασαν την ουσία της δήλωσης - πρόβλεψης που ο Ντελόρ έκανε το 1995.

Σήμερα, οι εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό εμφανίζονται εντυπωσιακές. Τι άραγε άλλαξε;

Προφανώς, μετά την 11η Σεπτεμβρίου η Ουάσιγκτον πιέζει για τη ρύθμιση μιας σειράς εκκρεμοτήτων σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Η Κύπρος είναι μια από τις πιο σημαντικές γωνιές, αφού «ατυχώς» βρίσκεται τόσο κοντά στη Μέση Ανατολή. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, ζήτησαν να προχωρήσει η διευθέτηση, η ημερομηνία για την ένταξη στην ΕΕ του πρώτου κύματος χωρών - ανάμεσά τους πρώτη και η Κύπρος - πλησιάζει και η Αθήνα εμφανίζεται περισσότερο έτοιμη από ποτέ να απαλλαγεί από το κυπριακό πρόβλημα.

Οι Γλ. Κληρίδης και Ρ. Ντενκτάς δείχνουν κι αυτοί έτοιμοι για τη «διατεταγμένη» υπηρεσία. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ετοιμάστηκε εν ριπή οφθαλμού να προσέλθει στο τραπέζι των συνομιλιών, εγκαταλείποντας τη μέχρι τώρα αδιάλλακτη στάση του. Ο Γλ. Κληρίδης, από την άλλη, πόσο έτοιμος κι αυτός να αναγνωρίσει «ισότητα» στον συνομιλητή του!!! Ακόμη και στα δελτία ειδήσεων των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών, το Κυπριακό βρήκε μια θέση, αφού είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα που θα επιτρέψει να εμπεδωθεί η «νέα κατάσταση»: Η νομιμοποίηση της διχοτόμησης. Προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση τρέχουν χαμογελαστοί Ελληνες και Κύπριοι κυβερνητικοί παράγοντες, χειροκροτώντας τα δείπνα του Ρ. Ντενκτάς και του Γλ. Κληρίδη στα Κατεχόμενα και στη Λευκωσία.

Το Κυπριακό μετατρέπεται, με τη σιωπή Αθήνας και Λευκωσίας, από διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής τμήματος ανεξάρτητου κράτους, σε «τοπικό» πρόβλημα δύο ισότιμων κοινοτήτων. Διπλωματική προσπάθεια ετών εξανεμίζεται καθώς η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε τη «λογική» να αναζητηθεί μια λύση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, «χωρίς όρους και προϋποθέσεις» που με σαφήνεια έθεταν τα ψηφίσματα και οι αποφάσεις του ΟΗΕ.

Πιθανότατα, λοιπόν, ήρθε ο καιρός να γίνει αποδεκτό από τις κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία, το αξίωμα, πως «ό,τι χάνεις στο πεδίο της μάχης δεν είναι δυνατό να το κερδίσεις στο διπλωματικό τραπέζι». Αυτός ο ρεαλισμός όμως δε σημαίνει ταυτόχρονα, πως πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι είτε με την ένταξη της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ είτε με την ένταξη ολόκληρης μεν, διχοτομημένης όμως στην ουσία, της Κύπρου, που θα προβάλλουν ως μεγάλη επιτυχία οι κυβερνώντες μας.