Πάντως, και πέρα απ' όλα τ' άλλα, οι «δεσμεύσεις» του υπουργού είναι αρκούντως αποκαλυπτικές. Και δεν εννοούμε, μόνον ή κυρίως, ότι δύο και μόνον είναι στην πραγματικότητα οι δεσμεύσεις του: Πρώτον, η κατοχύρωση των σημερινών κατώτατων και, ταυτόχρονα, εξευτελιστικών ορίων σύνταξης (γύρω στις 150.000 δραχμές μαζί με το ΕΚΑΣ) και δεύτερον, πως οι όποιες αποφάσεις δε θα αφορούν όσους θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης μέχρι τις 31.12.2006.

Εννοούμε, πρώτα και κύρια, ότι ο κ. Ρέππας και η κυβέρνηση κατ' επέκταση, θεωρούν, προφανώς, ότι όλες οι υπόλοιπες συνταξιοδοτικές παροχές των εργαζομένων είναι λίγο - πολύ υπερβολικές και, τέλος πάντων, υπερβαίνουν τα όρια της «οικονομικής αυτάρκειας και κοινωνικής επάρκειας». Εννοούμε, ακόμη, ότι ο κ. Ρέππας μιλά για «ικανή χρηματοδότηση», αλλά δεν προσδιορίζει με σαφήνεια την πηγή της, ούτε το βαθμό αυτής, της... ικανότητάς της. Εννοούμε, τέλος, ότι μπορεί να μιλά για «διασφάλιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα», αλλά αναφέρεται σε μια ασφάλιση... μεγέθους ελεημοσύνης.

Οσο για το... διάλογο και τη... συναίνεση, καλύτερα να μη μιλήσουμε...